Spiraea sargentiana

Viburnum plicatum 'Lanarth'

kalina japońska 'Lanarth'

Szeroki krzew z poziomo ułożonymi gałęziami. Dorasta do 3-4 m wys. i 4-5 m szer. Liście sercowate, głęboko unerwione, ciemnozielone, od spodu delikatnie owłosione, jesienią czerwonopurpurowe. Kwiaty białe, w dużych, płaskich kwiatostanach, 10-15 cm śr., ułożone gęsto, w dwóch szeregach na poziomych pędach, V-VI. W kwiatostanach występują dwa rodzaje kwiatów – wewnątrz małe, zielonkawobiałe, płodne i na zewnątrz duże, białe, płone. Roślina mało wymagająca, ale lepiej rośnie i kwitnie na glebach żyznych, świeżych i lekko wilgotnych. Preferuje miejsca osłonięte, najlepiej w półcieniu. Odmiana bardzo dekoracyjna, polecana do każdego ogrodu, do sadzenia pojedynczo w miejscu eksponowanym. Podobna do Viburnum plicatum ‘Mariesii’, ale różni się silniejszym wzrostem i bardziej zdecydowanym poziomym układem pędów.

Spiraea japonica 'Froebelii'

tawuła japońska 'Froebelii'

Gęsty, zaokrąglony krzew o ładnych kwiatach. Dorasta do 1 m wysokości i szerokości. Liście ciemnozielone, matowe, eliptyczne, ostro zakończone, na brzegach piłkowane. Młode przyrosty brązowoczerwone. Liście na wierzchołkach pędów utrzymują tę barwę przez całą wegetację. Kwiaty purpurowoczerwone, drobne, ok. 5 mm, zebrane w płaskie kwiatostany na końcach tegorocznych pędów. Kwitnie VI-VIII. Krzew o przeciętnych wymaganiach glebowych, wytrzymały na mrozy, suszę i warunki miejskie. Toleruje wszystkie ogrodowe uprawne gleby, źle rośnie na glebach mokrych i ciężkich. Wymaga stanowiska słonecznego lub lekko cienistego. Polecany do zieleni miejskiej i osiedlowej. Cenna roślina okrywowa, rosnąca w prawie każdych warunkach. Nadaje na rabaty i na niskie żywopłoty. Wiosną wymaga niskiego przycięcia.

Helianthemum 'The Bride'

posłonek 'The Bride'

Zimozielona, rosnąca nisko przy ziemi krzewinka obsypana przez całe lato masą białych kwiatów o żółtych środkach. Roślina tworzy płaskie kępy, dorasta do 15 cm wysokości. Ma drobne, srebrzystozielone, skórzaste listki osadzone gęsto na cienkich, wydłużonych pędach. Pierwsze kwiaty rozwijają się na przełomie maja i czerwca. Pączki przed rozwinięciem zwisają, natomiast po rozwinięciu kwiaty są wzniesione do góry, mają do 2,5 cm średnicy, składają się 5 białokremowych, okrągłych płatków otaczających zebrane w środku żółte pręciki i słupek. Kwiaty są zebrane w luźnych kwiatostanach. Początkowo kwitnienie jest bardzo obfite, później słabnie, ale przeciąga się niemal do końca lata. Po głównym okresie kwitnienia rośliny można przycinać. Posłonek jest rośliną o niewielkich wymaganiach uprawowych, dobrze rośnie na większości gleb ogrodowych, toleruje suszę i dobrze zimuje, bo zwykle jest przykryty warstwą śniegu. Najładniej prezentuje się w ogrodach skalnych oraz na niskich rabatach bylinowych.

Ginkgo biloba 'Variegata'

miłorząb dwuklapowy 'Variegata'

Wolno rosnące drzewo o wzniesionym, nieregularnym pokroju, dosyć luźnej koronie i dwubarwnych, zielono-kremowych liściach. Po 30 latach dorasta do 10 m wysokości. Roślina tworzy 2 rodzaje pędów: nagie, żółtobrązowe długopędy oraz znacznie mniejsze, wałeczkowate krótkopędy pokryte licznie bliznami po opadłych liściach. Liście na długopędach są ułożone pojedynczo, skrętolegle, na krótkopędach gęsto skupione w liczbie od 3 do 5. Liście w kształcie typowe jak u gatunku, wachlarzowate, osadzone na długim ogonku, szerokość 5–8 cm, z charakterystycznym wcięciem na wierzchołku dzielącym skórzastą blaszkę liściową na dwie klapy (bilobus – dwuklapowy). Widlaste unerwienie liści jest szczególną cecha pierwotną. Nerwy rozchodzą się wachlarzowato od nasady liścia po brzegi blaszki liściowej. Cechą charakterystyczną liści są nieregularnie przebarwienia, od kremowych do jasnożółtych. Część liści jest całkowicie ciemnozielona, ale zdarzają się także liście całkowicie białe, większość jest częściowo nakrapiana. Jesienią fascynująco przebarwiają się na żółto i opadają. Jest to kolon żeński. Wiosną, na krótkopędach z kątów liści wyrastają cienki szypułki z osadzonymi na nich zalążkami. Zazwyczaj tylko z jednego zalążka powstaje nasienie, natomiast drugi zalążek pozostaje nierozwinięty. Zapylenie odbywa się w maju i czerwcu. Tak jaki inne rośliny nagozalążkowe miłorząb jest wiatropylny. Pyłek może być przenoszony nawet na odległość 1,5 km. Zapłodnienie przebiega w kilka miesięcy po zapyleniu przy udziale ruchliwych plemników, które są opatrzone wiciami. Kuliste nasienie miłorzębu (nie owoc!) pokryte jest mięsistą, początkowo zieloną, a po dojrzeniu bursztynowożółtą osnówką. Dojrzała osnówki opadające wraz z nasionami wydzielają bardzo nieprzyjemny zapach zjełczałego masła, dlatego w uprawie szczególnie ceni się odmiany męskie miłorzębu, które nie wydają nasion. W Azji (Chiny, Japonia, Korea) nasiona, a właściwie ich „jądro” jest spożywane w różnych postaciach, a drzewa miłorzębów uprawiane są w sadach. Kandyzowane nasiona sprzedawane są jako „orzechy”, a Francuzi wykorzystują pozyskany z nich wyciąg jako dodatek w trakcie produkcji piwa. Odmiany o barwnych liściach mają nieco większe wymagania uprawowe, preferują gleby żyzne, dostatecznie wilgotne, przepuszczalne, zasobnej w próchnicę o lekko kwaśnym odczynie (pH 5-6). Stanowisko powinno być osłonięte od wiatru, ciepłe, lekko ocienione. W pierwszych latach uprawy rośliny (system korzeniowy oraz korony) warto zabezpieczyć przed przemarzaniem. Drzewo jest odporne na choroby, szkodniki oraz tolerancyjna na zanieczyszczenie powietrza. Czasami wykazuje tendencję do rewersji. Jest to nietypowa odmiana, poszukiwana przez amatorów ciekawych roślin. Nadaje się do sadzenia jako soliter w przydomowych ogrodach oraz w założeniach parkowych.