Rhododendron 'Fabiola'

Clematis 'Blue Explosion'

powojnik 'Blue Explosion'

Pnącze o pięknych kwiatach, owijające się wokół podpór za pomocą ogonków liściowych. Polska odmiana z 2011 roku, wyhodowana przez Szczepana Marczyńskiego. Osiąga wysokość 2,5-3 m. Kwiaty duże, średnicy 12-14 cm, półpełne, niebieskie z różowymi przebarwieniami na wierzchołkach działek. Środek kwiatu wypełniają kremowożółte pręciki. Kwitnie obficie V-VI na zeszłorocznych pędach. Powtarza kwitnienie latem, na pędach tegorocznych, ale kwitnie wówczas pojedynczymi kwiatami. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, wilgotnych, dobrze zdrenowanych, o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego. Nie toleruje gleb podmokłych, zbyt ciężkich, gliniastych lub zbyt lekkich, piaszczystych. Najlepiej kwitnie na stanowiskach dobrze oświetlonych, o wystawie południowej, wschodniej lub zachodniej. Wymaga delikatnego cięcia wczesną wiosną, polegającego na wycinaniu zamarłych lub uszkodzonych pędów. Pozostałe pędy należy w pierwszym roku po posadzeniu przyciąć 30 cm nad ziemią nad silnymi pąkami, w następnym roku 70 cm, a w kolejnych latach 150 cm. W ogrodzie wymaga podpór złożonych z elementów o średnicy do 1 cm. Pięknie się prezentuje na siatkach, kratach, drabinkach i linkach oraz na naturalnych podporach np. krzewach liściastych i iglastych.

Arrhenatherum elatius subsp. bulbosum 'Variegatum'

rajgras wyniosły podgat. bulwkowaty 'Variegatum'

Ozdobna trawa wysokości do 40 cm, choć w sprzyjających warunkach może być wyższa. Ma podziemne rozłogi z bulwkowatymi zgrubieniami. Liście biało paskowane. W warunkach małej wilgotności gleby, wcześniej zamiera cześć nadziemna. Nadaje się do ogrodów wrzosowiskowych i naturalistycznych. Nie rośnie tak ekspansywnie, jak inne trawy o pstrych liściach, dlatego może być stosowana na obwódki lub sadzona w ogrodzie skalnym.

Pulsatilla vulgaris

sasanka zwyczajna

Bylina naturalnie występująca w Europie, od południowej Anglii i Skandynawii, po Ukrainę. W Polsce dawniej rosła na kilku stanowiskach w Wielkopolsce i Wyżynie Lubelskiej, ale obecnie uważana jest za gatunek u nas wymarły, wpisany od Polskiej czerwonej księgi roślin. Roślina zimuje w postaci podziemnego, czarnego, rozgałęzionego kłącza. Wkrótce po nastaniu ciepłych dni sasanka budzi się do życia i od razu zakwita. W zależności od rejonu kraju, termin rozpoczęcia kwitnienia przypada już na początek marca na Dolnym Śląsku, do połowy kwietnia lub pierwszych dni maja na Suwalszczyźnie. Pierwsze z ziemi wyłaniają się proste łodygi zwieńczone pojedynczym pąkiem kwiatowym, otoczonym poniżej trzema delikatnymi, koronkowymi liśćmi podkwiatowymi. Najmłodsze łodygi, listki i pąki pokrywa grube, filcowate owłosienie. Z jednego kłącza wyrasta kilka, do kilkunastu łodyg, tworząc niskie, zwarte kępy, wysokie na 15 cm. Fioletowe kwiaty mają około 5 cm średnicy, są dzwonkowate, po rozwinięciu rozpostarte i skierowane ku górze. Składają się z zwykle z 6 lub 7 czerwonofioletowych działek okwiatu, z zewnątrz gęsto owłosionym. Środek kwiatu wypełnia kilkadziesiąt złocistożółtych pręcików, otaczających skupione w samym centrum słupki. Po przekwitnieniu z ziemi wyrastają długoogonkowe liście odziomkowe. Liście te są głęboko podzielone, pierzaste, podobne trochę do liści marchwi. Pędy kwiatostanowe wydłużają się ponad liście, do 40 cm wysokości, a na ich szczycie tworzą się bardzo ozdobne, puszyste owocostany, prawie identyczne jak u powojników. Sasanka zwyczajna dobrze rośnie na glebie lekkiej, piaszczystej, najlepiej wapiennej. Wymaga stanowisk słonecznych. Rośliny tolerują suszę i są w pełni mrozoodporne. Rosną zdrowo, nie są atakowane przez szkodniki i nie chorują. Sasanka nie jest gatunkiem długowiecznym, po kilku latach uprawy traci wigor i zanika. Dlatego rośliny warto co kilka lat wykopać, podzielić i posadzić w nowym miejscu. Sasanki nadają się do sadzenia w ogrodach skalnych, na rabatach bylinowych i w kompozycjach naturalistycznych. Sasanka zwyczajna jest rośliną trującą, ale także leczniczą. Ziele sasanki stosowano dawniej jako środek uspokajający.

Acer tataricum subsp.ginnala

klon tatarski odm.ginnala

Małe drzewo o wyprostowanym pokroju, dorastające do 5 m wys. i 4 m szer. Często rośnie w formie krzaczastej. Daje odrosty korzeniowe. Liście małe, trójklapowe, jesienią jaskrawoczerwone. Kwiaty drobne, pachnące. Nie ma specjalnych wymagań, ale woli stanowiska słoneczne. Szczególnie nadaje się do kompozycji z innymi gatunkami przebarwiającymi się efektownie jesienią.