Rhododendron ROSINETTA 'Hachrosi'

Rosa 'Harison's Yellow'

róża 'Harison's Yellow'

Róża parkowa wcześnie rozpoczynająca kwitnienie, nawet w połowie maja. Kwiaty mają delikatny zapach, z nieco ostrą nutą, są półpełne, złotożółte, średniej wielkości. Krzewy kwitną przez 2-3 tygodnie, ale nie zawiązują owoców i nie powtarzają kwitnienia. Krzewy mają nieregularny pokrój, są gęste, o bardzo kolczastych, cienkich pędach. Liście nieduże złożone z małych, matowych listków, początkowo jasnozielonych, potem ciemnozielonych. Tworzy odrosty korzeniowe i łatwo się rozprzestrzenia. Krzewy są tolerancyjne pod względem gleby, dość odporne na suszę, dobrze rosną w lekko zacienionych miejscach. Nie wymagają corocznego cięcia i okrywania na zimę. Osiągają przeciętnie do 2 m wysokości i szerokości. Krzewy sadzi się co 1-1,5 m. Róża odpowiednia do sadzenia w parkach, także pod drzewami o ażurowej koronie, wśród innych krzewów, nadaje się do zasłaniania mniej atrakcyjnych miejsc.

Ginkgo biloba 'King of Dongting'

miłorząb dwuklapowy 'King of Dongting'

Silnie rosnące drzewo o wyprostowanym pokroju i regularnej, luźnej koronie. Charakteryzujące się wyjątkowo dużymi liśćmi i nasionami. Siła wzrostu podobna jak u gatunku. Po 10 latach uprawy drzewo dorasta do 3 m wysokości. Kora drzewa przez długi czas jest szara i gładka, z wiekiem staję się ciemnobrązowa, a u starych drzew dość głęboko spękana. Roślina tworzy 2 rodzaje pędów: nagie, żółtobrązowe, ułożone pionowo długopędy oraz znacznie mniejsze i cieńsze, wałeczkowate krótkopędy pokryte licznie bliznami po opadłych liściach. Pąki brązowe, szerokostożkowate, okryte łuskami. Liście typowe, jak u gatunku, ciemnozielone, skórzaste, wachlarzowate, szerokość 6–10 cm, z charakterystycznym wcięciem na wierzchołku dzielącym blaszki na dwie klapy (bilobus – dwuklapowy). Na długopędach liście są ułożone pojedynczo i skrętolegle, natomiast na krótkopędach skupiają się od 3 do 5 w rozetkach. Za szczególnie pierwotną cechę należy uznać widlaste unerwienie liści. Nerwy rozchodzą się wachlarzowato od nasady ogonka. Jest to unerwienie nie spotykane u roślin okrytonasiennych. Liście jesienią przebarwiają się na żółtozłocisty kolor i pięknie mienią się w promieniach słonecznych. Jest to kolon żeński, tworzący duże nasiona. Wiosną na krótkopędach wyrastają cienkie, długie szypułki z zalążkami. Zazwyczaj tylko jeden z nich rozwija się i przekształca w nasiono. Do zapylenia dochodzi wiosną, jeśli w pobliżu rośnie egzemplarz męski. Miłorząb jest wiatropylny, a pyłek może być przenoszony nawet na odległość 1,5 km. Zapłodnienie przebiega w kilka miesięcy po zapyleniu, często już w opadłych na ziemię zalążkach i przy udziale ruchliwych plemników. Kuliste nasiono (nie owoc, rośliny nagonasienne nie tworzą owoców) miłorzębu pokryte jest mięsistą, początkowo zieloną, a po dojrzeniu bursztynowożółtą osnówką. Dojrzałe nasiono po opadnięciu na ziemię bardzo nieprzyjemnie pachnie wydzielając woń zjełczałego masła. W krajach azjatyckich nasiona, a właściwie ich jądra, spożywa się w różnych postaciach, natomiast drzewa miłorzębów uprawia się w sadach, tak, jak u nas drzewa owocowe. Kandyzowane nasiona sprzedawane są jako „orzechy”, a pozyskany z nich wyciąg wykorzystuje się jako dodatek w procesie produkcji niektórych gatunków piwa. Drzewo wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, przepuszczalnej, zasobnej w próchnicę o odczynie lekko kwaśnym (pH 5-6). Odmiana odporna na choroby, szkodniki oraz tolerancyjna na zanieczyszczenie powietrza. Przycinanie pędów nie jest wskazane. Zaleca się ściółkowanie gleby wokół drzewa, szczególnie po posadzeniu młodych roślin. Starsze rośliny odporne na mróz, młode warto w pierwszych latach osłonić na zimę. Odmiana rzadko spotykana w uprawie, nietypowa i poszukiwana przez kolekcjonerów. Nadaje się do sadzenia jako soliter w przydomowych ogrodach oraz w założeniach parkowych.

Taxus baccata 'Amersfoort'

cis pospolity 'Amersfoort'

Ciekawa a wręcz dziwna odmiana mało przypominająca cisa, francuskiego pochodzenia, sprowadzona do Holandii w 1939 r. i posadzona na terenie szpitala w Amersfoort jako zastrzalin (Podocarpus). Tworzy ona wolno rosnące, nieregularne, rzadko ugałęzione krzewy osiągające w wieku 10 lat około 0,9 m wysokości i 0,6 m średnicy. Stare rośliny dorastają do prawie 2 m wysokości. Pędy tej odmiany są sztywne, odstające na boki, słabo rozkrzewione, pokryte małymi, owalnymi, zielonymi igłami osiągającymi 5-7 mm długości i 3-4 mm średnicy. Jest to odmiana męska, ale kwitnie bardzo słabo. Cis do uprawy wymaga gleb dość żyznych, próchnicznych i umiarkowanie wilgotnych, ale z powodzeniem znosi także okresy suszy. Nie rośnie na glebach zimnych, kwaśnych i podmokłych a także na suchych glebach piaszczystych. W czasie ostrych zim może przemarzać lub wysychać, szczególnie na wystawie południowej, dlatego do jego uprawy lepiej wybierać stanowiska półcieniste a nawet cieniste (ewentualnie cieniować krzewy w okresie mroźnych zim). Odmiana ‘Amersfoort’ jest typową ciekawostką ogrodową i powinna być sadzona pojedynczo w małych przydomowych ogrodach i kolekcjach.

Corylus avellana 'Anny's Red Dwarf'

leszczyna pospolita 'Anny's Red Dwarf'

Cenna, karłowa odmiana leszczyny pospolitej o wyprostowanych, wzniesionych pędach. Młode przyrosty są ciemnoczerwone o wyraźnej, intensywnej barwie, zwłaszcza w okresie wiosennym, kiedy liście są niemal czarnopurpurowe. Liście z czasem zielenieją. Purpurowe pozostają jedyni najmłodsze listki na letnich przyrostach. Krzewy tworzą gęstą, okrągłą koronę, rosną powoli, po 10 latach uprawy osiągają wysokość 1,5-2,0 m. Rzadko zawiązują kwiaty. Dzięki ograniczonej wielkości jest idealnym krzewem do małych ogrodów. Nie ma specjalnych wymagań glebowych, rośnie również na glebach zasobnych w wapń. Polecany do sadzenia w zestawieniach barwnych i kolorystycznych z innymi krzewami oraz na rabatach z bylinami. Krzewy atrakcyjnie prezentują się szczepione na niskim pniu.