Vaccinium corymbosum 'Darrow'

Rosa multiflora

róża wielokwiatowa

Róża wielokwiatowa przybyła do Europy z Dalekiego Wschodu w 1781 roku. W XVIII wieku stała się jednym z najcenniejszych gatunków róż o licznych odmianach botanicznych i uprawnych. W drugiej połowie XIX wieku miała ogromne znaczenie w hodowli nowych odmian i grup. Wśród nich są najczęściej silnie rosnące róże pnące o drobnych kwiatach zebranych w bukiety, bardzo obficie kwitnące, nierzadko tworzące ozdobne owoce. Starsze odmiany kwitły raz w roku, dziś spotyka się odmiany tego typu powtarzające kwitnienie. Z jej udziałem powstała również jedna z podstawowych niegdyś grup róż – wielokwiatowych Rosa polyantha (1875) – obficie kwitnących i powtarzających kwitnienie w sposób ciągły do jesieni, co wówczas było ogromnym osiągnięciem. Ponadto do dziś, zarówno gatunek, jak i liczne odmiany, wykorzystywane są w szkółkarstwie jako podkładki dla odmian róż ze wszystkich grup uprawnych, głównie pnących i rabatowych. Gatunek bardzo zmienny. Krzewy rosną intensywnie, są bardzo gęste, przeważnie dorastają do około 3 m wysokości i takiej samej średnicy, ale wspinając się na naturalne podpory mogą osiągać znacznie większą wysokość. Kwiaty małe, pachnące, średnicy 2-3 cm, białe, rzadziej lekko zaróżowione, zebrane w wielokwiatowe wiechy. Kwitnie na przełomie czerwca i lipca, bardzo obficie, na ubiegłorocznych pędach. Owoce czerwone, gładkie, drobne, wielkości grochu, bez kielicha, dojrzewające w sierpniu i wrześniu, bardzo ozdobne. Liście zmiennej wielkości, dość duże, 7-9 listkowe, zwykle błyszczące, świeżozielone. Listki są odwrotnie jajowate lub eliptyczne, piłkowane, nagie lub owłosione, jesienią długo utrzymujące zieloną barwę, czasem zmieniającą się na pomarańczowoczerwoną. Pędy długie, zwisające lub wspinające, zielone lub brązowe, o średniej wielkości zakrzywionych licznych kolcach, osiągają do 4-7 m długości. Bez podpór pędy przewieszają się łukowato i są splątane. Zazwyczaj krzewy nie przemarzają, uszkodzenia zdarzają się tylko podczas surowych sezonów zimowych. Po przycięciu regenerują szybko. Odporność na choroby dobra, ale zdarza się, że krzewy są porażane przez mączniaka prawdziwego i czarną plamistość. Najlepiej rosną na żyznych, dobrze uprawionych glebach, ale tolerują słabsze, suchsze i kwaśne. Tolerują także zanieczyszczenie powietrza w miastach. Stanowisko powinno być słoneczne, jednak mogą rosnąć w półcieniu, zwłaszcza gdy za podpory służą niskie drzewa o luźnej koronie. Nie wymagają cięcia, z wyjątkiem cięcia sanitarnego i czasami odmładzającego. Owoce stanowią pokarm dla ptaków, a także materiał bukieciarski (również odmiany). Gatunek stosowany jako róża parkowa i pnąca w zieleni miejskiej, w parkach i ogrodach, w założeniach o charakterze naturalistycznym, sadzony w formie żywopłotów nieformowanych, grupowo i pojedynczo, przy podporach naturalnych (drzewa, skały), w pobliżu zbiorników wodnych. Doskonale komponuje się z różnymi gatunkami krzewów i drzew liściastych, iglastych, bylin oraz roślin sezonowych. Rozstawa sadzenia zależy od zastosowania i warunków: przeciętnie jako róża parkowa co 1,5-2 m, na żywopłoty gęściej, jako róża czepna pojedynczo lub co 1,5 m.

Berberis thunbergii 'Bagatelle'

berberys Thunberga 'Bagatelle'

Wolnorosnący, karłowy krzew o pokroju płasko kulistym i ostrych cierniach. Dorasta do 0,4 m wys. Liście brązowoczerwone, jesienią przebarwiające się szkarłatniy. Kwiaty żółte, V. Wymaga stanowiska słonecznego, gleby od całkiem kwaśnej do umiarkowanie alkalicznej. Odporny na niskie temperatury i silne wiatry. Nadaje się na rabaty, obwódki i do ogrodów skalnych.

Ginkgo biloba 'Saratoga'

miłorząb dwuklapowy 'Saratoga'

Wolno rosnące drzewo o piramidalnym pokroju, tworzące gęstą koronę oraz ciekawych, różnorodnych kształtach liści. W ciągu 10 lat uprawy osiąga 3-4 m wysokości i 1,5–2,5 m szerokości. Cechą charakterystyczną odmiany jest dobrze widoczna, typowa heterofilia, czyli różnopostaciowość liści. Na jednym drzewie są zarówno liście typowe dla gatunku: wachlarzowate, widlasto unerwione, głęboko wcięte na wierzchu, ciemnozielone, skórzaste, osadzone na długim ogonku, a także zmodyfikowane: bardzo mocno postrzępione, wąskie, trójkątne, wydłużone i niemal nitkowate. Liczne, zwisające i kołyszące się na wietrze liście sprawiają wrażanie „przewiewnej” korony. Jesienią liście spektakularnie przebarwiają się na jasnożółty kolor. Podobnie jak u gatunku drzewo tworzy nagie, żółtobrązowe długopędy oraz wałeczkowate krótkopędy, pokryte licznymi bliznami po opadłych liściach. Krótkopędy są jednak znacznie mniejsze i cieńsze, niż u gatunku. Pąki są brązowe, szerokostożkowate, okryte łuskami. Jest to klon męski, tworzy wyłącznie kwiaty męskie pojawiające się w kwietniu i maju, nie zawiązuje nasion. Wymaga gleby żyznej, dostatecznie wilgotnej, ale przepuszczalnej, o odczynie lekko kwaśnym (pH 5–6). Stanowisko słoneczne, ciepłe, osłonięte od wiatru. W młodym wieku wymaga okrycia na zimę, zarówno systemu korzeniowego, jak i korony. Roślina wrażliwa na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Nie stosować nawozów zawierających wapń. Odmiana uzyskana w Saratoga Horticultural Research Foundation w Kalifornii w USA w 1975 roku. Jak większość odmian toleruje gleby miejskie oraz znosi zanieczyszczone powietrze. Odmiana warta szerokie popularyzacji, zwłaszcza w miastach, gdyż nie zawiązuje nasion i nie zaśmieca ulic ani chodników. Polecana do uprawy w ogrodach przydomowych i parkach.

Clematis 'Lambton Park'

powojnik 'Lambton Park

Obficie kwitnące, zdrowe, mało wymagające pnącze. Osiąga 4 m wys. (3 m rocznie). Kwiaty żółte, dzwonkowate, 5 cm, VI-X. Ozdobne, puszyste owocostany, VII-II. Wymaga dobrego oświetlenia, zadawala się przeciętną glebą. Ciąć dowolnie, III. Świetna odmiana osłonowa do sadzenia przy ogrodzeniach, ścianach, altanach i innych podporach.