Rhododendron 'Lee`s Dark Purple'

Pinus cembra 'Stricta'

sosna limba 'Stricta'

Niewielkie, zwarte drzewo o smukłej sylwetce i ładnym zabarwieniu igieł. Pokrój regularny, kolumnowy lub wąskostożkowy. Rośnie powoli. Dziesięcioletnie okazy osiągają 2 m wysokości i 0,6 m szerokości. Po wielu latach dorasta do 3-4 m wysokości. Pędy skierowane do góry pod kątem ostrym, bardzo gęsto ułożone. Igły po 5 w pęczku, sztywne, szarozielone, 5-10 cm długości, o trwałości 3-5 lat. Wymaga słonecznego stanowiska. Dobrze znosi trudny miejski klimat. Zadowoli się przeciętną glebą, ale wymaga dużej wilgotności powietrza. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, lekko kwaśnych, wilgotnych, ale przepuszczalnych. Roślina mrozoodporna. Odmiana bardzo dekoracyjna, do sadzenia na rabatach w zestawieniach z innymi wolnorosnącymi iglakami lub samotnie, w eksponowanym miejscu. Dobrze sprawdzi się w ogrodzie skalnym i na wrzosowisku.

Fagus sylvatica 'Pendula'

buk pospolity 'Pendula'

Jedno z najładniejszych drzew o pokroju zwisającym. Korona zmienna, szeroka lub słupowa, malownicza, przybierająca fantastyczne kształty. Osiąga wys. 15-25 m i podobną szer. Liście zielone, błyszczące, jesienią żółte lub czerwonobrązowe. Stanowisko słoneczne lub cieniste. Preferuje gleby żyzne i świeże, o stałym poziomie wód gruntowych. Do sadzenia pojedynczo na dużej, otwartej przestrzeni.

Malus domestica 'Koksa Pomarańczowa'

jabłoń 'Koksa Pomarańczowa'

Uważana jest za jedną z najsmaczniejszych odmian. Najlepiej udaje się na stanowiskach ciepłych o dużej wilgotności powietrza – w Polsce głównie na południu i zachodzie kraju. Niestety trudna w uprawie. Odmiana ta owocuje dość słabo, jest mało wytrzymała na mróz, dosyć odporna na parcha, wrażliwa na mączniaka. Owoce małe lub średniej wielkości o grubej zielonożółtej skórce pokrytej pomarańczowym rumieńcem i wyjątkowo smacznym, soczystym miąższu w smaku przypominającym gruszkę. Owoce doskonałe na przetwory.

Ginkgo biloba 'King of Dongting'

miłorząb dwuklapowy 'King of Dongting'

Silnie rosnące drzewo o wyprostowanym pokroju i regularnej, luźnej koronie. Charakteryzujące się wyjątkowo dużymi liśćmi i nasionami. Siła wzrostu podobna jak u gatunku. Po 10 latach uprawy drzewo dorasta do 3 m wysokości. Kora drzewa przez długi czas jest szara i gładka, z wiekiem staję się ciemnobrązowa, a u starych drzew dość głęboko spękana. Roślina tworzy 2 rodzaje pędów: nagie, żółtobrązowe, ułożone pionowo długopędy oraz znacznie mniejsze i cieńsze, wałeczkowate krótkopędy pokryte licznie bliznami po opadłych liściach. Pąki brązowe, szerokostożkowate, okryte łuskami. Liście typowe, jak u gatunku, ciemnozielone, skórzaste, wachlarzowate, szerokość 6–10 cm, z charakterystycznym wcięciem na wierzchołku dzielącym blaszki na dwie klapy (bilobus – dwuklapowy). Na długopędach liście są ułożone pojedynczo i skrętolegle, natomiast na krótkopędach skupiają się od 3 do 5 w rozetkach. Za szczególnie pierwotną cechę należy uznać widlaste unerwienie liści. Nerwy rozchodzą się wachlarzowato od nasady ogonka. Jest to unerwienie nie spotykane u roślin okrytonasiennych. Liście jesienią przebarwiają się na żółtozłocisty kolor i pięknie mienią się w promieniach słonecznych. Jest to kolon żeński, tworzący duże nasiona. Wiosną na krótkopędach wyrastają cienkie, długie szypułki z zalążkami. Zazwyczaj tylko jeden z nich rozwija się i przekształca w nasiono. Do zapylenia dochodzi wiosną, jeśli w pobliżu rośnie egzemplarz męski. Miłorząb jest wiatropylny, a pyłek może być przenoszony nawet na odległość 1,5 km. Zapłodnienie przebiega w kilka miesięcy po zapyleniu, często już w opadłych na ziemię zalążkach i przy udziale ruchliwych plemników. Kuliste nasiono (nie owoc, rośliny nagonasienne nie tworzą owoców) miłorzębu pokryte jest mięsistą, początkowo zieloną, a po dojrzeniu bursztynowożółtą osnówką. Dojrzałe nasiono po opadnięciu na ziemię bardzo nieprzyjemnie pachnie wydzielając woń zjełczałego masła. W krajach azjatyckich nasiona, a właściwie ich jądra, spożywa się w różnych postaciach, natomiast drzewa miłorzębów uprawia się w sadach, tak, jak u nas drzewa owocowe. Kandyzowane nasiona sprzedawane są jako „orzechy”, a pozyskany z nich wyciąg wykorzystuje się jako dodatek w procesie produkcji niektórych gatunków piwa. Drzewo wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, przepuszczalnej, zasobnej w próchnicę o odczynie lekko kwaśnym (pH 5-6). Odmiana odporna na choroby, szkodniki oraz tolerancyjna na zanieczyszczenie powietrza. Przycinanie pędów nie jest wskazane. Zaleca się ściółkowanie gleby wokół drzewa, szczególnie po posadzeniu młodych roślin. Starsze rośliny odporne na mróz, młode warto w pierwszych latach osłonić na zimę. Odmiana rzadko spotykana w uprawie, nietypowa i poszukiwana przez kolekcjonerów. Nadaje się do sadzenia jako soliter w przydomowych ogrodach oraz w założeniach parkowych.