Sedum sediforme

Hosta 'Antioch'

funkia 'Antioch'

Bylina o efektownych, dużych liściach. Oryginalna, chociaż rzadko uprawiana odmiana. Kępy duże i silne, osiągają do 45-50 cm wysokości i nieco większą średnicę. Liście duże, jasnozielone z wąskim, kremowobiałym obrzeżeniem, o długim wierzchołku, bardzo wyraźnie unerwione, jakby pofałdowane wzdłuż nerwów. Kwiaty bladofioletowe, lejkowate, zebrane w długie kwiatostany wyrastające ponad kępę liści. Kwitnie na przełomie lipca i sierpnia. Wymaga gleby żyznej, próchnicznej, stale wilgotnej. Może rosnąć w półcieniu, najlepiej w rozproszonym przez drzewa świetle lub na słońcu, jeżeli gleba jest odpowiednio wilgotna. Odmiana dość odporna na ślimaki, a raczej można powiedzieć, że ślimaki preferują w pierwszej kolejności inne odmiany. Nadaje się na rabaty, nad wodę i do okrywania większych powierzchni. Do sadzenia pojedynczo lub w niewielkich grupach, po 2-3 lub po 3-10 razem. Liczba roślin na 1 m² - 5.

Thymus praecox

macierzanka wczesna

Zimozielona krzewinka o pędach płożących się po powierzchni gruntu, wysokości ok. 5 cm. Liście jasnozielone. Kwiaty skupione w główkowate kwiatostany na podnoszących się wierzchołkach pędów, w VI. Niewymagająca! Najefektowniej wygląda kiedy rośnie w silnym nasłonecznieniu, na glebie prawie jałowej. Stosowana w ogrodach skalnych w dużych grupach po 10-20 razem. Liczba roślin na 1 m2: 16-25

Anemone ×hybrida

zawilec mieszańcowy

Nazwa zbiorowa dla grupy odmian mieszańcowych powstałych ze skrzyżowania dwóch gatunków pochodzących z Chin: Anemone hupehensis var. japonica i Anemone vitifolia. Rośliny długowieczne, niezawodne i wytrzymałe, zdobiące ogród późnym latem i jesienią. Od gatunków wyjściowych odmiany różnią się kwiatami i bujniejszym wzrostem, do 1,5 m wysokości. Liście trójdzielne, lekko owłosione, nieregularnie klapowane, tworzące efektowną przyziemną rozetę. Kwiaty duże, o średnicy 6-7 cm, mają od 8 do 30 listków okwiatu i barwę zależnie od odmiany: białą, prawie czerwoną, różową. Okres kwitnienia VIII-IX. Najlepsze do uprawy zawilca mieszańcowego są miejsca osłonięte, wilgotne i półcieniste. Preferuje podłoża żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, dobrze zdrenowane, bogate w próchnicę. Źle rośnie na glebach ciężkich, zwięzłych, podmokłych, zwłaszcza zimą. Nie znosi dłuższych okresów suszy. Znajduje zastosowanie na rabatach bylinowych w miejscach ocienionych, ale dość widnych. Odmiany muszą być rozmnażane wegetatywnie przez podział lub sadzonki korzeniowe. Przesadzanie i dzielenie możliwe jest tylko wiosną. Wiosną rozpoczyna wegetację dość późno, trzeba pamiętać o tym przy okazji wczesnowiosennych prac porządkowych. Przed zimą ścina się część nadziemną.

Picea glauca 'Rainbow's End'

świerk biały 'Rainbow's End'

Karłowa, bardzo wolno rosnąca forma świerka, tworząca gęste, regularne stożki, uzyskana w amerykańskiej szkółce Iseli w 1978 roku jako mutacja odmiany ‘Conica’. Roślina rocznie przyrasta zaledwie o 5-6 cm, osiągając po 10 latach uprawy około 1 m wysokości i 0,6 m szerokości przy podstawie. Igły są krótkie, lekko kłujące, osadzone wokół pędów. Same pędy są stosunkowo cienkie, wałeczkowate, zakończone wyraźnym pąkiem szczytowym. Pierwszy, wiosenny przyrost jest jasnozielony. Cechą charakterystyczną odmiany jest żółtokremowa barwa młodych pędów pojawiających się w drugim, letnim przyroście. Po wyrośnięciu i zdrewnieniu młodych gałązek złocista barwa igieł zmienia się na zieloną, ale wierzchołki pędów jeszcze dosyć długo pozostają żółtawe. Odmiana mało wymagająca, najlepiej rośnie na glebach zasobnych w składniki pokarmowe i stale wilgotnych, ale całkiem nieźle radzi sobie na większości przeciętnych, lekko kwaśnych gleb ogrodowych. Stanowisko słoneczne. Roślina odporna na mróz, ale w pierwszych latach uprawy zaleca się cieniowanie roślin od strony południowej na zimę. Lekkie okrycie za pomocą cieniówki lub agrowłókniny zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorków pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Jeśli w koronie pojawią się silnie rosnące, długie pędy należy je usuwać, bowiem tego typu rewersje mogą spowodować zagłuszenie odmiany i z czasem jej zanikanie. Odmiana doskonale nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji ogrodowych wraz z innymi, wolno rosnącymi roślinami iglastymi. Bardzo dobrze prezentuje się na wrzosowiskach, w ogrodach skalnych a także w pojemnikach. W okresie Bożego Narodzenia może służyć za oryginalną choinkę.