Rosa 'Tuscany'

róża 'Tuscany'

Grupa Gallica

Synonim łaciński.: Rosa 'Black Tuscany'

pokrój: krzewiasty wyprostowany

pokrój: krzewiasty rozłożysty

docelowa wysokość: od 0,5 m do 1 m

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

Klasyczny i jeden z najstarszych przedstawicieli grupy róż francuskich (Gallica), przyciągający wzrok aksamitnym połyskiem wyjątkowej barwy kwiatów. Tuscany znaczy Toskania, stąd przypuszczenie, że róża ta pochodzi z Włoch. Jest to jedna z najstarszych znanych róż, opisana przez angielskiego botanika Johna Gerarda w słynnym herbarzu, który przetłumaczono w ówczesnych mu czasach na kilka europejskich języków. Krzewy mają tendencje do pokładania się, przeważnie nie przekraczają 1 m wysokości i szerokości. Pędy są pozbawione dużych kolców, pokrywają je za to drobne, ledwo wyczuwalne szczecinki, dające wrażenie szorstkości. Liście duże i świeżozielone, lekko szorstkie w dotyku, trwałe i zdrowe. Kwiaty średniej wielkości (6-8 cm), półpełne, szeroko otwarte, ciemnopurpurowe, z kontrastującym środkiem o długich żółtych pręcikach, silnie pachnące, zebrane w kwiatostanach po kilka. Kwitnie w czerwcu na pędach co najmniej ubiegłorocznych i starszych. Nie powtarza kwitnienia. Zawiązuje ciemnoczerwone owoce średniej wielkości (ok. 1,2 cm średnicy). Mało wymagająca, toleruje suchsze gleby i odczyn zasadowy, a także półcieniste stanowiska. Nie wymaga okrywania na zimę. Cięcie przeprowadza się w czerwcu, po kwitnieniu, wiosną ograniczając się tylko do zabiegu usunięcia pędów martwych i uszkodzonych. Róża polecana do małych ogrodów. Może także rosnąć na rabatach w większych parkach i na terenach zieleni. Dobrze prezentuje się wśród bylin. Wokół niej powinny rosnąć rośliny kwitnące latem i jesienią.

autorzy opisu tekstowego: Marta Monder; Związek Szkółkarzy Polskich

pochodzenie pierwsza publikacja: John Gerard 1596 Herball / Wielka Brytania; odkrywca, hodowca (selekcjoner): Nieznany prawdopodobnie Włochy; wprowadzenie do handlu: przed 1596
grupa roślin róże
grupa użytkowa róże parkowe
forma krzew
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój krzewiasty wyprostowany
krzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość od 0,5 m do 1 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów półpełne
pachnące
kwiatostan
barwa kwiatów bordowe
purpurowe
pora kwitnienia czerwiec
owoce czerwone
kuliste
pora owocowania lipiec
nasłonecznienie stanowisko półcieniste
stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
walory pachnące kwiaty
ozdobne z kwiatów
roślina kolczasta lub ciernista
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
rabaty
w grupach
soliter (pojedynczo)
strefa 4
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Marta Monder Związek Szkółkarzy Polskich

Poznaj również

zdjecie rosliny: zawilec mieszańcowy \'Serenade\'

Anemone ×hybrida 'Serenade'

zawilec mieszańcowy 'Serenade'

Wysoka bylina kwitnąca późnym latem i jesienią. Odmiana wywodząca się od zawilca japońskiego (konkretnie od Anemone hupehensis var. japonica) oraz – jak wszystkie mieszańce określane łacińską nazwą Anemone ×hybrida – od gatunku A. vitifolia. Wyróżnia się dużymi, półpełnymi, różowymi kwiatami o średnicy od 5 do 7 cm, złożonymi z 10-17 wąskich, zachodzących na siebie listków okwiatu, które otaczają wyraźny żółty środek. Zebrane są w luźne baldachy. Stanowią ozdobę rośliny od sierpnia do końca października, o ile wcześniej nie nadejdą mrozy. Kwitnienie jest wyjątkowo długotrwałe, jeśli chodzi o jesienne zawilce. W doświadczeniach Ogrodu Botanicznego w Chicago (strefa mrozoodporności 5), w których porównywano 25 taksonów tego typu zawilców, wyniosło ono 64,5 dnia. W badaniach tych A. ×hybrida ‘Serenade’ znalazł się w trójce najwyżej ocenionych taksonów – także pod względem pokroju, zdrowotności, odporności na mróz. Do jego zalet należą też wygląd roślin poza okresem kwitnienia – nisko osadzone liście - oraz wigor roślin i ich szybkie rozrastanie się w pierwszych latach po posadzeniu. Ponadto pędy kwiatostanowe są mocne, nie zginają się w dół. Zawilec ten osiąga szerokość 60 cm, a wysokość 80 cm (w okresie kwitnienia – 1 m). Wymaga półcienistego stanowiska, znosi miejsca słoneczne, ale pod warunkiem, że podłoże będzie stale wilgotne. Preferuje glebę próchniczną, przepuszczalną, lecz utrzymującą wilgoć. Nadaje się na rabaty bylinowe, do ogrodów naturalistycznych, na kwiaty cięte.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9118
roślin w produkcji
223
osób online