Pinus cembra

Buxus microphylla 'Herrenhausen'

bukszpan drobnolistny 'Herrenhausen'

Odmiana odnaleziona w ogrodach Herrenhausen w Hanowerze. Zimozielony krzew zaliczany do karłowych odmian bukszpanu. Pokrój regularny, wzrost powolny. Bardziej przyrasta na szerokość niż na wysokość. Osiąga wysokość 0,35–0,4 m, przy szerokości 0,55–0,7 m. Liście ciemnozielone z ładnym połyskiem, drobne, skórzaste, zaokrąglone, pozostają na krzewie przez cały rok. Odmiana nie kwitnąca. Ma skromne wymagania glebowe, rośnie na każdej przeciętnej glebie, oprócz zalewanych i skrajnie piaszczystych. Preferuje zasadowy odczyn gleby. Odporna na suszę. Może rosnąć w zupełnym cieniu, ale jest tolerancyjna, stanowisko w półcieniu oraz pełne nasłonecznienie znosi dobrze. Rośliny rosnące w cieniu lepiej wytrzymują zimowe mrozy i wczesnowiosenne duże amplitudy temperatur. Nadaje się do wykorzystania jako roślina okrywowa, w ilości 8 – 12\m². Doskonale znosi cięcie, dlatego może być używana do niskich obwódkowych żywopłotów. Ciekawa alternatywa dla znanej odmiany 'Suffruticosa'. Roślina mrozoodporna.

Salix nakamurana var. yezoalpina

wierzba Nakamury odm. jezońska

Niski płożący krzew o ciemnofioletowych pędach. Dorasta do około 0,5 m wysokości. Liście są skórzaste, odwrotnie jajowate, o zaokrąglonym wierzchołku, zazwyczaj mają do około 5 cm długości. Początkowo są bardzo gęsto owłosione długimi włoskami, z czasem stają się mniej lub bardziej nagie, z wyraźną siatką nerwów. Liście jesienią wybarwiają się na intensywny żółty kolor. Kotki złocistożółte. Wierzba pochodząca z Japonii, mrozoodporna, tolerancyjna w stosunku do siedliska, ale preferuje gleby wilgotniejsze. Dobry krzew okrywowy do ogrodów skalnych oraz sadzenia na rabatach, przede wszystkim w ogrodach przydomowych.

Picea glauca 'Conica'

świerk biały 'Conica'

Jedna z najpopularniejszych odmian świerka białego, znajdująca się powszechnie w sprzedaży w szkółkach i sklepach ogrodniczych, znacznie lepiej znana od samego gatunku. Karłowa, wolno rosnąca forma o regularnym, stożkowatym i gęstym pokroju, znaleziona w naturze w 1904 roku w górach Kanady, w okolicach jeziora Laggan, przez Alfreda Rehdera i Johna Georga Jacka. Rocznie przyrasta do 9 cm, po 10 latach uprawy ma około 1 m wysokości. Stare, 30 letnie okazy osiągają 3,5 m wysokości i 1,5 m średnicy. Czasami tworzy dwa, a nawet trzy wierzchołki, zlewające się w jeden stożek. Pędy cienkie, sztywne, u młodych roślin wzniesione, u starszych ułożone poziomo. Gałązki drobne, liczne, gęsto upakowane, każda zakończona wyraźnym, jasnobrązowym pąkiem szczytowym. Gałązki tworzą jednolitą, nierówną powierzchnię odcinającą dostęp do wnętrza krzewu. Igły jasnozielone, cienkie, krótkie, 1-1,5 cm długości, osadzone wokół pędów, miękkie, delikatnie kłujące. Odmiana wcześnie rozpoczynająca wegetację. Daje dwa przyrosty, wiosenny w maju i letni w czerwcu lub na przełomie lipca. Młode przyrosty soczyście zielone. Dojrzałe igły pozostają dosyć jasne. Szyszek nie zawiązuje. Niekiedy w koronie pojawią się silnie rosnące, długie pędy charakterystyczne dla gatunku. Pędy te należy usuwać, bowiem tego typu rewersje mogą spowodować zagłuszenie odmiany i z czasem jej zanikanie. Roślina łatwa w uprawie, polecana do sadzenia na glebach zasobnych w składniki pokarmowe, stale wilgotnych, przepuszczalnych, lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych. Odmiana odporna na mróz. W bezśnieżne zimy zaleca się osłanianie krzewów od strony południowej stroiszem, cieniówką lub agrowłókniną. Lekkie okrycie zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować żerowanie przędziorka sosnowca pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Odmiana o szerokim zastosowaniu, zarówno w małych ogrodach prywatnych, przydomowych, jak i w okazałych założeniach ogrodowych, w zieleni miejskiej (jednak z dala od ulic), osiedlowej, w parkach. Doskonale nadaje się do sadzenia w alpinariach, wzdłuż podjazdów lub ścieżek prowadzących od furtki do drzwi wejściowych, na rabatach z roślinami iglastymi lub na wrzosowiskach. Może być uprawiana w pojemnikach ustawianych w miejscach reprezentacyjnych. W okresie Bożego Narodzenia może służyć za oryginalną choinkę.

Chaenomeles ×superba 'Hollandia'

pigwowiec pośredni 'Holandia'

Niski, rozłożysty krzew o mocnych, pokładających się na ziemi pędach. Dorasta do 1,0 m wys. i znacznie większej szer. Pędy pokryte cierniami. Liście ciemnozielone, błyszczące, eliptyczne z ostrym końcem, nieznacznie ząbkowane, z dużymi przylistkami, ustawione naprzemiennie. Kwiaty jaskrawoczerwone z żółtymi pręcikami, pojedyncze, bardzo obfite, rosnące po kilka razem, IV-V. Owoce kuliste, zielone, później żółte, bardzo twarde, nadają się na przetwory. Roślina niewymagająca. stosunkowo wrażliwa na niskie temperatury, jednak dobrze znosząca okresy suszy. Toleruje wiele typów gleby, od kwaśnej do obojętnej, ale preferuje wilgotne. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchniczych, przewiewnych i ciepłych. Wymaga stanowiska słonecznego. Do sadzenia pojedynczo i w grupach oraz w ogrodach skalnych.