Rhododendron 'Oxydol'

Fothergilla major

fotergilla większa

Wolno rosnący krzew spokrewniony z oczarami, o nieregularnym pokroju, osiągający od 1,5 do 2 m wysokości i podobnej szerokości. Kwitnie wraz z rozwijającymi się liśćmi na przełomie kwietnia i maja. Kwiaty zebrane są na szczytach pędów w kłosowate, puszyste kwiatostany o długości 5-6 cm, przypominające miniaturowe szczotki do mycia butelek. Swoją puszystość i lekkość kwiatostany zawdzięczają długim, białym nitkom pręcików. W czasie kwitnienia roślina roztacza wokół miodowy zapach wabiący owady zapylające. Liście fotergilli przypominają liście olchy, mają około 12 cm długości, są skórzaste, ciemnozielone, od spodu sinawe, jesienią efektownie przebarwiają się na żółto, czerwono i pomarańczowo. Jest to jeden z najpiękniej przebarwiających się krzewów. Roślina łatwa w uprawie, odporna na mróz, nie choruje i nie jest atakowana przez szkodniki. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, umiarkowanie wilgotnych, o kwaśnym lub lekko kwaśnym odczynie, na stanowiskach słonecznych i półcienistych. Nadaje się do uprawy w ogrodach przydomowych i na działkach oraz w zieleni parkowej i osiedlowej.

Forsythia ×intermedia 'Golden Times'

forsycja pośrednia 'Golden Times'

Ciekawa, angielska odmiana forsycji bardziej ozdobna z liści, niż kwiatów. Krzew o umiarkowanym tempie wzrostu, osiągający do 2 m wysokości o ładnie ułożonych, łukowato wygiętych starszych pędach. Pędy stykające się z podłożem lub leżące na ziemi łatwo się ukorzeniają. Kwiaty nieliczne, rzadko rozmieszczone na pędach dwuletnich, dzwonkowate, zbudowane z 4 żółtych płatków. Krzewy zakwitają w kwietniu, ale w porównaniu do innych odmian forsycji nie kwitną zbyt obficie, mają za to piękne liście. Liście są wydłużone, jajowatolancetowate, brzegiem ząbkowane, na końcach zaostrzone. Blaszki liściowe są obwiedzione po brzegu grubym, nieregularnym, złocistożółtym marginesem, w środku są zielone, od góry błyszczące, wyjątkowo dekoracyjne. Młode liście są wrażliwe na intensywne promieniowanie słoneczne i przy suchej, upalnej pogodzie, mogą być uszkadzane. Starsze liście są bardziej odporne na poparzenia. Krzewy sadzone w miejscach lekko ocienionych lub na glebach stale wilgotnych są bardziej odporne na uszkodzenia liści przez silne promieniowanie słoneczne. Cięcie krzewów sprzyja utrzymaniu gęstego, zwartego pokroju. Wymagania uprawowe niewielkie, dobra mrozoodporność. Gałązki ścinane w lipcu i sierpniu mogą służyć jako materiał do tworzenia kompozycji kwiatowych lub bukietów. Atrakcyjna odmiana przeznaczona do tworzenia zestawień kolorystycznych z krzewami o liściach czerwonych lub ciemnozielonych. Polecana do sadzenia w ogrodach przydomowych, na rabatach z wysokimi bylinami. W zieleni osiedlowej i miejskiej wymaga stanowisk lekko ocienionych.

Hydrangea paniculata 'Last Post'

hortensja bukietowa 'Last Post'

Rzadko spotykana, kolekcjonerska odmiana. Krzew z prostymi, ukośnie skierowanymi do góry pędami, o wysokości do 1,5 m. Liście ciemnozielone. Latem na końcach tegorocznych pędów pojawiają się ładne, stożkowate kwiatostany składające się z ozdobnych, białych kwiatów płonnych i liczniejszych, niepozornych kwiatów płodnych. Biały kolor nadają kwiatostanom kwiaty płonne, z czasem nieznacznie różowiejące. Okres kwitnienia trwa od VII do IX. Krzew dobrze rośnie na glebach próchnicznych, lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych lub półcienistych. Wymaga podłoża umiarkowanie wilgotnego, szczególnie w okresie kwitnienia. Roślina całkowicie odporna na mróz, nie wymaga okrywania. Zalecane jest umiarkowane cięcie odmładzające wczesną wiosną, poprzez skrócenie zeszłorocznych pędów o 1/4 długości. Roślina polecana do każdego ogrodu przydomowego i do pielęgnowanych parków. Może być sadzona pojedynczo oraz w grupach po kilka, kilkanaście sztuk.

Picea abies 'Pumila Nigra'

świerk pospolity 'Pumila Nigra'

Odmiana karłowa początkowo o kulistym, a później płaskokulistym pokroju. Bardzo podobna do P. a. ‘Pumila’ i P. a. ‘Glauca’, ale o ciemniejszym zabarwieniu igieł. Starsze okazy bardzo szerokie, często rozpadają się i wyglądają jakby składały się z kilku osobnych roślin. Wzrost bardzo powolny. Po 10 latach 0,5-0,7 m średnicy. 30-letnie okazy około1,3 m wysokości. Gałązki cienkie, gęsto pokryte igłami skierowanymi do przodu. Igły krótkie, 12 mm, wąskie i spłaszczone, błyszczące, ciemnozielone. Małe wymagania glebowe. Tak jak wszystkie odmiany świerka pospolitego źle toleruje zanieczyszczenia i suche miejskie powietrze. W takich miejscach roślina może być niszczona przez przędziorki. Najlepiej rośnie na glebach gliniasto-piaszczystych, próchnicznych, o umiarkowanej wilgotności, lekko kwaśnych; na stanowiskach nasłonecznionych lub lekko zacienionych. Odmiana polecana do sadzenia w ogrodach skalnych, na wrzosowiskach i rabatach.