Picea pungens 'Koster'

świerk kłujący 'Koster'

pokrój: stożkowy

docelowa wysokość: od 10 m do 15 m

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

rodzaj gleby: roślina tolerancyjna

Odmiana wyselekcjonowana pod koniec XIX w. w szkółkach A. Kostera w Holandii. Tą nazwą odmianową nazywano kilka siewek o wspólnych cechach, później rozmnażanych także z nasion, a zatem o zmiennych cechach. Ta odmiana nie ma zatem jednego wzorca. Świerki określane tą nazwą to silnie rosnące, stożkowate drzewa, o długich, srebrzystobiałych igłach i konarach ułożonych w regularne, poziome okółki. Korona gęsta, regularna. Rośnie silnie. Po 10 latach osiąga 3 m wysokości i 1,5 m średnicy. Po wielu latach dorasta do 10-12 m wysokości. Igły długie, do 2,5 cm, sztywne, grube, czworokanciaste, bardzo kłujące, srebrzystoniebieskie po obu stronach, na gałązkach ułożone promieniście. Szyszki zwisające, jasnobrązowe, długości 6-10 cm, z drobnymi, miękkimi łuskami. Roślina o małych wymaganiach glebowych, odporna na niskie temperatury i suszę. Dobrze rośnie na wszystkich uprawnych, ogrodowych glebach, najlepiej na żyznych, wilgotnych, przepuszczalnych, kwaśnych lub lekko kwaśnych. Do sadzenia w miejscach słonecznych. Polecana do większych ogrodów i parków. Najładniej wyglądają rośliny posadzone pojedynczo na dużej przestrzeni. Odmiana obecnie rozmnażana przez szczepienie. Młode szczepione rośliny wymagają palikowania do momentu wytworzenia regularnego pokroju.

autorzy opisu tekstowego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

pochodzenie odkrywca, hodowca (selekcjoner): A. Koster Holandia; wprowadzenie do handlu: 1885
grupa roślin iglaste
grupa użytkowa iglaste
forma drzewo
siła wzrostu roślina szybkorosnąca
wzrost typowy dla gatunku
pokrój stożkowy
docelowa wysokość od 10 m do 15 m
barwa liści (igieł) szare, niebieskawe, srebrzyste
zimozieloność liści (igieł) igły zimozielone
owoce brązowe
szyszki, szyszkojagody
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
roślina tolerancyjna
ph podłoża odczyn kwaśny
odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
próchniczna
roślina tolerancyjna
walory ciekawy pokrój
ozdobne z liści/igieł
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
szpaler
strefa 4
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

Poznaj również

zdjecie rosliny: kielichowiec \'Aphrodite\'

Calycanthus 'Aphrodite'

kielichowiec 'Aphrodite'

Nieduży krzew ozdobny o atrakcyjnych, czerwonych kwiatach i ładnym ulistnieniu. Jest to mieszaniec uzyskany z krzyżowania kielichowca chińskiego (C. chinensis) z kielichowcem wschodnim (C. occidentalis). Dorasta do 2,5 m wysokości i 2 m szerokości. Rośnie bardzo szybko, tworzy proste, skierowane ukośnie do góry pędy. Jednoroczne przyrosty mogą mieć do 1 m długości. Liście są duże, ciemnozielone, błyszczące, na zimę opadają. Kwiaty są bardzo atrakcyjne w kolorze czerwonego wina, mają 8-9 cm średnicy, są zbudowane z 10-20 podługowatych, zaokrąglonych działek okwiatu otaczających zebrane w środku żółte pręciki. Działki zewnętrzne są dłuższe, wewnętrzne krótsze, muszelkowato zawinięte do środka kwiatu. Kwiaty pojawiają się naprzemiennie od czerwca do sierpnia, wydzielają delikatny zapach a ich kolor intensywnie kontrastuje z soczystą zielenią liści. Krzew wymaga gleb zasobnych w składniki pokarmowe, próchnicznych, umiarkowanie wilgotnych. Dobrze rośnie zarówno na glebach lekko kwaśnych jak i tych zasadowych. Wymaga starannie dobranego stanowiska. Najlepiej rośnie w miejscu lekko ocienionym lub słonecznym ale zacisznym, osłoniętym przed bezpośrednim działaniem silnych podmuchów wiatru. Krzew o bogatych walorach dekoracyjnych, który powinien być sadzony w eksponowanym miejscu ogrodu. Nie wymaga cięcia. Wiosną należy jedynie wyciąć przemarznięte końcówki zeszłorocznych pędów. Wskazane jest wiosenne zasilenie nawozami wieloskładnikowymi. Najmłodsze egzemplarze wymagają okrywania na zimę, starsze krzewy w zachodniej, cieplejszej części Polski zimują dobrze. We wschodniej części kraju rośliny mogą przemarzać. Bardzo piękny krzew warty popularyzacji.

Dostępne u producenta
zdjecie rosliny: barbula klandońska

Caryopteris ×clandonensis

barbula klandońska

Gatunek mieszańcowy, uzyskany ze krzyżowania barbuli szarej (C. incana) z barbulą mongolską (C. mongolica) w latach 30 XX wieku w Wielkiej Brytanii. Niewielki krzew o półkulistym pokroju i ozdobnych, niebieskich kwiatach, rozwijających się w drugiej połowie lata, wabiący liczne owady zapylające. Dorasta do 1 m wysokości. Tworzy cienkie, proste, słabo rozgałęzione pędy oraz zielone, matowe liście, wąskoeliptyczne, nieregularnie ząbkowane, 5-8 cm długości, od spodu pokryte drobnymi włoskami. Liście ułożone naprzeciwlegle. Kwiaty wargowe, o krótkiej rurce, niebieskie do fioletowych, wyrastają z kątów liści na szczytach tegorocznych pędów, zebrane w niewielkie kwiatostany (nibybaldaszki). Kwiaty rozwijają się późno, na przełomie sierpnia i września, przyjemnie pachną. Krzewy kwitną do października. Roślina preferuje gleby przepuszczalne, stanowiska słoneczne, osłonięte zimą od wiatru. Gatunek nie w pełni odporny na mróz, polecana do uprawy w cieplejszych rejonach kraju lub w pojemnikach chowanych na zimę do chłodnych pomieszczeń. Rośliny uprawiane w gruncie warto na zimę kopczykować, tak jak róże. Na wiosnę, po usunięciu kopczyków pędy należy przyciąć na wysokości 10-15 cm o ziemi. Gatunek oferowany w sprzedaży w licznych odmianach różniących się siłą wzrostu kolorem ulistnienia i kwiatów. Coraz częściej spotykany w ogrodach i na działkach.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
237
osób online