Sedum sieboldii 'Mediovariegatum'

Matteuccia struthiopteris

pióropusznik strusi

Niezwykle efektowna, krajowa paproć o ozdobnych, pierzastych liściach. Osiąga do 150 cm wysokości. Liście płonne lancetowate, jasnozielone, zwężające się u nasady i na szczycie, ułożone w wąski, głęboki lejek. Liście zarodnionośne, które z wyglądu przypominają strusie pióra, pod koniec sezonu zmieniają zabarwienie z zielonego na ciemnobrunatne. Paproć o średnich wymaganiach uprawowych. Dobrze rośnie na półcienistych stanowiskach, ale toleruje również miejsca bardziej zacienione. Gleba powinna być wilgotna i zasobna w próchnicę, najlepiej o lekko kwaśnym odczynie. W naszych warunkach klimatycznych jest całkowicie mrozoodporna. Znajduje zastosowanie jako roślina okrywowa w dużych założeniach ogrodowych i parkowych. Ze względu na okazały wzrost i ciekawy pokrój pięknie prezentuje się nad brzegami zbiorników wodnych.

Centaurea montana 'Alba'

chaber górski 'Alba'

Okazała, kępiasta bylina o wyprostowanym pokroju i słabo rozgałęzionych pędach, dorastająca do 0,5 m wysokości. Na końcach pędów wytwarza koszyczkowate kwiatostany o średnicy około 5 cm. Kwiaty tej odmiany mają kolor biały i pojawiają się na roślinach od maja do lipca. Liście są szarozielone i szerokolancetowate. Gatunek o małych wymaganiach uprawowych, dobrze rosnący na większości gleb ogrodowych, szczególnie bogatych w wapń. Stanowisko do uprawy powinno być zdecydowanie słoneczne. Po kwitnieniu rośliny warto przyciąć, co spowoduje ponowne kwitnienie w okresie jesiennym. Chaber górski jest gatunkiem mrozoodpornym, rzadko atakowanym przez choroby i szkodniki. Ponieważ w naturze rośnie w górach to jego naturalnym zastosowaniem są duże ogrody skalne. Oczywiście ze względu na długie kwitnienie jest także cenną rośliną rabatową. Kwiaty można ścinać do wazonów. Roślina polecana do sadzenia na rabatach pojedynczo lub 2-3 w grupie. Liczba roślin na 1m2 - 7.

Rhododendron 'Rokoko'

azalia 'Rokoko'

Karłowy krzew o zwartym i poduszkowatym pokroju. Po 10 latach dorasta do 0,4 m wysokości i 0,7 m szerokości. Liście dekoracyjne, ciemnozielone, błyszczące, zimą brązowawe. Kwiaty karminoworóżowe, później ciemnoróżowe, od 4,8 do 5 cm średnicy, pełne, bardzo liczne, zebrane na wierzchołkach krzewów. Zewnętrzne płatki korony (8) charakterystycznie odgięte do tyłu, natomiast wewnętrzne płatki (4-6) skręcone i wzniesione do góry. Kwitnie obficie i corocznie w drugiej połowie maja. Wymaga stanowisk słonecznych lub półcienistych oraz gleb kwaśnych, umiarkowanie wilgotnych i próchnicznych. Odmiana nie dostatecznie mrozoodporna, dlatego wymaga zimowego okrycia. Wskazane do uprawy są miejsca zaciszne i osłonięte od zimowych wiatrów. Odmiana pięknie wygląda posadzona w ogrodach japońskich, razem z innymi azaliami i karłowymi różanecznikami.

Vinca minor

barwinek pospolity

Niewielka, zimozielona krzewinka o ścielących się po ziemi pędach i niebieskich kwiatach, polecana do zadarniania cienistych miejsc w ogrodach i parkach. Występuje na dosyć sporym obszarze Europy Środkowej. W Polsce bywa spotykany w lasach liściastych oraz w formie zdziczałej w starych parkach i na cmentarzach. Roślina wypiętrza się do 20-30 cm wysokości i rozrasta na ponad 1 m szerokości. Tworzy dwa rodzaje pędów, letnie pędy płonne - długie, wiotkie, osiągają 0,5 metra długości, pełzają po powierzchni gruntu i łatwo się zakorzeniają, oraz krótkie, 10-15 cm pędy kwiatowe, wyrastające wiosną z miejsc, w których zakorzeniły się pędy płonne. Liście eliptyczne, skórzaste, ciemnozielone z wydatnym unerwieniem. Blaszki liściowe mają 2-4 cm długości, z wierzchu są błyszczące, od spodu matowe. Kwiaty wyrastają pojedynczo z pachwin liści, są osadzone na długich szypułkach, składają się z pięciu skośnie uciętych, łopatkowatych płatków zrośniętych u nasady, przypominają miniaturowe wiatraczki o średnicy 2-3 cm. W pąku płatki zachodzą na siebie lewostronnie. U gatunku kwiaty są niebieskie, a u odmian ogrodowych mogą być też fioletowe, purpurowe lub białe. Rośliny kwitną obficie na wiosnę, później tworzą pojedyncze kwiaty przez cały sezon. Po zapyleniu tworzą się niepozorne owoce (mieszki) wypełnione drobnymi nasionami. Barwinek dobrze rośnie na większości gleb ogrodowych, poza skrajnie suchymi i wilgotnymi, znosi niedobór wody. Preferuje miejsca półcieniste i cieniste. Sadzony na stanowiskach słonecznych może lekko przemarzać w mroźne, bezśnieżne zimy, ale ścięty na wiosnę z łatwością się regeneruje i szybko odrasta. Nadaje się do zadarniania gleby pod koronami drzew, do obsadzania skarp, nasypów, brzegów ścieżek. Jednolity, barwinkowy dywan tworzy piękne, całoroczne ładne tło dla roślin o kolorowych pędach i barwnych liściach. Wypełnia przestrzenie między kamieniami w ogrodach skalnych, ładnie prezentuje się sadzony w pobliżu strumyków i kaskad oraz w każdym cienistym zakątku ogrodu. Nazwa barwinka najprawdopodobniej oznaczała starorzymskie zaklęcie. Roślina ma właściwości trujące.