Rhododendron 'Addy Wery'

Pinus mugo 'Benjamin'

sosna kosodrzewina 'Benjamin'

Klasyczna odmiana kosodrzewiny o kulistym kształcie i małych rozmiarach. Od innych podobnych karłowych odmian odróżnia się nieproporcjonalnie długimi igłami. Pokrój bardzo zwarty, regularny, kulisty. Piętnastoletnie rośliny dorastają do 0,6 wysokości i 0,8 m szerokości. Roczne przyrosty 2-3 cm. Igły podwójne, żywozielone, proste, promieniście ułożone, tworzą gęsto przylegające do siebie rozetki z jasnym pączkiem pośrodku. Gatunek w pełni mrozoodporny, światłolubny i niewybredny w stosunku do gleby. Do wykorzystania w ogrodach skalnych i na wrzosowiskach oraz w pojemnikach. Ładnie wygląda na rabatach w kompozycjach z innymi iglakami. Bywa oferowany w handlu zaszczepiony na niewysokim pniu, w atrakcyjnej formie miniaturowego drzewka.

Zelkova serrata

brzostownica japońska

Drzewo o rozłożystej, zaokrąglonej koronie osiągające w naszym klimacie najwyżej 8-10 m wysokości. Korona bardzo gęsta i regularna. Często tworzy formy wielopniowe, choć na naturalnych stanowiskach posiada zwykle jeden pień. Liście eliptyczne, wydłużone, o różnej długości, od 5 do 15 cm, ostro ząbkowane, przypominające liście wiązów. Jesienią przebarwiają się na piękny czerwonobrązowy kolor. Kwiaty bez większego znaczenia dekoracyjnego. Wymaga dość żyznych, przepuszczalnych gleb i stałej wilgoci w podłożu, stanowiska z odpowiednią wystawą słoneczną, ale osłoniętego od bezpośredniego działania wiatrów. W młodości drzewo wrażliwe na silne mrozy i należy je okrywać. Nadaje się do sadzenia w zachodniej części kraju. Brzostownica jest godna częstszego wprowadzania do większych ogrodów i parków ze względu na swą malowniczą koronę i jesienne przebarwienie. To pochodzące z dalekiej Japonii drzewo można spotkać głównie w arboretach i ogrodach botanicznych zachodniej Polski. W Ogrodzie Botanicznym UAM w Poznaniu rośnie bardzo okazały egzemplarz, który od wielu lat zachwyca jesienią odwiedzających to miejsce.

Buxus microphylla 'Faulkner'

bukszpan drobnolistny 'Faulkner'

Długowieczny, zimozielony krzew o gęstym, kulistym pokroju i wolnym tempie wzrostu, uzyskany w 1970 roku w USA. Krzew dorasta do 1-1,2 m wysokości. Intensywnie zielone, skórzaste blaszki liściowe przypominają trochę liście borówki czerwonej, są całobrzegie, zaokrąglone, z wierzchu błyszczące, od spodu matowe, zimą przebarwiają się na brązowo. Niepozorne kwiaty są małe i drobne, żółte, pozbawione płatków, wyrastają z kątów liści. Kwiaty są rozdzielnopłciowe, zwykle kwiat żeński otocza kilka kwiatów męskich. Kwiaty rozwijają się od końca marca do początku maja, są miododajne, wabią liczne owady, wyraźnie pachną, chociaż zapach ten raczej nie należy do przyjemnych. Małe i niepozorne owoce po dojrzeniu „wystrzeliwują” twarde, czarne nasiona na odległość nawet kilku metrów. Jest to jedna z najpopularniejszych obecnie odmian bukszpanu. Dobrze rośnie na większości przeciętnych gleb ogrodowych o pH obojętnym lub zasadowym, nie lubi jedynie gleb zbyt piaszczystych, kwaśnych oraz podmokłych. Najlepiej rozwija się na podłożach żyznych, ciepłych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych. Krzew tolerancyjny w stosunku do światła, mało wrażliwy na zanieczyszczenie powietrza. W przypadku uprawy na stanowiskach silnie nasłonecznionych krzewy warto na zimę okrywać (cieniować) siatką szkółkarską, zwłaszcza we wschodnich rejonach kraju, gdzie przeważa klimat kontynentalny i rośliny są narażone na przemarzanie. Powszechnym szkodnikiem bukszpanów jest miodówka bukszpanowa, mszyca powodująca wybrzuszenia liści. Zwalczamy ją opryskując jednym z dostępnych w handlu preparatów o działaniu wgłębnym. Krzew polecany do tworzenia niskich żywopłotów, obwódek oraz małych form strzyżonych.

Clematis 'Fireworks'

powojnik 'Fireworks'

Pnącze o pięknych, dwubarwnych kwiatach, owijające się wokół podpór za pomocą ogonków liściowych. Odmiana średnio silnie rosnąca. Dorasta do wysokości 2,5-3,5 m. Kwiaty duże, złożone z działek o lekko pofalowanych brzegach, niebieskoróżowych z intensywnie czerwoną pręgą przebiegającą przez środek. Pręciki złożone z purpurowych pylników na białych nitkach. Kwitnie V-VI, na zeszłorocznych pędach. Powtarza kwitnienie w VIII-IX na pędach tegorocznych, ale wówczas kwitnie mniej obficie. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, wilgotnych, dobrze zdrenowanych, o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego. Nie toleruje gleb podmokłych, zbyt ciężkich, gliniastych lub zbyt lekkich, piaszczystych. Może rosnąć na każdej wystawie, od południowej do północnej, ale najlepiej kwitnie na stanowiskach dobrze oświetlonych, osłoniętych od silnych wiatrów. Wymaga delikatnego cięcia wczesną wiosną, polegającego na wycinaniu zamarłych lub uszkodzonych pędów. Pozostałe pędy należy w pierwszym roku po posadzeniu przyciąć 30 cm nad ziemią nad silnymi pąkami, w następnym roku 70 cm, a w kolejnych latach 150 cm. W ogrodzie wymaga podpór złożonych z elementów o średnicy do 1 cm. Może rosnąć na siatkach, kratach, drabinkach i linkach oraz na naturalnych podporach np. krzewach liściastych i iglastych.