Taxus baccata 'Amersfoort'

cis pospolity 'Amersfoort'

Grupa Adpressa

Synonim łaciński.: T.cuspidata 'Amersfoort'

pokrój: nieregularny

pokrój: karłowy

docelowa wysokość: od 1 m do 2 m

nasłonecznienie: stanowisko cieniste

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże wilgotne

Ciekawa a wręcz dziwna odmiana mało przypominająca cisa, francuskiego pochodzenia, sprowadzona do Holandii w 1939 r. i posadzona na terenie szpitala w Amersfoort jako zastrzalin (Podocarpus). Tworzy ona wolno rosnące, nieregularne, rzadko ugałęzione krzewy osiągające w wieku 10 lat około 0,9 m wysokości i 0,6 m średnicy. Stare rośliny dorastają do prawie 2 m wysokości. Pędy tej odmiany są sztywne, odstające na boki, słabo rozkrzewione, pokryte małymi, owalnymi, zielonymi igłami osiągającymi 5-7 mm długości i 3-4 mm średnicy. Jest to odmiana męska, ale kwitnie bardzo słabo. Cis do uprawy wymaga gleb dość żyznych, próchnicznych i umiarkowanie wilgotnych, ale z powodzeniem znosi także okresy suszy. Nie rośnie na glebach zimnych, kwaśnych i podmokłych a także na suchych glebach piaszczystych. W czasie ostrych zim może przemarzać lub wysychać, szczególnie na wystawie południowej, dlatego do jego uprawy lepiej wybierać stanowiska półcieniste a nawet cieniste (ewentualnie cieniować krzewy w okresie mroźnych zim). Odmiana ‘Amersfoort’ jest typową ciekawostką ogrodową i powinna być sadzona pojedynczo w małych przydomowych ogrodach i kolekcjach.

autorzy opisu tekstowego: Wiesław Szydło; Związek Szkółkarzy Polskich

grupa roślin iglaste
grupa użytkowa iglaste
forma krzew
siła wzrostu roślina wolnorosnąca
pokrój nieregularny
karłowy
docelowa wysokość od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) igły zimozielone
nasłonecznienie stanowisko cieniste
stanowisko półcieniste
stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże wilgotne
ph podłoża odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby próchniczna
walory ozdobne z liści/igieł
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
ogrody skalne
ogrody orientalne
soliter (pojedynczo)
strefa 6b
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Wiesław Szydło Związek Szkółkarzy Polskich

Poznaj również

zdjecie rosliny: dzwonek karpacki \'Weisse Clips\'

Campanula carpatica 'Weisse Clips'

dzwonek karpacki 'Weisse Clips'

Kępiasta bylina do ogrodu skalnego, o białych kwiatach i wyrównanym wzroście. Wysokość 15 - 20 cm . Charakteryzuje się krzaczastym, zwartym pokrojem i licznymi, obficie ulistnionymi pędami. Liście odziomkowe jajowatookrągłe z sercowatą nasadą, ząbkowane, na długich ogonkach. Liście na łodygach zaostrzone, jajowate, na krótkich ogonkach. Kwiaty duże, średnicy 2-3 cm, szerokodzwonkowate, czysto białe, wyrastające pojedynczo na wyprostowanych szypułkach. Rozwijają się w VI - VII. Często powtórne kwitnie w IX. Uprawa dzwonka karpackiego w ogrodzie jest łatwa, choć trzeba pamiętać o górskim pochodzeniu tej byliny. Wymaga stanowiska słonecznego, ale raczej chłodnego. Ma to wpływ na obfitość i długotrwałość kwitnienia. Dobrze rośnie na murkach, w szczelinach między kamieniami, gdzie ziemia pozostaje umiarkowanie wilgotna i chłodna. Zaraz po kwitnieniu należy ściąć pędy prawie nad ziemią, aby nie dopuścić do wysiewu nasion. Siewki mogą nie powtarzać cech roślin matecznych, mogą mieć kwiaty innej barwy lub gorszy pokrój. W ciągu dwóch tygodni odrastają nowe pędy i roślina może powtórnie zakwitnąć. Dzwonek karpacki jest byliną całkowicie mrozoodporną i niezmiernie rzadko atakowaną przez choroby i szkodniki roślin. Znajduje zastosowanie w ogrodach skalnych, większych i mniejszych. Może być sadzony z przodu rabaty bylinowej. Do sadzenia pojedynczo lub małymi grupami, zależnie od skali ogrodu. Ilość roślin na 1 m2 – 7 szt.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
139
osób online