Thuja plicata

żywotnik olbrzymi

pokrój: stożkowy

docelowa wysokość: od 15 m do 20 m

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

ph podłoża: roślina tolerancyjna

Długowieczne, szybko rosnące drzewo o stożkowatym pokroju, osiągające w wieku 80-100 lat 25-35 m wysokości. Nawet w starszym wieku drzewo zachowuje gęstą, regularną koronę zakończoną ostrym, wąskim wierzchołkiem. Średnica korony u podstawy może dochodzić do kilkunastu metrów, a najgrubsze pnie rosnących w naturze egzemplarzy mają 7 metrów. Dolne gałęzie często pokładają się na ziemi i zakorzeniają. Pień rozszerzony u nasady, pokryty czerwonobrązową korą, łuszczącą się grubymi, długimi płatami. Gałązki płaskie, ułożone wzdłuż pędów w dwóch szeregach, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, od spodu niebieskawe, matowe, z białym rysunkiem aparatów szparkowych, pokryte woskowym nalotem. Po roztarciu intensywnie pachną. Liście w postaci silnie spłaszczonych łusek z odstającymi czubkami, długości 6 mm, na pędach zaostrzone, na gałązkach tępe. Szyszki jajowate, długości 10-12 mm, złożone z 10-12 różnej długości łusek, zielone, po dojrzeniu jasnobrązowe. Drzewo najlepiej rośnie w chłodnym, wilgotnym klimacie morskim. Wymaga gleb żyznych, umiarkowanie wilgotnych. Na glebach suchych część gałązek może brązowieć i zasychać, niemniej jednak żywotnik olbrzymi charakteryzuje się większą wytrzymałością na suszę, niż żywotnik zachodni. Drzewa preferują stanowiska słoneczne, chociaż nieźle znoszą zacienienie. W starszym wieku gatunek wytrzymały na niskie temperatury, ale młode rośliny mogą być uszkadzane przez silne mrozy. Polecany do uprawy w dużych ogrodach i parkach, gdzie najefektowniej prezentują się pojedynczo lub w luźnych grupach, najlepiej w pobliżu zbiorników wody. Nadaje się do sadzenia w formie szpalerów oraz w kompozycjach z innymi drzewami iglastymi.

autorzy opisu tekstowego: Grzegorz Falkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

zasięg geograficzny zachodnia Ameryka Północna, wzdłuż wybrzeży Oceanu Spokojnego od Północnej Kalifornii po Alaskę, w górach do wysokości 2100 m n.p.m.
pochodzenie pierwsza publikacja: D. Don 1824; wprowadzenie do handlu: gatunek wprowadzony do uprawy w Europie przez William'a Lobb'a 1853 Wielka Brytania
grupa roślin iglaste
grupa użytkowa iglaste
forma drzewo
siła wzrostu roślina szybkorosnąca
pokrój stożkowy
docelowa wysokość od 15 m do 20 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) igły zimozielone
owoce zielone
brązowe
szyszki, szyszkojagody
nasłonecznienie stanowisko półcieniste
stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża roślina tolerancyjna
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
próchniczna
gliniasta
walory ciekawy pokrój
ozdobne z liści/igieł
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
drzewo alejowe parkowe
szpaler
w grupach
soliter (pojedynczo)
strefa 6a
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Grzegorz Falkowski Związek Szkółkarzy Polskich

Poznaj również

zdjecie rosliny: hortensja ogrodowa \'Mariesii Grandiflora\'

Hydrangea macrophylla 'Mariesii Grandiflora'

hortensja ogrodowa 'Mariesii Grandiflora'

Niski, kompaktowy krzew o sezonowych liściach i zaokrąglonym pokroju, dorastający do 1,2 m wysokości. Liście duże, ciemnozielone, odwrotnie jajowate, ząbkowane, jesienią nabiegłe w odcieniu bordo. Kwiatostany talerzowate, spłaszczone, wypełnione w środku drobnymi, przed rozwinięciem lekko różowymi, później różowymi lub niebieskawymi kwiatami płodnymi, na zewnątrz otoczonymi dużymi i efektownymi, perłoworóżowymi kwiatami płonnymi. Kwiaty płonne są większe niż u innych odmian w tym typie, zbudowane z 4 nierównych, zachodzących na siebie płatków o ząbkowanych brzegach, które pod względem botanicznym są rozrośniętymi działkami kielicha. Kwiaty te są osadzone na białoseledynowych, długich szypułkach. We wrześniu brzeżne kwiaty płonne odwracają się do dołu, ukazując kremowozielone zabarwienie spodniej strony płatków. Kwiaty pojawiają się na pędach ubiegłorocznych, od lipca do września, zarówno na silnych pędach głównych, jak i drobniejszych pędach bocznych. Kwiaty zawiązują się latem poprzedniego roku, dlatego pędów nie należy wiosną przycinać, a jedynie usuwać pędy stare, przemarznięte i suche. Odmiana polecana do uprawy na glebach żyznych, stale umiarkowanie wilgotnych i przepuszczalnych. W okresie kwitnienia ma duże zapotrzebowanie na wodę. Najlepiej rośnie na stanowiskach półcienistych, osłoniętych od wiatru. W ostre zimy pędy mogą przemarzać, dlatego na wschodzie i w centrum kraju krzewy wymagają okrycia. Na zachodzie kraju zwykle zimują dobrze i regularnie kwitną. Jeśli nawet pędy przemarzną, to krzewy dobrze regenerują z pąków przyziemnych, ale wówczas nie zakwitną w danym roku. Ich ozdobą pozostaną bujne liście. Odmiana polecana do uprawy w miejscach eksponowanym w ogrodach przydomowych oraz na rabatach w parkach, w zieleni osiedlowej.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9118
roślin w produkcji
162
osób online