Rhododendron 'Kilian'

Prunus persica 'Inka'

brzoskwinia 'Inka'

Odporna na mróz polska odmiana brzoskwini wyhodowana w Instytucie Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach. Drzewa dorastają do 6 m wysokości, kwitną w kwietniu, tworzą duże, ozdobne, różowe kwiaty. Odmiana samopłodna, nie wymaga zapylacza. Owoce dojrzewają na przełomie sierpnia i września, są duże, ważą od 120 do 200 g, a nierzadko pojedyncze owoce osiągają masę 300 g. Ich skórka jest żółta, pokryta do 50% ceglastym, czerwonawym rumieńcem. Miąższ jest żółtokremowy, masłowaty, dobrze odchodzący od pestki. Owoce są smaczne, lekko kwaskowate i słodkie. Świeże owoce zawierają szeregu witamin i minerałów, m.in.: witamin A, C, K oraz witaminy z grupy B, magnez, fosfor, cynk, mangan i bor. Można je spożywać bez obaw o linię, bo są niskokaloryczne, w 100 g dostarczają jedynie 39 kcal. Brzoskwinie najlepiej udają się sadzone w cieplejszych rejonach kraju, w miejscach, gdzie prawdopodobieństwo występowania przymrozków w okresie kwitnienia drzew jest małe. Stanowisko do ich uprawy powinno być zaciszne, osłonięte od wiatru, nasłonecznione, a gleby przepuszczalne i ciepłe. Systematyczne, coroczne cięcie drzew brzoskwiń pozwala uzyskać wysokie plony, przy utrzymaniu wysokiej jakości owoców. Cięcie formujące przeprowadza się w pierwszych latach po posadzeniu drzewek, w okresie ich spoczynku (do fazy różowego pąka). Latem, w drugiej połowie czerwca wycina się długie pędy wegetatywne (tzw. „wilki”), wyrastające w górnej części korony, konkurujące z przewodnikiem. W drugiej połowie lipca należy skracać za 5 liściem od dołu pędy wyrastające na konarach bocznych, co stymuluje drzewa do tworzenia większej liczby krótkopędów. Drzewa brzoskwini są niestety podatne na liczne choroby. Najgroźniejszą i najczęściej występującą chorobą jest kędzierzawość liści, objawiająca się deformacją liści i tworzeniem na nich czerwieniejących pęcherzy. Porażone drzewa przedwcześnie się ogołacają. Chorobę wywołuje grzyb, który zwalcza się wczesną wiosną, w okresie pękania pąków, opryskując starannie gałęzie środkami zawierającymi miedź. Opryskiwanie w późniejszym terminie, gdy pojawią się pierwsze objawy na liściach, jest niestety nieskuteczne. Inne choroby i szkodniki brzoskwiń można zwalczać po zauważeniu pierwszych objawów.

Pinus contorta 'Chief Joseph'

sosna wydmowa 'Chief Joseph'

Bardzo ciekawa, karłowa, amerykańska odmiana o wzniesionym, nieregularnym pokroju, złocistych igłach zimą oraz niedużych rozmiarach. Po 15 latach uprawy osiąga około 1 m wysokości. Pień jest zwykle pogięty, pędy liczne, rozgałęzione. Igły mają od 5-7 cm długości, są zielone, ale wraz ze skracaniem dnia oraz spadkiem temperatur jesienią zmieniają barwę na złocistożółtą. Żółta barwa utrzymuje się aż do wiosny, gdy drzewa wznawiają wzrost. Odmiana rzadko spotykana w handlu, trudna w rozmnażaniu, ale warta upowszechnienia, bo świetnie rośnie na większości gleb ogrodowych, jest odporna na suszę i mróz. Wymaga pełnego nasłonecznienia. Przyciąga uwagę zwłaszcza zimą. Polecana do niewielkich ogrodów przydomowych, wrzosowisk, ogrodów japońskich oraz alpinariów.

Cornus mas 'Aurea'

dereń jadalny 'Aurea'

Dość stara odmiana z początków XX wieku, prawdopodobnie niemieckiego pochodzenia, o dekoracyjnych liściach. Duży krzew, z wiekiem wyrastający w drzewko z szeroką, zaokrągloną koroną. Rośnie znacznie wolniej niż gatunek. Wyróżnia się wiosną i latem pięknymi złotożółtymi liśćmi. Kwitnie i owocuje słabiej niż inne odmiany i gatunek. Owoce owalne, dość drobne, czerwone. Dojrzewają w połowie września i szybko opadają z drzewa. Preferuje stanowiska słoneczne i wszystkie rodzaje gleb. Polecany do sadzenia w ogrodach przydomowych i na działkach, w zestawieniach z innymi krzewami liściastymi.

Rosa 'Reine des Violettes'

róża 'Reine des Violettes'

Interesująca, stara róża należąca do grupy remontantów, o urokliwych, intensywnie słodko pachnących kwiatach. Nazwa odnosi się do barwy kwiatów. Krzewy zwykle wąskie, wzniesione. Rosną dość silnie, osiągają nawet do 2 m wysokości przy ok. 1 m szerokości. Pędy zielone, pozbawione kolców, bardzo długie, wymagające podpierania. Można je nisko, prawie poziomo rozkładać np. na linach rozpiętych pomiędzy słupami. Liście jasnozielone, matowe, duże. Kwiaty duże, średnicy ok. 10 cm, umieszczone pojedynczo lub po kilka w kwiatostanach na szczytach niezbyt długich gałązek wyrastających wzdłuż ubiegłorocznych lub tegorocznych, długich pędów. Kwiaty zbudowane z ok. 75 dosyć drobnych płatków układających się w ćwierćrozetowy kształt wokół ,,zielonego oczka”.Barwa płatków różowofioletowa z nieco sinym cieniem, na zewnątrz lekko srebrzysta, nieco zmienna w zależności od roku, przebiegu pogody, nasłonecznienia, ilości wody, nawożenia. Kwiaty pojawiają się dość obficie w czerwcu i potem słabiej do późnej jesieni. Krzew nietrudny w uprawie, ale wymagający dość żyznej gleby, obfitego nawożenia, nawadniania w okresach suszy (bez moczenia liści). Może rosnąć na stanowiskach półcienistych, ale najlepiej rośnie w pełnym słońcu. W wilgotne lata wskazane jest opryskiwanie środkami zapobiegającymi chorobom liści. Odmiana przeciętnie odporna na mróz, wymagająca okrycia podstawy krzewu kopczykiem. W ostre zimy pędy mogą przemarzać częściowo lub do podstawy. Coroczne cięcie wiosenne jest konieczne, o sile zależnej od prowadzenia krzewu (jako krzew rabatowy, parkowy czy podwiązywany do podpór). Przeważnie najsilniejsze pędy przycina się do ok. 50-80 cm, słabsze usuwając lub skracając. Krzewy mają tendencje do ogałacania się od dołu. Po kwitnieniu usuwa się przekwitłe kwiaty i kwiatostany. Róża do stosowania w dużych i małych ogrodach, na rabatach jednolitych i razem z innymi niewielkimi krzewami, bylinami, roślinami sezonowymi i cebulowymi. Nadaje się na kwiat cięty. Przeciętna rozstawa sadzenia: 0,8-1,5 m.