Pinus densiflora 'Umbraculifera'

Bergenia 'Glockenturm'

bergenia 'Glockenturm'

Szczególnie ozdobna odmiana bergenii, o niezwykle efektownej, purpuroworóżowej barwie kwiatów. Rozrasta się za pomocą płożących się po ziemi grubych, mięsistych kłączy. Liście duże, skórzaste, błyszczące, gładkie, okrągławe w zarysie, z sercowatą lub zaokrągloną nasadą, osadzone na długich sztywnych ogonkach. Wiosną i latem ciemnozielone, jesienią i zimą, gdy nadchodzą chłody, przybierają stopniowo piękną kasztanowopurpurową barwę. Na intensywność barwy wpływają warunki uprawy. Kolor jest intensywniejszy, gdy rośliny rosną w słońcu i w niesprzyjających warunkach. Okazałe, łopatkowate liście tworzą zwartą przyziemną rozetę wysokości ok. 25 cm i średnicy ok. 30 cm. Z kępy, wiosną w kwietniu i maju, wyrastają długie do 35-40 cm, bezlistne pędy kwiatostanowe, przypominające pędy rabarbaru. W ich szczytowej części rozwijają się liczne, drobne kwiaty w kształcie dzwoneczków, zebrane w gęste wiechowate (wierzchotkowate) kwiatostany. Wnętrze kwiatu wypełniają 3 złączone dołem słupki i 10 pręcików, otoczone przez płatki korony w intensywnym, fioletoworóżowym kolorze i łuskowate, brunatnoczerwone działki kielicha. Ich barwa kontrastuje z błyszczącymi, ciemnozielonymi liśćmi. Odmiana wytrzymała na mrozy, odporna na niesprzyjające warunki uprawy - susze, zasolenie i zanieczyszczenie powietrza, intensywne zacienienie. Optymalne warunki wzrostu zapewnią jej stanowiska półcieniste, o świetle rozproszonym, o glebie żyznej, średnio zwięzłej, wilgotnej, dobrze zdrenowanej, bogatej w materię organiczną. Roślina tolerancyjna w stosunku do kwasowości podłoża. Dobrze rośnie na glebach o pH od 5.5 do 8. Nie lubi stanowisk podmokłych i przenawożenia. W czasie letnich upałów wymaga podlewania. W głębokim cieniu rośliny są wyższe, luźniejsze i mają jaśniejsze liście; w słońcu obficiej kwitną, są bardziej zwarte i ładniej wybarwione. Po kwitnieniu należy usunąć przekwitłe kwiaty i rozsypać nawozy wokół roślin. Ściółkowanie korą pozytywnie wpływa na utrzymanie wilgoci w glebie i zimowanie. Starsze egzemplarze rosnące w silnym zagęszczeniu, w celu przywrócenia wigoru, rozmnaża się przez podział wczesną wiosną lub jesienią. W miarę potrzeby wiosną usuwa się zaschnięte liście. Odmiana efektownie wygląda posadzona w grupach, w brzegowych częściach rabat, w otoczeniu zbiorników wodnych, wzdłuż ogrodowych ścieżek i alejek spacerowych. Może być sadzona w półcienistych miejscach pod drzewami i krzewami, w sąsiedztwie budynków, altan i pergoli, a także w ogrodach skalnych, na murkach kwiatowych i skarpach. Tworzy efektowne zestawienia z kwitnącymi w tym samym czasie roślinami cebulowymi. Doskonale sprawdza się jako roślina okrywowa. Gęstość sadzenia: 7-11 roślin na m2. Efektownie prezentuje się w pojemnikach. Liście można wykorzystywać w aranżacjach bukietowych. Jesienią kolorowe liście ożywiają rozmaite zakątki ogrodu.

Tsuga canadensis 'Pendula'

choina kanadyjska 'Pendula'

Bardzo stara odmiana, znana w Niemczech już pod koniec XIX wieku. Zwykle spotykamy formy drzewkowate, o grubym pniu zasłoniętym przez zwisające, bardzo zagęszczone pędy. Wysokość rośliny uzależniona jest od miejsca szczepienia i sposobu prowadzenia przez kilka pierwszych lat. Prawidłowo prowadzona, po 10 latach może stać się efektownym drzewkiem, wysokości 2,5 m i szerokości 1m. Z biegiem lat będzie się poszerzać, aż do kilku metrów średnicy. Pędy cienkie, przewisające, gęsto nachodzące na siebie. Igły delikatne, krótkie, spłaszczone, ciemnozielone, z szarobiałymi paskami pod spodem. Wiosną młode, jasne przyrosty ładnie kontrastują z ciemniejszymi igłami. Choina najlepiej rośnie w środowisku leśnym, o dużej wilgotności powietrza. Może być sadzona zarówno w słońcu jak i w cieniu. Ma duże wymagania glebowe. Wymaga gleb żyznych, lekko kwaśnych, umiarkowanie wilgotnych lub wilgotnych. Nie znosi suszy i upałów. Jest odporna na niskie temperatury. Polecana do małych ogrodów, do sadzenia pojedynczo w eksponowanych miejscach.

Chamaecyparis obtusa 'Kosteri'

cyprysik tępołuskowy 'Kosteri'

Krzew o karłowatym, powolnym wzroście, osiągający po 10 latach uprawy około 0,5-0,6 m wysokości i nieco mniejszą średnicę. Starsze okazy, w wieku 20 lat i więcej, formują się w gęste, nieduże stożki wysokości około 1,5-2 m. Wzrost i ulistnienie podobne do popularnej odmiany ‘Nana Gracilis’. Krótkie pędy mają przyrosty 3-5 cm rocznie. Pokryte są ciemnozielonymi, błyszczącymi łuskami. W uprawie krzewy wymagają gleb przeciętnych lub żyznych i próchnicznych, wtedy wzrost silniejszy, umiarkowanie wilgotnych lub wilgotnych. Stanowisko słoneczne i osłonięte zimą przed mroźnymi wiatrami. Odmiana polecana do ogrodów przydomowych, kolekcji karłowych roślin iglastych, ogrodów japońskich, skalnych, alpinariów, wrzosowisk oraz do uprawy w pojemnikach.

Monarda 'Beauty of Cobham'

pysznogłówka 'Beauty of Cobham'

Bylina tworząca kępy dorastające do 100 cm wysokości w okresie kwitnienia i szerokości 45 cm. Kanciaste, jasnozielone łodygi są pokryte licznymi, zielonymi, pachnącymi miętowo liśćmi. Główkowate kwiatostany, które stanowią główną ozdobę rośliny (VI-VIII), wyróżniają się atrakcyjnym zabarwieniem. Lilaróżowe płatki korony poszczególnych kwiatów o długości 5 cm kontrastują z przykwiatkami (osadzonymi na dole „główki”), które mają kolor od szaro- do ciemnofioletowego. Wabią motyle, pszczoły i inne owady. Wskazane jest usuwanie przekwitłych kwiatostanów, co przedłuża kwitnienie. Rośliny wymagają słonecznego lub półcienistego stanowiska i umiarkowanie wilgotnej gleby – dobrze, jeśli jest ona dość żyzna, próchniczna i przepuszczalna, gdyż sprzyja to żywotności pysznogłówki. Bylina ta nie lubi ani zbyt lekkich, piaszczystych, ani za ciężkich, mokrych gleb. Jest raczej krótkowieczna; powinno się ją dzielić i rozsadzać raz na 3 lata – należy to robić wczesną wiosną. Zaleca się ponadto ściółkowanie roślin dobrze rozłożonym kompostem albo obornikiem. Jeśli chodzi o typowe w pielęgnacji bylin przycinanie nadziemnych, zaschniętych części roślin po skończonej wegetacji, lepiej w przypadku pysznogłówki nie robić tego jesienią, lecz zostawić pędy na zimę, gdyż są oryginalną ozdobą ogrodu. Pysznogłówka może być porażana przez mączniak prawdziwy, który objawia się watowatymi plamami na liściach, a następnie ich żółknięciem i zamieraniem. Choroba ta częściej występuje na roślinach uprawianych w cieniu, źle odżywionych. Ogranicza ją ściółkowanie roślin dobrze rozłożonym kompostem albo obornikiem. Bylina ta najlepiej wygląda sadzona w grupach na rabatach. Dobrym sąsiedztwem są np. ozdobne trawy.