Sambucus racemosa

Heuchera 'Electra'

żurawka 'Electra'

Kompaktowa odmiana, nie przekracza 20 cm wysokości. Wiosną młode liście mają intensywnie cytrynowożółty kolor, z interesującym unerwieniem, które wraz z rozwojem liści staj się czerwone. Starsze liście zmieniają kolor na bardziej zielonkawy a ich nerwy przypominają unerwienie buraka liściowego. Jesienią liście nabierają barwy czerwono-brązowej. Kremowe, nieliczne kwiaty są wyniesione ponad liście, ale nie mają większego znaczenia dekoracyjnego, rozwijają się latem. Roślina o przeciętnych wymaganiach siedliskowych. Preferuje gleby żyzne, umiarkowanie wilgotne, stanowiska półcieniste. W czasie bezśnieżnych mroźnych zim zaleca się lekkie okrywanie roślin. Najlepiej prezentuje się sadzona w grupach po kilka sztuk - daje wówczas wyraźny efekt kolorystyczny. Dobrze komponuje się z niskimi odmianami liliowców, hostami oraz innymi żurawkami.

Chamaecyparis nootkatensis 'Aureovariegata'

cyprysik nutkajski 'Aureovariegata'

Średniej wielkości drzewo rosnące w kształcie miej lub bardziej regularnego stożka, osiągające po 10 latach uprawy 2 m wysokości. U młodych roślin korony stosunkowo luźne, z wiekiem stają się mocniej zabudowane, wyraźnie dwubarwne. Boczne gałązki zwisające, płasko rozgałęzione, sinozielone z licznymi odbarwieniami. Fragmenty gałązek pozbawione chlorofilu kremowo żółte, intensywnie wybarwione na młodych przyrostach, latem jaśniejsze, zimą często brązowieją. Wystawione na słońce podczas bezchmurnej, mroźnej pogody często ulegają uszkodzeniu, ale z nadejściem wiosny ponownie pojawiają się na nowych przyrostach. Całe rośliny są pstre i zwracają na siebie uwagę. Drzewo łatwe w uprawie, mało wymagające w stosunku do gleby, ale nieco bardziej wrażliwe na silny mróz niż odmiany o jednolicie zielonych gałązkach. Najlepiej rośnie w miejscach wilgotnych, słonecznych lub lekko ocienionych, osłoniętych od wiatru. Odmiana polecana do uprawy w ogrodach przydomowych, sadzona pojedynczo na miejscach eksponowanych lub w zestawieniach kolorystycznych z innymi roślinami iglastymi.

Actaea racemosa var.cordifolia

pluskwica sercolistna

Odmiana botaniczna pluskwicy groniastej. Wiosną tworzy okazałe, ciemnozielone kępy średnicy 60-90 cm złożone z dużych, podwójnie lub potrójnie pierzastosiecznych, długoogonkowych liści złożonych z szerokich, jajowatych 3-5-7 klapowych listków z faliście piłkowanym brzegiem i sercowatą nasadą (stąd nazwa sercolistna). W sierpniu ze środka kępy wyrastają sztywne pędy kwiatostanowe wysokości 0,9-1,5 m. Są lekko rozgałęzione w górnej części i zakończone długimi, 40-60 cm, bardzo wąskimi, cylindrycznymi i lekko przewieszającymi na końcach gronami złożonymi z licznych, drobnych, kremowobiałych kwiatów. Imponujące długością kwiatostany przypominają wyglądem puszyste świece (stąd inna nazwa świecznica), gdyż główną ozdobą kwiatów są bardzo długie (5-10 mm) kredowobiałe pręciki okalające białe znamię słupka. Działki kielicha wcześnie odpadają, pozostają jedynie zakryte przez pręciki, mniej widoczne, kubkowate płatki korony z miodnikami. Po przekwitnięciu kwiaty przekształcają się w owoce - suche mieszki o długości 5-10 mm wypełnione wewnątrz nasionami. Wyschnięte owocostany, zdobią ogrody jeszcze przez wiele tygodni. Intensywny niezbyt przyjemny zapach kwiatów zwabia muchy, komary i chrząszcze. Pluskwica sercolistna jest byliną trwałą, odporną na choroby i szkodniki. Preferuje stanowiska półcieniste, gleby żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne, z dużą ilością substancji organicznej. Może rosnąć także w słońcu pod warunkiem dostatecznej ilości wilgoci w podłożu. W czasie dłuższej suszy wymaga podlewania. Szczególnie wrażliwe na brak wody i niedostatek składników pokarmowych są egzemplarze młode (brązowienie brzegów liści). W silnym ocienieniu rośliny słabiej kwitną. Możemy je rozmnażać wczesną wiosną przez podział lub nasiona wysiewane zaraz po zbiorze. Bylina szczególnie przydatna do obsadzania półcienistych zakątków pod drzewami i krzewami a także na tle północnych ścian budynków i parkanów, zwłaszcza w ogrodach naturalistycznych i wiejskich. Ładnie wygląda sadzona pojedynczo, jako efektowna roślina architektoniczna, a także w grupach, na rabatach z innymi wysokimi bylinami (tojadami, zawilcami japońskimi, parzydłem, paprociami, funkiami). Dobra roślina okrywowa w półcieniu. Duże grupy z wielkich, ciemnozielonych liści wprowadzają do ogrodów nie tylko efektowną kolorystykę, ale także ciekawą strukturę.

Sambucus nigra 'Pulverulenta'

bez czarny 'Pulverulenta'

Atrakcyjny krzew o pstro nakrapianych liściach. Z daleka roślina wygląda na obsypaną kwiatami. Pokrój zwarty, gęsty, zaokrąglony. Rośnie wolniej niż typ i większość odmian. Dorasta do 2-3 m wysokości. Pędy wzniesione, grube, jasnoszare, często łukowato wygięte. Stara kora szara, głęboko bruzdowana i korkowata. Liście złożone, do 30 cm długości, zbudowane z 5-7 jajowatoeliptycznych listków, do 10 cm długich, ostro zakończonych, brzegiem ząbkowanych. Listki zielone, nakrapiane wyraźnymi, białymi, nieregularnymi plamami. Młode listki prawie całkiem białe, z zielonymi plamami. Roztarte wydzielają charakterystyczny ostry zapach. Kwiaty drobne, kredowobiałe, zebrane w talerzowate baldachy o średnicy 10-20 cm, ostro pachnące, chętnie odwiedzane przez motyle. Kwitnie od maja do lipca. Owoce niewielkie, kuliste jagody, dojrzałe – błyszczące, granatowoczarne, bardzo soczyste. Dojrzewają od sierpnia do października. Owoce są chętnie zjadane przez ptaki, które przyczyniają się do ich rozsiewania. Zawierają witaminy A, B i C oraz dużo przyswajalnego cukru i potasu, są używane na przetwory i jako dodatek do potraw. Krzew niewymagający, odporny na suszę oraz zanieczyszczenia miejskie i przemysłowe. Całkowicie mrozoodporny. Preferuje żyzne, próchniczne i wilgotne gleby, o dużej zawartości azotu i wapnia, ale rośnie także na piaszczystych i suchych, chociaż nieco słabiej. Może rosnąć na stanowiskach słonecznych i w półcieniu. Słońce może nieco przepalać liście, ale w cieniu liście są słabiej wybarwione. Czasami pojawiają się pędy rewersyjne z liśćmi całkowicie zielonymi, które należy usuwać. Do sadzenia w ogrodach, parkach i zieleni osiedlowej, na tle roślin o ciemniejszym zabarwieniu liści.