Weigela 'Looymansii Aurea'

Cortaderia selloana

kortaderia pampasowa

Jedna z najpopularniejszych na świecie ozdobnych traw bylinowych. Tworzy gęste kępy o wysokości ok. 60 cm. Szarozielone liście – wzniesione lub przewieszające się – mają ostre brzegi. Efektowną ozdobą rośliny są duże, puszyste wiechy o długości 25-40 (100) cm, które osadzone są na pędach o wysokości ok. 1,5 m (w swojej ojczyźnie, Ameryce Płd. czy też w innych miejscach globu, w których kortaderia się rozpowszechniła, np. w Kalifornii, Nowej Zelandii, RPA, osiąga w czasie kwitnienia wysokość nawet 3 m). Kwiatostany, które pojawiają późnym latem i jesienią, mają najczęściej kremową barwę i stanowią długotrwałą ozdobę rośliny, także po zakończeniu wegetacji. Są bardziej dekoracyjne u okazów żeńskich, toteż głównie one powinny być oferowane do sprzedaży. Trawa ta była modna już w epoce wiktoriańskiej – do komercyjnej produkcji ogrodniczej została wprowadzona w 1874 r. Wymaga żyznej, ale przepuszczalnej gleby (nie znosi zimnych, gliniastych stanowisk). Młodsze okazy powinny rosnąć w umiarkowanie wilgotnym podłożu, później kortaderia znosi suszę (korzenie boczne silnie się rozrastają na szerokość i wgłąb gleby). Należy ją sadzić w miejscach słonecznych. Rośliny trzeba zabezpieczać przed mrozem – nie tolerują polskich zim, zwłaszcza przy nadmiarze wilgoci (zaleca się więc okresowe osłonięcie kortaderii daszkiem). Polecana do sadzenia pojedynczo na trawniku. Kwiatostany są cennym materiałem bukieciarskim, nadają się też do suchych kompozycji.

Mentha ×piperita

mięta pieprzowa

Powszechnie uprawiana, aromatyczna bylina o właściwościach leczniczych. Jest naturalnym mieszańcem powstałym ze skrzyżowania mięty nadwodnej M. aquatica z miętą zieloną M. spicata. Mieszaniec ten najprawdopodobniej powstał na terenie Wielkiej Brytanii i tam został wprowadzony do uprawy w XVIII wieku. Mięta pieprzowa tworzy wzniesione, gęsto ulistnione oraz rozgałęzione od nasady łodygi, które często są zabarwione na fioletowo. Dorastają do 30-90 cm wysokości. Liście ustawione nakrzyżlegle, wyraźnie unerwione, na krótkich ogonkach, w zarysie jajowato-podługowate, zaostrzone, brzegiem ostro piłkowane, z wierzchu ciemnozielone, od spodu jaśniejsze, żółto kropkowane. W gruczołkach rozsianych po obu stronach liści znajduje się aromatyczny olejek eteryczny. Uwolniony po roztarciu wydziela silny, orzeźwiający zapach. W lipcu na szczytach pędów pojawiają się drobne kwiaty zebrane w nibyokółki, skupione w gęste kwiatostany przypominających walcowate lub prawie główkowate kłosy. Kwiaty są białoróżowe lub jasnofioletowe, obupłciowe lub tylko słupkowe. Mięta pieprzowa jest rośliną silnie rosnącą, niekiedy w sprzyjających warunkach staje się ekspansywna. Rozrasta się za pomocą łatwo zakorzeniających rozłogów. Preferuje miejsca wilgotne, gleby żyzne, stanowiska słoneczne lub półcieniste. Odporna na mróz. Jest uprawiana do celów przemysłowych, do produkcji olejku miętowego używanego w przemyśle spożywczym, farmaceutycznym oraz perfumeryjnym. Substancje zawarte w olejku pobudzają wydzielanie żółci oraz pracę jelit, mają właściwości przeciwbakteryjne i lekko uspokajające. Zawarty w olejku mentol stanowi podstawowy surowiec past do zębów oraz szeregu kosmetyków. Mięta pieprzowa to doskonała roślina przyprawowa stosowana w kuchni śródziemnomorskiej (wspaniały dodatek np. do kotletów mielonych!) oraz w ziołolecznictwie. Najważniejszym surowcem są liście, które nawet po wysuszeniu nie trącą swojego charakterystycznego aromatu. W ogrodach polecana do sadzenia na rabatach wśród bylin, na zagonach z innymi ziołami, w pojemnikach ustawianych na kuchennym oknie, na balkonach lub tarasach.

Rhododendron 'Scintillation'

różanecznik 'Scintillation'

Zimozielony krzew o pokroju początkowo dość luźnym, później zwartym. Po 10 latach dorasta do około 1,5 m wysokości i 2 m szerokości. Liście ciemnożółtawozielone, błyszczące, podłużne, do 15 cm długości. Kwiaty bladoróżowe z zielonkawym lub złotawobrązowym rysunkiem, lejkowate, od 8 do 9,5 cm średnicy, o pofalowanym brzegu płatków, zebrane po 12 do 14 sztuk w szerokich na 15 cm, gęstych i okrągłych kwiatostanach. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Wymaga stanowisk półcienistych oraz gleb kwaśnych, umiarkowanie wilgotnych i próchnicznych. Dobra mrozoodporność, do -23 st. C

Clematis 'Hania'

powojnik 'Hania'

Pnącze o atrakcyjnych kwiatach, owijające się wokół podpór za pomocą ogonków liściowych. Polska odmiana wyhodowana przez Szczepana Marczyńskiego, nagrodzona brązowym medalem na wystawie Plantarium 2002 w Holandii. Osiąga wysokość 2-2,5 m. Kwiaty duże, dwubarwne, aksamitne, jaskrawoczerwone z różowymi brzegami i ładnie kontrastującymi, złocistymi pręcikami w środku. Kwitnie długo i obficie, od końca V do VIII, z przerwą w VII. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, wilgotnych, dobrze zdrenowanych, o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego. Nie toleruje gleb podmokłych, zbyt ciężkich, gliniastych lub zbyt lekkich, piaszczystych. Najlepiej kwitnie na stanowiskach dobrze oświetlonych, o wystawie południowej, wschodniej lub zachodniej. Wymaga delikatnego cięcia wczesną wiosną, polegającego na wycinaniu zamarłych lub uszkodzonych pędów. Pozostałe pędy należy w pierwszym roku po posadzeniu przyciąć 30 cm nad ziemią nad silnymi pąkami, w następnym roku 70 cm, a w kolejnych latach 150 cm. W ogrodzie wymaga podpór złożonych z elementów o średnicy do 1 cm. Pięknie się prezentuje na siatkach, kratach, drabinkach i linkach oraz na naturalnych podporach np. krzewach liściastych i iglastych.