Pinus parviflora 'Glauca'

Cedrus deodara

cedr himalajski

Malownicze drzewa w ojczyźnie - w Himalajach, dorastające do 50 m wysokości. Pokrój początkowo stożkowaty, z wiekiem szeroki, rozpostarty. Pędy jasne, zróżnicowane na długopędy i krótkopędy, pokryte igłami- na długopędach pojedynczymi, a na krótkopędach zebranymi w pęczki. Igły o długości od 2-6 cm, zielone lub niebieskozielone. Szyszki duże, sterczące, pękate, do 10 cm długości i 7 cm szerokości, po kilku latach rozpadają się na drzewach. Do uprawy wymaga gleb gliniasto-piaszczystych, przepuszczalnych i osłoniętych, ciepłych stanowisk. Uprawa możliwa tylko w najcieplejszych rejonach kraju. Gatunek amatorski traktowany jako ciekawostka ogrodowa. Wprowadzony do uprawy w Europie w 1831 r.

Indigofera heterantha

indygowiec heterantha

Krzew o zwartym, dość gęstym pokroju i atrakcyjnych kwiatach. Osiąga wysokość do 1,5 m i szerokość do 2 m. Rośnie dość szybko. Liście nieparzysto pierzasto złożone składające się z drobnych eliptycznych, niebieskawozielonych listków. Kwiaty różowofioletowe, motylkowe, zebrane w okazałe, gęste kwiatostany wzniesione do góry, dobrze widoczne na tle ciemnych liści. Okres kwitnienia dość długi, od VI do IX. Indygowiec dobrze rośnie na przeciętnych, przepuszczalnych glebach, umiarkowanie wilgotnych. Najlepiej czuje się na stanowisku słonecznym lub półcienistym. Krzew wrażliwy na niskie temperatury. Powinien być zabezpieczany na okres zimy odpowiednim okryciem. Nadaje się do sadzenia w miejscach osłoniętych przed mroźnymi wiatrami, w najcieplejszych, zachodnich regionach kraju. Bardzo rzadki gatunek o znaczeniu kolekcjonerskim.

Viola sororia

fiołek motylkowaty

Niska bylina o zwartym pokroju, zielonych liściach i biało-lawendowych kwiatach wyniesionych na cienkich łodyżkach nieznacznie ponad powierzchnię liści. Roślina osiąga do 15 cm wysokości, tworzy krótkie rozłogi, za pomocą których powoli się rozrasta. Blaszki liściowe są jasnozielone, szerokie, mają kształt sercowaty i są osadzone na krótkich ogonkach liściowych. Kwiaty w pąku oraz we początkowej fazie kwitnienia przypominają budową kwiaty roślin motylkowatych, stąd nazwa gatunku. Po rozwinięciu są jednak charakterystyczne dla rodziny fiołkowatych, fioletowe do lawendowych, z białymi brzegami, pozbawione zapachu. Działki kielicha zrastają się, płatki są wolne, górna para płatków jest zwykle większa i wzniesiona ku górze, płatki dolne są zwykle mniejsze. W środku otwartych kwiatów, u podstawy dolnego płatka, widoczny jest niebieskawy rysunek. Rośliny kwitną w kwietniu i maju. Fiołek motylkowaty najlepiej rośnie na glebach próchniczych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych, na stanowiskach zacienionych lub półcienistych pod koronami drzew liściastych oraz wysokich krzewów. Jest to roślina odporna na mróz, o niewielkich potrzebach pokarmowych. W lata gorące i suche liście mogą więdnąć i wcześniej zasychać, ale rośliny podlewane długo pozostają ozdobą ogrodu. Rośliny najładniej prezentują się w czasie kwitnienia wczesną wiosną. Są polecane do sadzenia w grupach w kompozycjach naturalistycznych, na cienistych rabatach i w ogrodach skalnych. Zalecana gęstość sadzenia dla uzyskania szybkiego efektu zadarniającego wynosi około 9 sztuk na metr kwadratowy.

Ampelopsis aconitifolia 'Seattle'

winnik tojadowaty 'Seattle'

Pnącze o atrakcyjnych liściach i owocach, wspinające się za pomocą wąsów czepnych owijających się wokół podpór. Odmiana wyselekcjonowana przez Szczepana Marczyńskiego z siewek przywiezionych z USA, wprowadzona do uprawy w 2003 roku. Charakteryzuje się słabszym wzrostem w porównaniu do gatunku, rocznie przyrasta od 0,5 do 1 m. Docelowo dorasta do 2-3 m wysokości. Liście z 3-5 klapami, powcinane, delikatnie owłosione, po rozwinięciu z pąków różowe, w lecie zielone, jesienią żółte. Młode przyrosty i ogonki liściowe początkowo purpurowe, a następnie różowe. Owoce drobne, kuliste, dojrzewają we wrześniu i październiku, są pomarańczowobrązowe, a szypułki intensywnie czerwone, ozdobne. Odmiana łatwa w uprawie, nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Dobrze rośnie na przeciętnych glebach ogrodowych, na stanowiskach słonecznych i półcienistych, osłoniętych od wiatru. Pnącze szczególnie przydatne do sadzenia przy altanach, pergolach i różnych podporach ogrodowych.