Prunus ×subhirtella 'Autumnalis Rosea'

wiśnia różowa 'Autumnalis Rosea'

pokrój: drzewiasty rozłożysty

docelowa wysokość: od 5 m do 10 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

ph podłoża: roślina tolerancyjna

zastosowanie: zieleń publiczna

Pięknie kwitnące, szczepione na pniu drzewo o szerokiej, gęstej koronie, z obwisającymi dolnymi konarami i malowniczo przewisającymi cienkimi, młodymi pędami. Zwykle osiąga ok. 7-8 m wys. W formie naturalnej – wyprostowany, gęsto ugałęziony krzew do 5 m wys. Liście jajowate z długim wierzchołkiem, piłkowane, 3-6 cm dł., zielone, błyszczące, jesienią przebarwiają się na szkarłatnoczerwono. Młode liście i pędy brązowozielone. Wykazuje tendencję do zakwitania tuż po zrzuceniu liści. W rejonach o cieplejszym klimacie zakwita w listopadzie/grudniu, kwitnie sporadycznie zimą w momentach ocieplenia i ponownie, bardziej obficie wiosną, przed rozwojem liści, IV/V. Kwiaty w pączkach ciemnoróżowe, po rozkwitnięciu różowe i półpełne, śr. 2-2,5 cm wiosną (jesienią mniejsze), zebrane w kwiatostany po 2-3 razem. Kwiat składa się z 10-12 karbowanych płatków. Owoców nie zawiązuje. Drzewo dość wytrzymałe na mrozy, ale wymaga słonecznego, osłoniętego od wiatru stanowiska. Nadaje się do parków, wymaga ekspozycji na tle roślin o ciemniejszym zabarwieniu.

autorzy opisu tekstowego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

pochodzenie wprowadzenie do handlu: Tagaki Nursery 1904 Japonia
grupa roślin liściaste
grupa użytkowa liściaste drzewa
forma drzewo
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój drzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość od 5 m do 10 m
barwa liści (igieł) jasnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów półpełne
barwa kwiatów różowe
pora kwitnienia maj
listopad
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża roślina tolerancyjna
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
walory ładne jesienne zabarwienie
odporność na zanieczyszczenia
ozdobne z kwiatów
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
zieleń publiczna
drzewo alejowe uliczne
strefa 5b
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

Poznaj również

zdjecie rosliny: jastrun wielki

Leucanthemum maximum

jastrun wielki

Ozdobna z kwiatów bylina dorastająca do 80-100 cm wysokości. Jedna z najpopularniejszych „swojskich” roślin ogrodowych nazywanych „margaretkami”, a mająca bardziej okazałe kwiatostany niż pospolitszy jastrun właściwy (Leucanthemum vulgare, syn. Chrysanthemum leucanthemum). Skórzaste, ciemnozielone, lancetowate liście osadzone są na rozgałęzionych, dość łamliwych łodygach. Koszyczki kwiatostanowe, które mają średnicę ok. 10 cm, pojawiają się w czerwcu i rozwijają następnie przez całe lato (nie tak jednak licznie jak na początku okresu kwitnienia). Po przycięciu roślina powtarza kwitnienie również jesienią. Koszyczki składają się z białych, stosunkowo szerokich, kwiatów języczkowatych i żółtych rurkowatych (środek). Jastrun jest łatwy w uprawie, ale lepiej udaje się na żyznych glebach z dodatkiem gliny, która utrzymuje w podłożu wilgoć. Na zbyt mokrych stanowiskach jednak może zamierać zimą. Wymaga słonecznego miejsca. Jest chętnie atakowany przez mszyce – żerują one w koloniach na szypule kwiatostanowej i na dolnej stronie koszyczków, powodując ich zniekształcenie; dodatkowo na liściach pojawia się rosa miodowa wydzielana przez te szkodniki, która szpeci rośliny i nie nadają się one na kwiaty cięte. Z chorób najbardziej daje się we znaki mączniak prawdziwy, który objawia się występowaniem białego nalotu na roślinie. Jest to natomiast gatunek odporny na mróz. Jastrun w okresie kwitnienia jest niepowtarzalnym towarzystwem dla innych kwitnących wówczas na rabatach roślin, np. róż czy łubinów. Nadaje się do tworzenia trawników łąkowych, gdzie będzie się rozsiewał. To typowa bylina do ogrodów wiejskich, założeń naturalistycznych, gdzie wabi owady pożyteczne. Rozmnażanie jastrunu właściwego z nasion dotyczy przede wszystkim gatunku, natomiast większość jego atrakcyjnych (przeważnie pełnokwiatowych lub o zwartym pokroju) odmian trzeba mnożyć przez podział (dzielenie i rozsadzanie kęp, najlepiej wczesną wiosną, jest wskazane co 3 lata – jako metoda odmładzania tych krótkowiecznych bylin). Najbardziej efektowne wielkokwiatowe „margaretki” bylinowe są jednak mieszańcami, które klasyfikowane są do – wywodzącego się od L. maximum – gatunku Leucanthemum ×superbum.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
319
osób online