Sciadopitys verticillata

sośnica japońska

pokrój: stożkowy

docelowa wysokość: od 5 m do 10 m

nasłonecznienie: stanowisko cieniste

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

Zimozielone drzewo o wyjątkowo oryginalnym ulistnieniu – grubych igłach zwracających uwagę głęboką, ciemnozieloną barwą oraz charakterystycznym, piętrowym ułożeniem na pędach. Gatunek endemiczny, występujący naturalnie w Japonii na wyspach Honsiu (południowa część), Sikoku i Kiusiu, gdzie osiąga imponujące rozmiary 30-40 m wysokości. Do Europy sprowadzony w 1861. Tworzy wyraźny pień przewodni, od którego odchodzą liczne, wzniesione gałęzie boczne. Drzewo przyjmuje formę regularnego stożka, u starszych egzemplarzy korona staje się bardziej cylindryczna. Rośnie powoli, osiągając po 10 latach uprawy około 1 m wysokości. Młode pędy są pokryte cienką korą w słomkowym kolorze, która na pniu i starszych gałęziach brązowieje, grubieje i z wiekiem łuszczy się. Wytwarza dwa rodzaje igieł – niepozorne, drobne, łuskowate, brązowe, ściśle przylegające do gałęzi oraz ozdobne, soczyście ciemnozielone igły długości do 15 cm, grube, błyszczące, zebrane po 20-30 w parasolowatych okółkach na szczytach pędów. Ze względu na osobliwe ułożenie igieł angielska nazwa rośliny to „umbrella pine”. Igły są zrośnięte po dwie, są miłe w dotyku (nie kłują). Co ciekawe pod względem budowy anatomicznej bardziej przypominają pędy, niż liście. Sośnica japońska jest gatunkiem rozdzielnopłciowym jednopiennym. Jajowate, szarobrązowe szyszki dojrzewają w drugim roku po kwitnieniu, osiągają 10 cm długości i 5 cm średnicy. W krajowej literaturze dendrologicznej gatunek ten opisywany jest jako wymagający, trudny w uprawie w naszych warunkach klimatycznych, wrażliwy na mróz. Niemniej obserwacje z ostatnich 20-30 lat pozwalają wyciągać nieco odmienne wnioski - sośnica japońska całkiem dobrze sprawdza się w uprawie nie tylko w najcieplejszych regionach Polski, na Dolnym Śląsku i Pomorzu Zachodnim, ale też na zachodzie i w centrum kraju. Dzięki szkółkom i centrom ogrodniczym, oferującym kompaktowe odmiany o niedużych rozmiarach i wolnym tempie wzrostu, gatunek ten powoli zyskuje na popularności. Preferują gleby żyzne, wilgotne, o kwaśnym odczynie, stanowiska półcieniste lub lekko ocienione. Na wschodzie kraju rośliny można uprawiać w pojemnikach, które na zimę przenosi się do widnych, nieogrzewanych pomieszczeń. Drzewo zaliczane do tzw. biżuterii ogrodowej – grupy gatunków i odmian roślin stosowanych w niewielkiej liczbie, w miejscach eksponowanych, służących wzbogaceniu kompozycji ogrodowych o element skupiający uwagę. Jest to jeden z najciekawszych gatunków iglastych, ciekawostka dendrologiczna oraz roślina kolekcjonerska, która pomimo teoretycznie niepełnej odporności mrozowej dosyć dobrze sprawdza się w naszym klimacie i z pewnością zasługuje na szerszą popularyzację i upowszechnienie..

autorzy opisu tekstowego: Grzegorz Falkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

zasięg geograficzny Japońskie wyspy: Południowe Honsiu, Sikoku, Kiusiu
grupa roślin iglaste
grupa użytkowa iglaste
forma drzewo
początkowo krzew - później drzewo
siła wzrostu roślina wolnorosnąca
pokrój stożkowy
docelowa wysokość od 5 m do 10 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) igły zimozielone
nasłonecznienie stanowisko cieniste
stanowisko półcieniste
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża odczyn kwaśny
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
próchniczna
walory ciekawy pokrój
ozdobne z liści/igieł
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
ogrody orientalne
soliter (pojedynczo)
pojemniki chowane na zimę
strefa 7a
STREFA Temp. minimalne
5B -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Grzegorz Falkowski Związek Szkółkarzy Polskich

Statystyka e-katalogu roślin

11859
rośliny
8292
opisów

Ostatni wpis:

2024-11-28
skimia japońska 'Rubella'
19191
zdjęć
9523
roślin w produkcji
247
osób online