Taxus baccata 'Fastigiata Aureomarginata'

Dicentra eximia

serduszka wspaniałe

Bylina wytwarzająca krótkie kłącza, z których wyrastają delikatne, ażurowe liście oraz różowe kwiaty. Liście są niebieskozielone, odziomkowe, silnie podzielone, przypominają liście paproci i dorastają do 20 cm wysokości. W przeciwieństwie do serduszek okazałych liście po kwitnieniu nie zamierają, lecz utrzymują się do końca sezonu wegetacyjnego. Pędy kwiatostanowe są nagie i wyrastają trochę powyżej liści. Na nich tworzą się drobne, sercowate kwiaty w kolorze różowopurpurowym (u odmian także białym). Kwitnienie tego gatunku przypada na przełom maja i czerwca. Rośliny dobrze rosną na stanowiskach półcienistych i wilgotnych, próchnicznych glebach. Są odporne na mróz i rzadko atakowane przez choroby i szkodniki. Gatunek ten ładnie prezentuje się w różnego typu ogrodach o charakterze naturalistycznym. Może stanowić element runa parkowego w miejscach jasnych, o rozproszonym świetle. Lubi towarzystwo paproci, orlików i epimedium. Roślina polecana do sadzenia w dużych grupach po 10-20. Liczba roślin na 1 m2 - 12.

Dianthus deltoides 'Arctic Fire'

goździk kropkowany 'Arctic Fire'

Bylina tworząca zwarte darnie żywozielonych, drobnych liści. Roślina o większych kwiatach niż inne odmiany tego gatunku. Kwiaty czysto białe, z bardzo wyrazistą, jaskrawo czerwoną plamą wokół maleńkiego, białego oczka, zebrane w luźne kwiatostany, na smukłych, rozgałęzionych pędach, wys. ok. 15 cm, od VI-IX. Poza słońcem niewiele więcej wymaga. Nadaje się do ogrodu skalnego, do nasadzeń naturalistycznych, a także do zazieleniania dachów oraz na wrzosowisko. Ze względu na efektowne kwiaty może być sadzona także na mniejszych rabatach bylinowych, w pojemnikach tarasowych i ulicznych. Do sadzenia w grupach po 3-10 lub 10-20 razem. Liczba roślin na 1 m2 - 9.

Clematis 'Bagatelle'

powojnik 'Bagatelle'

Pięknie kwitnące pnącze czepiające się podpór za pomocą ogonków liściowych. Wyjątkowo obficie kwitnąca odmiana z grupy powojników wielkokwiatowych. Dorasta do 3 m wysokości. Kwiaty różowofioletowe, średniej wielkości, gwiazdkowate, złożone z 6 rozrośniętych działek kielicha i kremowych pylników. Kwitnie późno, VI-IX. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, wilgotnych, dobrze zdrenowanych, o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego. Nie toleruje gleb podmokłych, zbyt ciężkich, gliniastych lub zbyt lekkich, piaszczystych. Może rosnąć na każdej wystawie, od południowej do północnej, ale najlepiej kwitnie na stanowiskach dobrze oświetlonych. Wymaga silnego cięcia wczesną wiosną, w pierwszym roku 20 cm od ziemi, nad 2-3 parą pąków, w kolejnych 40 cm, następnie 50 cm od ziemi. W ogrodzie wymaga podpór złożonych z elementów o średnicy do 1 cm. Pięknie się prezentuje na siatkach, kratach, drabinkach i linkach oraz na naturalnych podporach np. krzewach liściastych i iglastych. Nadaje się do uprawy w pojemnikach.

Rosa 'Merkury 2000'

róża 'Merkury 2000'

Polska odmiana o charakterze wzrostu kwalifikującej ją do grupy róż okrywowych lub parkowych, ceniona za długotrwałe i obfite kwitnienie, żywotność oraz niewielkie wymagania pielęgnacyjne. Krzewy gęste, rozłożyste, osiągają 0,6–0,8 m wysokości i około 1 m szerokości. Kwiaty intensywnie czerwone, nieco różowiejące wraz z rozwojem a zwłaszcza w czasie upałów, bardzo pełne, rozetowe, regularnie zbudowane, dość płaskie i duże o średnicy około 6 cm, zebrane w duże, silnie rozbudowane kwiatostany głównie na szczytach łukowato przewieszających się pędów, prawie nie pachnące. Roślina kwitnie obficie w drugiej połowie czerwca pokrywając kwiatami większą cześć krzewu, potem powtarza kwitnienie do późnej jesieni. Nowe kwiaty pojawiają się szybko. Bardzo kolczaste, zielone pędy są elastyczne, zwykle długie i niezbyt silnie rozgałęzione. Przewieszają się pod ciężarem kwiatostanów do ziemi. Liście ciemnozielone, średniej wielkości, błyszczące, gęsto pokrywające pędy, utrzymują się długo jesienią, aż do większych mrozów. Rośliny dość odporne na mróz, ale na zimę powinny być jednak ściółkowane grubszą warstwą kory. Rosną przeważnie zdrowo, w wilgotne lata mogą być porażane przez mączniaka prawdziwego. Wiosną cięcie nie jest konieczne, jednak po mroźnych zimach lub co 2-4 lata warto skrócić pędy i odmłodzić nieco krzewy. Po kwitnieniu zazwyczaj nie przycina się kwiatostanów, chyba, że kwiaty są zniszczone przez deszcz i szarą pleśń. Krzewy najlepiej rosną w pełnym słońcu, ale również tolerują częściowe zacienienie. Znajdują zastosowanie jako krzewy okrywowe lub parkowe, zarówno w warunkach miejskich, na większych powierzchniach, rabatach, także pod drzewami o niedużych i ażurowych koronach, ponadto w parkach, większych i małych ogrodach przydomowych, w jednolitych kompozycjach. Można je sadzić wraz z rozmaitymi gatunkami roślin tak jednorocznych, jak i bylin, traw, krzewów liściastych i iglastych, w ogrodach skalnych, na rabatach podwyższonych, murkach, przy schodach i w pojemnikach. Można je uprawiać w formie piennej. Przeciętna gęstość sadzenia to 5-6 szt./m2.