Sambucus racemosa

bez koralowy

pokrój: krzewiasty wyprostowany

docelowa wysokość: od 2 m do 3 m

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

rodzaj gleby: roślina tolerancyjna

walory: roślina miododajna

zastosowanie: zieleń publiczna

Wysoki, rozłożysty krzew o ozdobnych owocach. Występuje w Europie, Azji oraz zachodniej i centralnej Ameryce Północnej, na wilgotnych stanowiskach. Pokrój zaokrąglony. Pędy luźno przewisające. Dorasta do 3-4 m wysokości. Liście zielone, złożone, zbudowane z 3-5 pojedynczych listków, owalnych, z ostrym ząbkowaniem wzdłuż krawędzi, pod spodem niebieskozielonych. Kwiaty drobne, białe, kremowe lub żółtawe, o średnicy ok. 6 mm, skupione w zaokrąglonych wiechach, silnie pachnące. Kwitnie wiosną na początku maja. Owoce – kuliste, koralowoczerwone, drobne pestkowce, zawierają trujący kwas cyjanowodorowy. Dojrzewają w czerwcu i lipcu, szybko opadają. Owoce są zjadane przez ptaki, które przyczyniają się do ich rozsiewania. W ogrodzie nadaje się do sadzenia na wszystkich rodzajach gleb o odczynie lekko kwaśnym, obojętnym lub lekko zasadowym. Preferuje żyzne, próchniczne i wilgotne gleby, ale rośnie także na piaszczystych i suchych, chociaż nieco słabiej. Odporny na suszę i zanieczyszczenie powietrza. Całkowicie mrozoodporny. Wymaga stanowiska słonecznego lub częściowo zacienionego. Polecany do stosowania w zieleni osiedlowej i parkowej. Może być używany do obsadzeń krajobrazowych. Krzew podobny do innego gatunku - Sambucus callicarpa.

autorzy opisu tekstowego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

zasięg geograficzny Europa, zachodnia Azji, północna Afryka; w Polsce pospolity na południu (w Karpatach, Sudetach, na pogórzu i w pasie wyżyn południowych), w górach po piętro kosówki
grupa roślin liściaste
grupa użytkowa liściaste krzewy
forma krzew
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój krzewiasty wyprostowany
docelowa wysokość od 2 m do 3 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów pojedyncze
pachnące
kwiatostan
barwa kwiatów kremowe
białe
pora kwitnienia maj
owoce czerwone
kuliste
pora owocowania czerwiec
lipiec
nasłonecznienie stanowisko półcieniste
stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
roślina tolerancyjna
ph podłoża roślina tolerancyjna
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
roślina tolerancyjna
walory odporność na zanieczyszczenia
ozdobne owoce
pachnące kwiaty
ozdobne z liści/igieł
roślina miododajna
zastosowanie parki
zadrzewienia krajobrazowe
rekultywacja
zieleń publiczna
strefa 4
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Magdalena Tomżyńska TOMŻYŃSKI Szkółka Roślin

Poznaj również

zdjecie rosliny: pluskwica sercolistna

Actaea racemosa var.cordifolia

pluskwica sercolistna

Odmiana botaniczna pluskwicy groniastej. Wiosną tworzy okazałe, ciemnozielone kępy średnicy 60-90 cm złożone z dużych, podwójnie lub potrójnie pierzastosiecznych, długoogonkowych liści złożonych z szerokich, jajowatych 3-5-7 klapowych listków z faliście piłkowanym brzegiem i sercowatą nasadą (stąd nazwa sercolistna). W sierpniu ze środka kępy wyrastają sztywne pędy kwiatostanowe wysokości 0,9-1,5 m. Są lekko rozgałęzione w górnej części i zakończone długimi, 40-60 cm, bardzo wąskimi, cylindrycznymi i lekko przewieszającymi na końcach gronami złożonymi z licznych, drobnych, kremowobiałych kwiatów. Imponujące długością kwiatostany przypominają wyglądem puszyste świece (stąd inna nazwa świecznica), gdyż główną ozdobą kwiatów są bardzo długie (5-10 mm) kredowobiałe pręciki okalające białe znamię słupka. Działki kielicha wcześnie odpadają, pozostają jedynie zakryte przez pręciki, mniej widoczne, kubkowate płatki korony z miodnikami. Po przekwitnięciu kwiaty przekształcają się w owoce - suche mieszki o długości 5-10 mm wypełnione wewnątrz nasionami. Wyschnięte owocostany, zdobią ogrody jeszcze przez wiele tygodni. Intensywny niezbyt przyjemny zapach kwiatów zwabia muchy, komary i chrząszcze. Pluskwica sercolistna jest byliną trwałą, odporną na choroby i szkodniki. Preferuje stanowiska półcieniste, gleby żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne, z dużą ilością substancji organicznej. Może rosnąć także w słońcu pod warunkiem dostatecznej ilości wilgoci w podłożu. W czasie dłuższej suszy wymaga podlewania. Szczególnie wrażliwe na brak wody i niedostatek składników pokarmowych są egzemplarze młode (brązowienie brzegów liści). W silnym ocienieniu rośliny słabiej kwitną. Możemy je rozmnażać wczesną wiosną przez podział lub nasiona wysiewane zaraz po zbiorze. Bylina szczególnie przydatna do obsadzania półcienistych zakątków pod drzewami i krzewami a także na tle północnych ścian budynków i parkanów, zwłaszcza w ogrodach naturalistycznych i wiejskich. Ładnie wygląda sadzona pojedynczo, jako efektowna roślina architektoniczna, a także w grupach, na rabatach z innymi wysokimi bylinami (tojadami, zawilcami japońskimi, parzydłem, paprociami, funkiami). Dobra roślina okrywowa w półcieniu. Duże grupy z wielkich, ciemnozielonych liści wprowadzają do ogrodów nie tylko efektowną kolorystykę, ale także ciekawą strukturę.

Dostępne u producenta
zdjecie rosliny: bez czarny \'Pulverulenta\'

Sambucus nigra 'Pulverulenta'

bez czarny 'Pulverulenta'

Atrakcyjny krzew o pstro nakrapianych liściach. Z daleka roślina wygląda na obsypaną kwiatami. Pokrój zwarty, gęsty, zaokrąglony. Rośnie wolniej niż typ i większość odmian. Dorasta do 2-3 m wysokości. Pędy wzniesione, grube, jasnoszare, często łukowato wygięte. Stara kora szara, głęboko bruzdowana i korkowata. Liście złożone, do 30 cm długości, zbudowane z 5-7 jajowatoeliptycznych listków, do 10 cm długich, ostro zakończonych, brzegiem ząbkowanych. Listki zielone, nakrapiane wyraźnymi, białymi, nieregularnymi plamami. Młode listki prawie całkiem białe, z zielonymi plamami. Roztarte wydzielają charakterystyczny ostry zapach. Kwiaty drobne, kredowobiałe, zebrane w talerzowate baldachy o średnicy 10-20 cm, ostro pachnące, chętnie odwiedzane przez motyle. Kwitnie od maja do lipca. Owoce niewielkie, kuliste jagody, dojrzałe – błyszczące, granatowoczarne, bardzo soczyste. Dojrzewają od sierpnia do października. Owoce są chętnie zjadane przez ptaki, które przyczyniają się do ich rozsiewania. Zawierają witaminy A, B i C oraz dużo przyswajalnego cukru i potasu, są używane na przetwory i jako dodatek do potraw. Krzew niewymagający, odporny na suszę oraz zanieczyszczenia miejskie i przemysłowe. Całkowicie mrozoodporny. Preferuje żyzne, próchniczne i wilgotne gleby, o dużej zawartości azotu i wapnia, ale rośnie także na piaszczystych i suchych, chociaż nieco słabiej. Może rosnąć na stanowiskach słonecznych i w półcieniu. Słońce może nieco przepalać liście, ale w cieniu liście są słabiej wybarwione. Czasami pojawiają się pędy rewersyjne z liśćmi całkowicie zielonymi, które należy usuwać. Do sadzenia w ogrodach, parkach i zieleni osiedlowej, na tle roślin o ciemniejszym zabarwieniu liści.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
260
osób online