Sambucus nigra

bez czarny

pokrój: krzewiasty wyprostowany

docelowa wysokość: od 5 m do 10 m

docelowa wysokość: od 3 m do 5 m

nasłonecznienie: stanowisko cieniste

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

wilgotność: podłoże wilgotne

rodzaj gleby: roślina tolerancyjna

walory: roślina miododajna

Pospolity krzew, powszechnie spotykany w całej Polsce, nawet na terenach pobudowlanych i gruzowiskach. Rośnie szeroko, tworząc luźny, duży, wyprostowany krzew lub czasem niewielkie, krótkopniowe drzewko z okrągłą, kopulastą koroną i obwisającymi gałęziami. Osiąga 3-7 m wysokości i 3-5 m szerokości. Roczny przyrost 60 cm. Młode pędy grube, jasnoszare. Stara kora szara, głęboko bruzdowana, korkowata. Liście złożone, do 30 cm długie, zbudowane z 5-7 matowych, ciemnozielonych, jajowatoeliptycznych listków, do 10 cm długich, ostro zakończonych, brzegiem ząbkowanych. Wcześnie puszczają wiosną, długo trzymają się na krzewie jesienią, ale się nie przebarwiają. Roztarte dają charakterystyczny ostry zapach. Kwiaty drobne, kremowobiałe, zebrane w talerzowate baldachogrona o 10-20 cm średnicy, pachnące dusznym zapachem, chętnie odwiedzane przez motyle. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Owoce niewielkie, kuliste, dojrzałe - błyszczące granatowoczarne, bardzo soczyste. Zawierają witaminy A, B i C oraz dużo przyswajalnego cukru i potasu. Krzew niewymagający, odporny na suszę oraz zanieczyszczenia miejskie i przemysłowe. Całkowicie mrozoodporny. Preferuje żyzne, próchniczne i wilgotne gleby, o dużej zawartości azotu i wapnia, ale rośnie także na piaszczystych i suchych, chociaż nieco słabiej. Stanowisko słoneczne lub częściowo zacienione. Roślina ruderalna i pionierska.

autorzy opisu tekstowego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

zasięg geograficzny Europa, Afryka Północna, Kaukaz i Azja Mniejsza, w Polsce spotykany na całym obszarze kraju do wysokości 1100 m n.p.m.
grupa roślin liściaste
grupa użytkowa liściaste krzewy
forma małe drzewo lub duży krzew
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój krzewiasty wyprostowany
docelowa wysokość od 5 m do 10 m
od 3 m do 5 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów pojedyncze
pachnące
kwiatostan
barwa kwiatów kremowe
pora kwitnienia czerwiec
lipiec
owoce czarne
ozdobne i jadalne
kuliste
pora owocowania sierpień
wrzesień
październik
nasłonecznienie stanowisko cieniste
stanowisko półcieniste
stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
podłoże wilgotne
roślina tolerancyjna
ph podłoża roślina tolerancyjna
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
roślina tolerancyjna
walory jadalne owoce
odporność na zanieczyszczenia
odporność na zasolenie
pachnące kwiaty
ozdobne z kwiatów
roślina miododajna
zastosowanie rekultywacja
kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody)
owoce na przetwory
strefa 5a
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

Poznaj również

zdjecie rosliny: cis pośredni \'Hicksii\'

Taxus ×media 'Hicksii'

cis pośredni 'Hicksii'

Bardzo popularna odmiana znaleziona około 1900r. w USA jako siewka cisa japońskiego ‘Nana’. Tworzy ona silnie rosnące krzewy o wyprostowanym, odwrotnie stożkowatym pokroju. Po dziesięciu latach uprawy dorasta do 2 metrów wysokości i ok. 1 m szerokości. Stare egzemplarze osiągają do 5 m wysokości i nawet 4 m szerokości. Pędy są sztywne, wyprostowane, u starszych okazów nieco mniej zwarte. Ciemnozielone, błyszczące igły mają 2,5-3 cm długości i 2,5 mm szerokości. Jest to klon żeński i już w młodym wieku obficie zawiązuje nasiona otoczone intensywnie czerwonymi, osnówkami otaczającymi nasiona. Osnówka jest jedyną jadalną (i smaczną) częścią rośliny pozbawioną trującego alkaloidu - taksyny. Odmiana ta do uprawy wymaga gleb dosyć żyznych, próchnicznych i umiarkowanie wilgotnych, ale z powodzeniem znosi także okresy suszy. Nie rośnie na glebach zimnych, kwaśnych i podmokłych a także na suchych glebach piaszczystych. Charakteryzuje się dobrą mrozoodpornością, którą odziedziczyła po swoim japońskim rodzicu (Taxus cuspidata). W czasie ostrych zim może jednak wysychać - szczególnie od strony południowej, dlatego do jej uprawy lepiej wybierać stanowiska półcieniste a nawet cieniste. Krzewy odmiany ‘Hicksii‘ są polecane do dużych ogrodów i parków, gdzie dobrze prezentują się sadzone pojedynczo lub w większych grupach. Jest to także świetna roślina żywopłotowa (sadzimy 2-3 szt/ mb). Odmiana ta jest często sadzona także w miastach. W uprawie warto zwrócić uwagę na miseczniki, które chętnie opanowują rośliny.

Dostępne u producenta
zdjecie rosliny: róża \'Alchymist\'

Rosa 'Alchymist'

róża 'Alchymist'

Silnie rosnąca róża czepna o intensywnie pachnących kwiatach w zmiennym kolorze. Kwiaty są zbudowane z niewielkich, gęsto ułożonych płatków w formie rozety. Kwiaty rozwijają się z kulistych paków, są bardzo pełne, w zależności of fazy rozwoju i pogody zmieniają barwę od żółtej, przez pomarańczową i brzoskwiniowa do różowej. Pierwsze kwiaty w kwiatostanie są duże, mają do 10 cm średnicy, rozwijające się później są mniejsze, tylko nieznacznie pachną, ale wabią pszczoły i inne owady. Kwiaty są skupione od kilku do kilkunastu w kwiatostanach osadzonych na krótkich pędach wzdłuż przyrostów ubiegłorocznych i starszych. Kwitnie raz w roku, dość wcześnie, od około połowy czerwca. Nie tworzy ozdobnych owoców. Liście są duże, soczyście zielone, matowe, ale lekko połyskujące w słońcu. Jednoroczne pędy mają do 2,5 m długości, są dość grubych, zielone i mocno kolczaste. Młode kolce są żółtawe. W porównaniu do innych odmian czepnych róż jest dosyć odporna na mróz, wskazane jest jednak okrywanie na zimę kopczykiem ziemi podstawy krzewów, a pędów matą słomianą lub agrowłókniną. Rośnie dość zdrowo i bardzo silnie, osiągając około 3-4 m na podporze. W cieplejszym klimacie dorasta do 6 m. Odmiana toleruje stanowiska nie w pełni nasłonecznione i mniej żyzne gleby. Cięcie można przeprowadzać latem po kwitnieniu lub wiosną. Latem cięcie polega na usunięciu części pędów, które kwitły w bieżącym roku. Wiosną cięcie jest bezpieczniejsze ze względu na możliwość przemarznięcia pędów zimą i polega na formowaniu oraz usunięciu pędów słabych, chorych, uszkodzonych. Wiosną nie może być zbyt silne cięta, bo będzie słabo kwitła. Rośliny można prowadzić przy różnego rodzaju solidnych podporach – słupach, trejażach, altanach, na metalowych lub drewnianych drabinkach, ale także mogą wspinać się na podpory naturalne, czy zwieszać się z murków i dużych kamieni.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
244
osób online