Vaccinium corymbosum 'Rubel'

Helleborus foetidus

ciemiernik cuchnący

Zimozielona bylina o wysokości do 50 cm. Liście złożone dłoniasto, skórzaste, ciemnozielone, bardzo dekoracyjne. Pąki kwiatostanowe wyrastają w ciągu zimy, a jasnozielone kwiaty rozwijają się czasem już w II. Po przekwitnieniu płatki nie opadają, a więc są dekoracyjne aż do dojrzenia nasion. Wymaga stanowisk osłoniętych, z glebą raczej wapienną. Może się rozsiewać. Stosowany w nasadzeniach naturalistycznych. Do sadzenia pojedynczo lub po 2-3 w grupie. Liczba roślin na 1 m² - 7.

Picea glauca 'Echiniformis'

świerk biały 'Echiniformis'

Stara, francuska odmiana pochodząca sprzed 1855 roku, charakteryzująca się bardzo powolnym tempem wzrostu. Młode rośliny są w zarysie kuliste, później kopulaste, podobnie jak krzewy odmiany ‘Alberta Globe’, ale rosną znacznie wolniej i mają stalowozielone zabarwienie. Docelowo roślina dorasta do 50-70 cm wysokości i nieco większej szerokości. Pędy cienkie i krótkie, wyrastające promieniście ze środka bezprzewodnikowego krzewu. Gałązki drobne, liczne, gęsto otoczone drobnymi igłami, z wiekiem tworzą niewielkie, nieregularne wypiętrzenia i zagłębienia w kulistej powierzchni. Igły krótkie, 5-10 mm długości, niebieksozielone lub srebrzystoniebieskie, słabo kłujące. Roślina nietrudna w uprawie, polecana do sadzenia na glebach zasobnych w składniki pokarmowe, stale wilgotnych, przepuszczalnych, lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych. Odmiana odporna na mróz. W bezśnieżne zimy zaleca się osłanianie krzewów od strony południowej stroiszem, cieniówką lub agrowłókniną. Lekkie okrycie zabezpieczy igły przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorka sosnowca pod koniec wiosny lub latem. Po zauważeniu objawów żerowania szkodnika w postaci żółknięcia igieł w okresie wegetacji krzewy należy opryskać jednym ze środków służących do zwalczania przędziorków (akarycydem). Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika. Odmiana polecana do sadzenia w małych ogrodach przydomowych, na skalniakach, na rabatach z miniaturowymi roślinami iglastymi lub na wrzosowiskach. Nadaje się do uprawy w pojemnikach.

Picea pungens 'Glauca Globosa'

świerk kłujący 'Glauca Globosa'

Popularna, karłowa odmiana świerka kłującego. Przez kilka pierwszych lat rośnie w formie nieregularnej, spłaszczonej kuli. Potem wytwarza pęd przewodni, przekształcając się w szeroki, gęsty stożek. Rośnie powoli. Dorasta do 2-3 m wysokości i 2 m szerokości. Pędy gęste, krótkie, sztywne. Igły kłujące, grube, 1-1,5 cm długie, czterokanciaste, ułożone na gałązkach promieniście, intensywnie srebrzystoniebieskie. Odmiana bardzo wytrzymała na niskie temperatury. Dobrze znosi warunki miejskie i okresy suszy. Rośnie nawet na glebach piaszczystych, ale najlepiej na glebach żyznych, wilgotnych, przepuszczalnych, kwaśnych lub lekko kwaśnych. Aby jej igły były intensywnie wybarwione, wymaga słonecznego stanowiska. Ze względu na powolny wzrost możemy ją sadzić nawet w małych ogrodach, zaspokajając powszechną potrzebę posiadania 'srebrnego' świerka. Należy ją umieszczać na tle roślin o spokojnym, ciemnozielonym kolorycie. Jest to odmiana szczepiona, nie wymagająca szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Astilbe 'Snowdrift'

tawułka 'Snowdrift'

Bylina o pierzastych, błyszczących liściach oraz dużych, czysto białych, wiechowatych kwiatostanach, które pojawiają się w pełni lata (VII). Odmiana z Grupy Arendsii (choć bywa też klasyfikowana jako kultywar gatunku Astilbe simplicifolia), uważana za 'najbielszą' z tawułek. Roślina osiąga wysokość ok. 60 cm i podobną szerokość. Wymaga wilgotnego, żyznego w podłoża. Polecana na rabaty, do miejsc półcienistych (szczególnie, jeśli gleba jest uboga i łatwo wysycha), najlepiej wygląda sadzona w grupach, także nad wodą. Nadaje się na kwiaty cięte.