Pinus mugo subsp. rotundata

Ginkgo biloba 'Tremonia'

miłorząb dwuklapowy 'Tremonia'

Ciekawa, kolumnowa odmiana osiągająca w wieku 30 lat około 10 m wysokości i 0,8 m szerokości. Długopędy ustawione pionowo, równolegle do pnia. Krótkopędy do 8 cm długości. Ulistnienie sezonowe, ułożone spiralnie wokół długopędów, na krótkopędach skupione po kilka dookoła jednego pączka. Liście skórzaste, wachlarzowate, zielone, jesienią przebarwiające się na piękny, złocistożółty kolor. Ma przeciętne wymagania glebowe i wilgotnościowe. Z powodzeniem może rosnąć na niezbyt żyznej glebie. Polecana do ogrodów jako soliter w miejscach eksponowanych oraz w zieleni miejskiej jako drzewo przyuliczne. Stara odmiana znaleziona w Ogrodzie Botanicznym w Dortmundzie (Niemcy) w 1930r. Wprowadzona do szerszej uprawy dopiero w 1970 roku.

Prunus ×eminens 'Umbraculifera'

wiśnia osobliwa 'Umbraculifera'

Małe drzewo, o regularnej, kulistej, bardzo gęstej koronie, przypominającej sztucznie formowaną. Jest to krzaczasta forma wiśni, oferowana zwykle w formie piennej. Rośnie bardzo wolno. Osiąga kilka metrów średnicy. O ostatecznej wysokości decyduje miejsce szczepienia. Liście drobne, ciemnozielone, błyszczące. Kwiaty małe, białe, IV-V. Owoce dojrzewają rzadko. Gatunek o niewielkich wymaganiach glebowych, ale najlepiej rośnie na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych, wapiennych, na stanowiskach słonecznych i ciepłych. Dobrze znosi warunki miejskie. Doskonałe drzewo dla uporządkowanych ogrodów o przewadze elementów geometrycznych oraz do obsadzania wąskich ulic i parkingów. Jest mieszańcem wiśni pospolitej (P.cerasus) i wiśni karłowatej (P. fruticosa), szczepionym na pniu czereśni ptasiej (P.avium).

Hosta sieboldii

funkia Siebolda

Gatunek funkii rosnący dziko w Japonii. Nazwa pochodzi od botanika Franza von Siebolda, który sprowadził tę roślinę w 1830 do Europy. Mimo zbieżności nazw łacińskich nie należy mylić jej z funkią siną (H. sieboldiana), odrębnym gatunkiem. Bujna, kępiasta bylina o biało obrzeżonych liściach. Kępy mają 30-40 cm wysokości. Liście wąskoeliptyczne lub lancetowate z ostrym wierzchołkiem, lekko faliste, zielone z białokremowym, bardzo wąskim, nieregularnym marginesem. Kwiaty jasno liliowe, lejkowate, zebrane w długie kwiatostany wyrastające ponad kępę liści do wysokości 50 cm. Kwitnie na przełomie lipca i sierpnia. Wymaga gleby żyznej, próchnicznej, stale wilgotnej. Może rosnąć w półcieniu, najlepiej w rozproszonym przez drzewa świetle lub na słońcu, jeżeli gleba jest odpowiednio wilgotna. Nadaje się na rabaty, nad wodę i do okrywania większych powierzchni. Do sadzenia pojedynczo lub w niewielkich grupach, po 2-3 lub po 3-10 razem. Liczba roślin na 1 m² - 5.

Viburnum rhytidophyllum

kalina sztywnolistna

Zimozielony krzewem o dosyć luźnym pokroju i sztywnych, szorstkich gałęziach. W Polsce zwykle dorasta do około 3 metrów wysokości. Młode pędy pokryte są filcowatym, białym kutnerem. Podłużne, ciemnozielone, błyszczące z wierzchu i pomarszczone liście osiągają 15-20 cm długości. Liście są wyraźnie żebrowane, grube, sztywne, z gęstym, wełnistym kutnerem na spodzie. Zimą, w czasie mrozu, liście zwijają się w rurki, podobnie jak liście różaneczników. W rejonach o wilgotnym klimacie i łagodnych zimach liście utrzymują się nawet kilka lat. W maju i czerwcu na krzewach pojawiają się kremowo-białe, drobne kwiaty zebrane w szerokie i płaskie podbaldachy o średnicy od 10 do 20 cm. W kwiatostanie wszystkie kwiaty są płodne, pręciki są dłuższe od korony zaś znamiona słupków są czerwono-brunatne. Z końcem lipca zaczynają dojrzewać, ale nie równocześnie, niewielkie, jajowate, nieco spłaszczone owoce. Początkowo owoce są czerwone, w pełni dojrzałe czarne i błyszczące, stąd w trakcie dojrzewania owocostany są dwubarwne. Dojrzałe pestkowce stanowią atrakcyjne pożywienie dla ptaków. Krzewy najlepiej rosną na glebach żyznych, stale umiarkowanie wilgotnych, przepuszczalnych, wymagają miejsc osłoniętych od wiatru, zacisznych, najlepiej półcienistych lub cienistych. Podczas ostrych zim liście i pędy mogą częściowo przemarzać, ale po silnym wiosennym cięciu krzewy dosyć dobrze regenerują się. Roślina bardzo rzadko atakowana przez szkodniki. Gatunek ciekawie prezentuje się w zestawieniach z krzewami o barwnych pędach oraz z bylinami w ogrodach typu angielskiego.