Spiraea japonica 'Candlelight'

Paeonia 'Bowl of Beauty'

piwonia 'Bowl of Beauty'

Piękna i bardzo trwała odmiana piwonii tworząca okazałe kępy wyjątkowo atrakcyjne w czasie kwitnienia. Główną jej ozdobą są duże, dwubarwne kwiaty osadzone na szczytach pędów dorastających do 80 cm wysokości. Dolne liście są podwójnie trójlistkowe. Listki są w zarysie wąskoeliptyczne lub lancetowate, zaostrzone, brzegiem lekko ząbkowane. Różowo-kremowe, miseczkowate kwiaty pojawiają się w czerwcu. Są one zbudowane z szerokich, lilioworóżowych, muszelkowatych płatków korony otaczających jasne wnętrze kwiatu wypełnione wąskimi, kremowożółtymi płatkami pręcikowymi. Ze względu na swoją charakterystyczną budowę roślina jest zaliczana do grupy odmian o kwiatach typu japońskiego. Roślina kwitnie krótko, ale po kwitnieniu zdobi ogród do późnej jesieni bardzo ładnym ulistnieniem. Piwonia należy do bylin łatwych w uprawie, choć dla dobrego wzrostu i obfitego kwitnienia należy jej zapewnić odpowiednie warunki. Przede wszystkim jest rośliną światłolubną, wymaga stanowisk słonecznych, ciepłych, osłoniętych od wiatru. Sadzona na lekko zacienionej rabacie kwitnie nieco dłużej, niż w pełnym nasłonecznieniu. Rośliny preferują gleby głęboko uprawione, bogata w próchnicę, gliniasto-piaszczyste, umiarkowanie wilgotne. W naszych warunkach klimatycznych jest w pełni odporna na mróz i nie wymaga zabezpieczania na zimę. Wskazane jest okrywanie jedynie młodych roślin w pierwszą zimę po posadzeniu. Z uwagi na to, że jest to bylina długowieczna, która na jednym miejscu może rosnąc nawet kilkanaście lat, dlatego należy unikać jej częstego przesadzania. Zabieg przesadzania silnie rozrośniętych kęp piwonii wykonuje się w sierpniu i dopiero wtedy, gdy rośliny zaczynają słabo kwitnąć. Piwonie są odporne na choroby grzybowe, jednak w latach wilgotnych i chłodnych mogą być porażana przez szarą pleśń, zwłaszcza gdy rośliny rosną zbyt gęsto, na mało przewiewnym stanowisku. Wówczas późną jesienią porażone pędy należy ścinać i palić. Piwonia jest uniwersalną rośliną i ma bardzo różnorodne zastosowanie. Efektownie wygląda zarówno w ogrodach przydomowych, ogrodach orientalnych, jak i w parkach miejskich. Dzięki pięknym kwiatom odmianę warto posadzić w grupach na trawnikach, gdzie rośliny utworzą kolorowy szpaler lub żywopłot oddzielający fragment ogrodu. Kwiaty nadają się do ścinania i tworzenia bukietów.

Rosa rugosa

róża pomarszczona

Róża pomarszczona przywieziona z Dalekiego Wschodu do Europy w 1796 roku jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym w uprawie. Do najważniejszych jej zalet należy zaliczyć: długi okres i powtarzanie kwitnienia, dekoracyjne i pachnące kwiaty, ozdobne i jadalne owoce o dużej wartości odżywczej, łatwość uprawy i wysoką tolerancję na niesprzyjające warunki środowiska: zanieczyszczenie powietrza, zasolenie, suszę, zagęszczenie podłoża oraz odporność na podstawowe choroby róż - czarną plamistość i mączniaka prawdziwego. Z tego powodu od połowy XIX w. próbowano wykorzystać gatunek w hodowli i krzyżowano z licznymi przedstawicielami różnych grup róż. Uzyskano wiele ciekawych i wartościowych odmian, zwłaszcza róż parkowych, okrywowych i owocowych. Róża pomarszczona jest krzewem dorastającym do 1-2 m wysokości, szeroko rozrastającym się za pomocą odrostów korzeniowych. Aby ograniczyć jej ekspansywny charakter należy systematycznie usuwać pojawiające się odrosty albo posadzić w miejscach o ograniczonej przestrzeni (np. rabaty otoczone regularnie koszonym trawnikiem). Pędy są grube, proste, sztywne, wzniesione, zwykle słabo rozgałęzione, ale na szczytach silniej, o bardzo licznych szczeciniastych i igiełkowatych kolcach. Liście duże, zwykle jasnozielone, błyszczące, o pomarszczonej powierzchni, spodem jaśniejsze i owłosione. Jesienią liście przebarwiają się na żółto. Kwiaty amarantowe, dość duże, o średnicy 6-12 cm, o dużych płatkach, żółtych pręcikach, silnie pachnące, skupione najczęściej po kilka na szczytach bocznych pędów. Pojawiają się licznie od końca maja i potem, coraz słabiej, do jesieni. Owoce pozorne są płaskokuliste, duże, średnicy około 3 cm, pomarańczowoczerwone, o mięsistym hipancjum, dojrzewające niejednocześnie do późnej jesieni i pozostające na krzewach. Gatunek odporny na mróz, nie wymaga okrywania. Cięcie odmładzające zaleca się wykonywać raz na kilka lat. Krzewy tolerują stanowiska gorące i mocno nasłonecznione, gleby, suche, piaszczyste i kwaśne. Jest to jeden z najcenniejszych, niezastąpionych gatunków do miast – do obsadzania szlaków komunikacyjnych, nasypów dróg i kolei – gatunek glebochronny, zagospodarowywania terenów poprzemysłowych. Gatunek może być stosowany jako róża okrywowa i parkowa w miejscach trudnodostępnych. Nadaje się do tworzenia żywopłotów. Owoce wykorzystuje się w kuchni, z płatków można przyrządzać desery i konfitury. Przeciętna rozstawa sadzenia 1 m.

Actaea simplex 'Atropurpurea'

pluskwica prosta 'Atropurpurea'

Okazała, długo kwitnąca odmiana pluskwicy tworząca zwarte, wyprostowane kępy średnicy 70-100 cm złożone z dużych, podwójnie lub potrójnie pierzastosiecznych, długoogonkowych liści złożonych z jajowatych 5-7 klapowych listków o nierówno i podwójnie piłkowanym brzegu. Są one szczególnie dekoracyjnie wiosną, gdy przybierają purpurowozieloną i brązową kolorystykę, jednak w ciągu sezonu w coraz większym stopniu zielenieją. Intensywny, purpurowy odcień zachowują natomiast ogonki liściowe i pędy roślin. We wrześniu i październiku z wnętrza kępy wyrastają sztywne purpurowoczerwone pędy kwiatostanowe wysokości 120-180 cm. Zakończone są smukłymi, lekko wygiętymi na wierzchołku kwiatostanami długości około 40-60 cm. Są to górujące wysoko nad liśćmi wąskie, cylindryczne grona złożone z okrągłych, mahoniowych pąków kwiatowych, z których rozwijają się stopniowo od dołu ku górze silnie pachnące, kremowobiałe, puszyste kwiaty. Główną ozdobą drobnych kwiatów są bardzo długie (5-10 mm), kredowobiałe pręciki okalające białe znamiona słupków. Działki kielicha wcześnie odpadają, a pręciki otoczone są jedynie niepozornymi płatkami kwiatowymi z nektarnikami, które stanowią źródło nektaru dla owadów. W miejscach silnie ocienionych pędy kwiatowe mają tendencję do wyginania się w kierunku światła. Pluskwica prosta to trwała i wytrzymała bylina, łatwa w uprawie, odporna na choroby i szkodniki. Preferuje stanowiska wilgotne, najlepiej półcieniste, osłonięte przed upalnym, południowym i popołudniowym słońcem. Rośliny rosnące w słońcu, na glebie lekkiej, przepuszczalnej ściółkujemy grubą warstwą materii organicznej, by zapewnić im odpowiednią ilość chłodu, wilgoci i próchnicy w podłożu. Lubią żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, niezbyt zwięzłe gleby z dużą ilością substancji organicznej o odczynie lekko kwaśnym. W czasie dłuższej suszy wymagają podlewania. Szczególnie wrażliwe na brak wody i niedostatek składników pokarmowych są egzemplarze młode (brązowienie brzegów liści). Rośliny nie wymagają podpór. Rozmnażamy je wczesną wiosną przez podział lub nasiona wysiewane zaraz po zbiorze. W pierwszych 2-3 latach po posadzeniu rosną wolno i słabo kwitną. Bylina szczególnie przydatna do obsadzania półcienistych zakątków między drzewami i krzewami, zwłaszcza w ogrodach naturalistycznych i wiejskich. Imponujące kształtem i wielkością kredowobiałe kwiatostany wspaniale wyglądają na tle żywopłotów, północnych ścian budynków i parkanów. Odmiana bardzo wartościowa ze względu na wiosenną kolorystykę liści i późny okres kwitnienia, gdy większość bylin już przekwitła. Przyciąga wzrok sadzona pojedynczo, jako pionowy, architektoniczny akcent w ogrodzie, dobrze prezentuje się także w grupach na rabatach z innymi wysokimi bylinami (tojadami, zawilcami japońskimi, parzydłem, paprociami, funkiami). Dobra roślina okrywowa w półcieniu. Duże grupy z wielkich, początkowo purpurowoczerwonych, później ciemnozielonych liści wprowadzają do ogrodów i parków nie tylko efektowną kolorystykę, ale także ciekawą strukturę. Oryginalną ozdobą ogrodu są także pozostawione na zimę, przyprószone śniegiem wyschnięte nasienniki roślin.

Taxodium distichum

cypryśnik błotny

Ciekawe drzewo pochodzące z Ameryki Północnej, uprawiane w Europie już od 1640 roku, o początkowo stożkowatej koronie, która z wiekiem przyjmuje bardziej szerokie i zaokrąglone kształty. Rośliny charakteryzują się średnio silnym wzrostem, osiągając po 30 latach około 8-10 m wysokości. W ojczyźnie stare drzewa dorastają do 50 m wysokości (w Polsce około 30 m). Igły sezonowe, dwojakiego rodzaju: na pędach drewniejących drobne, łuskowate, natomiast na pędach zielnych płaskie, miękkie, jasnozielone, do 2 cm długości. Jesienią przebarwiają się na czerwonobrązowo, następnie opadają wraz z drobnymi pędami długości 5-10 cm. Niektóre starsze egzemplarze cypryśnika błotnego mają zdolność wytwarzanie tzw. pneumatoforów – czyli stożkowatych narośli na korzeniach wystających ponad powierzchnię gruntu. Cypryśnik ten najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, podmokłych a nawet w płytkiej wodzie! Toleruje także gleby bardziej suche a nawet okresowe niedobory wody. Młode rośliny mogą być uszkadzane przez mróz dlatego w ogrodach najlepiej jest sadzić już nieco starsze, kilkuletnie egzemplarze. Polecany do sadzenia na stanowiskach wilgotnych (stawy, strumienie) w dużych ogrodach i parkach, także w miejscach okresowo zalewanych i na wyspach.