Pinus nigra 'Géant de Suisse'

Picea abies 'Viminalis'

świerk pospolity 'Viminalis'

Nazwa zbiorowa dla grupy drzew o wspólnych cechach pokrojowych. Odmiana nazywana czasami odm. wiciową, a czasami świerkiem kurtynowym lub świerkiem grzebieniastym. Pierwsze takie drzewo zostało zaobserwowane i opisane w Szwecji w XVIII wieku. Współcześnie są to rośliny o dużej zmienności (różne typy) z szeroko rozpostartymi konarami i zwisającymi z nich pionowo bocznymi gałęziami. Osiągają olbrzymie rozmiary i wtedy są najbardziej dekoracyjne. Konary mogą być ułożone dokładnie poziomo lub lekko na końcach wygięte do góry. Pędy boczne, drugiego rzędu zwisają pionowo w jednej płaszczyźnie i mają długość od kilkudziesięciu cm do 2-3 m, w zależności od typu. Duże wymagania siedliskowe, w stosunku do wilgotności i czystości powietrza. Odmiana wrażliwa na suche powietrze i zanieczyszczenia przemysłowe. Małe wymagania glebowe. Najlepiej rośnie na glebach gliniasto-piaszczystych, próchnicznych, o umiarkowanej wilgotności, lekko kwaśnych. Wymaga stanowisk nasłonecznionych lub lekko zacienionych. Do sadzenia dużych przestrzeniach, w założeniach krajobrazowych, w parkach i dużych ogrodach.

Juniperus chinensis 'Shimpaku'

jałowiec chiński 'Shimpaku'

Oryginalny, karłowy krzew o nieregularnym pokroju. Tworzy formę wzniesioną, dorasta do 1 m wysokości i 1,5 m szerokości. Pędy są ukośnie wzniesione do góry, mają krótkie gałązki boczne pokryte dość grubymi łuskami asymilacyjnymi. Rośnie powoli, tworzy żywozielone krzewy o dziwacznych kształtach. Nie jest krzewem płożącym, trudno go też określić mianem wzniesionego czy wyprostowanego. Często jest wykorzystywany jako produkt wyjściowy do tworzenia form bonsai. Jałowiec ten nie ma dużych wymagań glebowych i rośnie na każdej przeciętnej, przepuszczalnej glebie, a nawet piaszczystej. Stanowisko słoneczne lub półcień. Jak większość jałowców ma niewielkie wymagania wilgotnościowe, a suszę znosi całkiem dobrze. Jest całkowicie odporny na mróz, może być sadzony w całym kraju. Nadaje się do małych ogrodów i do pojemników. Może być sadzony pojedynczo, jako oryginalny soliter, lub w grupach po kilka sztuk. Stara, zapomniana odmiana, bardzo rzadko spotykana, ale warta ponownego upowszechnienia.

Prunus persica 'Inka'

brzoskwinia 'Inka'

Odporna na mróz polska odmiana brzoskwini wyhodowana w Instytucie Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach. Drzewa dorastają do 6 m wysokości, kwitną w kwietniu, tworzą duże, ozdobne, różowe kwiaty. Odmiana samopłodna, nie wymaga zapylacza. Owoce dojrzewają na przełomie sierpnia i września, są duże, ważą od 120 do 200 g, a nierzadko pojedyncze owoce osiągają masę 300 g. Ich skórka jest żółta, pokryta do 50% ceglastym, czerwonawym rumieńcem. Miąższ jest żółtokremowy, masłowaty, dobrze odchodzący od pestki. Owoce są smaczne, lekko kwaskowate i słodkie. Świeże owoce zawierają szeregu witamin i minerałów, m.in.: witamin A, C, K oraz witaminy z grupy B, magnez, fosfor, cynk, mangan i bor. Można je spożywać bez obaw o linię, bo są niskokaloryczne, w 100 g dostarczają jedynie 39 kcal. Brzoskwinie najlepiej udają się sadzone w cieplejszych rejonach kraju, w miejscach, gdzie prawdopodobieństwo występowania przymrozków w okresie kwitnienia drzew jest małe. Stanowisko do ich uprawy powinno być zaciszne, osłonięte od wiatru, nasłonecznione, a gleby przepuszczalne i ciepłe. Systematyczne, coroczne cięcie drzew brzoskwiń pozwala uzyskać wysokie plony, przy utrzymaniu wysokiej jakości owoców. Cięcie formujące przeprowadza się w pierwszych latach po posadzeniu drzewek, w okresie ich spoczynku (do fazy różowego pąka). Latem, w drugiej połowie czerwca wycina się długie pędy wegetatywne (tzw. „wilki”), wyrastające w górnej części korony, konkurujące z przewodnikiem. W drugiej połowie lipca należy skracać za 5 liściem od dołu pędy wyrastające na konarach bocznych, co stymuluje drzewa do tworzenia większej liczby krótkopędów. Drzewa brzoskwini są niestety podatne na liczne choroby. Najgroźniejszą i najczęściej występującą chorobą jest kędzierzawość liści, objawiająca się deformacją liści i tworzeniem na nich czerwieniejących pęcherzy. Porażone drzewa przedwcześnie się ogołacają. Chorobę wywołuje grzyb, który zwalcza się wczesną wiosną, w okresie pękania pąków, opryskując starannie gałęzie środkami zawierającymi miedź. Opryskiwanie w późniejszym terminie, gdy pojawią się pierwsze objawy na liściach, jest niestety nieskuteczne. Inne choroby i szkodniki brzoskwiń można zwalczać po zauważeniu pierwszych objawów.

Yucca filamentosa 'Color Guard'

juka karolińska 'Color Guard'

Efektowna roślina o sztywnych, mieczowatych liściach długości do 60 cm, zebranych w gęste kępy o wysokości ok. 75 cm. Odmianę ‘Color Guard’’ wyróżnia kremowożółty, podłużny pas, biegnący wzdłuż zielonych liści. Pod wpływem niskiej temperatury ujawnia się, zwłaszcza na brzegach liści, trzeci kolor, różowy. Kwiatostany osadzone są na pędach długości 150-200 cm i zbudowane są z licznych, dzwonkowatych, zwisających, kremowych kwiatów, które pojawiają się w VI-VII. Wymaga słonecznego stanowiska i gleby przepuszczalnej, wapiennej. Jest odporna na suszę. Polecana przede wszystkim do sadzenia pojedynczo, na przykład na tle trawnika, a także do ogrodów skalnych. Nadaje się też do pojemników tarasowych.