Rosa ANISADE 'Wekvossutono'

róża ANISADE 'Wekvossutono'

Grupa Floribunda & Climbing Floribunda

nazwa handlowa: Rosa ANISADE

nazwa hodowlana: Rosa 'Wekvossutono'

Synonim łaciński.: Rosa 'Julia Child'

pokrój: krzewiasty rozłożysty

docelowa wysokość: od 0,5 m do 1 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

zastosowanie: zieleń publiczna

nagrody: Złoty medal w Konkursie Roślin Nowości Międzynarodowej Wystawy 'Zieleń to Życie' w 2013r.

Obficie i długo kwitnąca róża rabatowa o kwiatach pełnych, żółto-kremowych, pachnących. Odmiana z grupy róż wielokwiatowych o krzaczastym, rozłożystym pokroju, dorastająca do 60-80 cm wysokości i podobnej szerokości. Krzewy zwarte i gęste. Pędy sztywne, liście duże, soczyście zielone, złożone z 5-9 listków, z wierzchu błyszczące, opadające na zimę. Pąki szlachetne, ciemnożółte, zebrane po kilka w szczytowych kwiatostanach, rozwijają się sukcesywnie jeden po drugim. Kwiaty pełne, duże o regularnie ułożonych płatkach w ciepłym, żółtym kolorze w miarę przekwitania zmieniające barwę na kremową. Kwiaty słodko i intensywnie pachnące. Krzewy kwitną bardzo obficie od czerwca do października. Róża wymagająca stanowisk słonecznych, gleb żyznych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych, miejsc zacisznych. Odporność na mróz dobra. Zalecane kopczykowanie pędów na zimę. Odmiana polecana do sadzenia w ogrodach przydomowych, parkach i zieleni osiedlowej, a także przy ulicach i na miejskich rabatach. Doskonale nadaje się na kwiat cięty.

autorzy opisu tekstowego: Bogdan Hajdrowski Szkółka Krzewów Ozdobnych i Róż Bogdan HAJDROWSKI

pochodzenie odkrywca, hodowca (selekcjoner): Tom Carruth, 2004 Altadena, California, USA; wprowadzenie do handlu: Weeks Wholesale Rose Grower, Inc. 2006
grupa roślin róże
grupa użytkowa róże wielokwiatowe
forma krzew
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój krzewiasty rozłożysty
docelowa wysokość od 0,5 m do 1 m
barwa liści (igieł) jasnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów pełne
pachnące
barwa kwiatów kremowe
żółte
pora kwitnienia czerwiec
lipiec
sierpień
wrzesień
październik
owoce pomarańczowe
ozdobne
kuliste
pora owocowania wrzesień
październik
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
walory pachnące kwiaty
ozdobne z kwiatów
roślina kolczasta lub ciernista
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
zieleń publiczna
rabaty
pojemniki, balkony, tarasy
kwiaty cięte
w grupach
soliter (pojedynczo)
nagrody Złoty medal w Konkursie Roślin Nowości Międzynarodowej Wystawy 'Zieleń to Życie' w 2013r.
strefa 6a
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Bogdan Hajdrowski Szkółka Krzewów Ozdobnych i Róż Bogdan HAJDROWSKI

Poznaj również

zdjecie rosliny: magnolia Soulange\'a

Magnolia ×soulangeana

magnolia Soulange'a

Najbardziej znana i najczęściej sadzona ze wszystkich magnolii. Historia Magnolia x soulangeana sięga początku XIX wieku. Etienne Soulange-Bodin (1774–1846), oficer kawalerii w wojsku Napoleona, po powrocie z wojny, założył Société d'horticulture de Paris w Formont pod Paryżem i został jego pierwszym dyrektorem. To tutaj w 1820 roku, dokonał krzyżowania M.denudata z M.liliflora. Mieszańce zakwitły po raz pierwszy w 1827 roku. Efekt był niezwykły ze względu na genialne w kształcie i barwie kwiaty - szeroko rozchylone, biało-purpurowe. Nowe rośliny z pierwszego pokolenia mieszańców Soulange-Bodina zostały szybko rozpowszechnione na Wyspach Brytyjskich poprzez Royal Horticulture Society i szkółki. Następne pokolenia mieszańców były efektem prac wielu hodowców w Europie, Japonii i Ameryce Północnej. Wkrótce powstało wiele odmian drugiej i trzeciej generacji różniących się kształtem (tulipan, kształt misy, kształt spodka) i barwą kwiatów (mlecznobiałe, różne odcienie różu, intensywnie czerwonofioletowe, a nawet dwubarwne). Zmienne okazały się także pokrój rośliny i termin kwitnienia. Przypuszcza się, że już wcześniej, przed 1830 istniały w Japonii hybrydy, powstałe samoistnie z krzyżowania roślin rosnących w małej w odległości od siebie, w ogrodach przy świątyniach lub pałacach. Istnieje zarejestrowanych ponad 100 odmian Magnolia x soulangeana. Wiele z nich przetrwało próbę czasu i jest uprawianych od XIX w. Istnieje też grupa odmian powstałych współcześnie. Klon uznany za ” typ” to wielopniowy krzew o szeroko rozpostartej zaokrąglonej koronie, z czasem przekształcający się w niewielkie drzewo. Liście bardzo zmienne, szeroko eliptyczne lub odwrotnie jajowate, do 20 cm dł. i 11,5 cm szer., ciemnozielone, błyszczące, pod spodem jaśniejsze, z rzadkimi włoskami wzdłuż osi środkowej i żyłek, dekoracyjne. Pąki wydłużone, wysmukłe, srebrzyście owłosione, intensywnie różowe. Kwiaty składają się z dziewięciu działek (petali), mają kształt miskowaty, po otwarciu stają się białe wewnątrz i różowe na zewnątrz, z fioletoworóżowym przebarwieniem u podstawy. Mięsiste płatki zachodzą na siebie tworząc kielich. Kwiaty wydzielają subtelny zapach. Efekt potęgowany jest przez dużą obfitość kwiatów. Kwitnie przed rozwojem liści, w połowie sezonu kwitnienia magnolii. W Polsce szczyt kwitnienia przypada na koniec IV / początek V. Kwitną już młode rośliny, po dwóch lub trzech latach uprawy w szkółce. Magnolia x soulangeana jest prosta w uprawie. Jest jedną z najbardziej odpornych na wiatr magnolii. Najbardziej narażone jest na uszkodzenia wiosną, kiedy ciężkie mrozy występują nad ranem po długim okresie łagodnej pogody, która pobudziła rośliny do aktywnej wegetacji. Mogą wówczas ucierpieć rozwijające się kwiaty, które brunatnieją, tracąc cały swój urok. Bardziej dokuczliwe są surowe zimy, w czasie których mogą zostać uszkodzone pąki kwiatowe. Kwiaty się wówczas nie rozwiną wcale. Dlatego właściwe jest stanowisko słoneczne lub lekko cieniste, osłonięte. Magnolia x soulangeana wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, nie za ciężkiej, zasobnej w próchnicę, przepuszczalnej, chociaż rośnie na większości typów gleb, z wyjątkiem suchych gleb wapiennych. Najwłaściwszy jest odczyn gleby lekko kwaśny (pH 5-6). Wigor roślin zależy od wilgotności gleby. Nie należy dopuszczać do przeschnięcia podłoża wokół rośliny, szczególne od maja do lipca. Wrażliwa jest na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Przycinanie pędów także jest niewskazane. Zimą należy chronić system korzeniowy poprzez okrywanie. Korzystne jest całoroczne ściółkowanie. W sezonie warto magnolię nawozić, ale nie wolno używać nawozów zawierających wapń.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
186
osób online