Rosa 'Midsummer'

Hemerocallis 'Agnieszka'

liliowiec 'Agnieszka'

Długowieczna, wytrzymała bylina o dekoracyjnych liściach i kwiatach. Liście długie, wąskie, jasnozielone, tworzą obfite kępy. Kwiaty na prawie metrowych grubych łodygach, duże liliokształtne, jasnożółte z zielonym środkiem, bardzo pachnące, V-VII. Odmiana średniowczesna. Wymaga dużo słońca oraz żyznej, umiarkowanie wilgotnej, przepuszczalnej gleby. Może rosnąc w półcieniu, ale wówczas kwitnie mniej obficie. Doskonała na rabaty w grupach po 3-10 lub 10-20 roślin razem. Warto sadzić je w dużych kępach, gdyż pojedynczy kwiat żyje zaledwie 24 godziny. Liczba roślin na 1 m2: 3 - 5.

Ginkgo biloba 'Fastigiata'

miłorząb dwuklapowy 'Fastigiata'

Bardzo stara odmiana charakteryzująca się wąskim, kolumnowym pokrojem, tworząca wyraźny, prosty przewodnik oraz wzniesione, strzeliste pędy ułożone skośnie lub równolegle do osi drzewa. Przez wielu dendrologów uznawana za typ miłorzębu dwuklapowego, a jej nazwa bywa stosowana jako nazwa zbiorowa dla wszystkich drzew miłorzębu charakteryzujących się wąskim pokrojem. Na świeci rozróżnia się kilka do kilkunastu typów o mniej lub bardziej kolumnowym pokroju, z których pobierane są zrazy do szczepienia, co tłumaczy dosyć spore różnice pokrojowe poszczególnych selektów w obrębie odmiany. Pokrój kolumnowy determinują wyrastające pod ostrym kątem pędy boczne. Po 10 latach uprawy drzewo dorasta do 8 m wysokości i 1,5 m szerokości. Długopędy są nagie, żółtobrązowe, krótkopędy wałeczkowate i pokryte dość licznie bliznami po opadłych liściach. Pąki brązowego koloru, szerokostożkowate, okryte łuskami. Liście typowe, jak u gatunku, ciemnozielone, skórzaste, wachlarzowate, szerokość 5–8 cm, z charakterystycznym wcięciem na wierzchołku dzielącym blaszki na dwie klapy (bilobus – dwuklapowy). Na długopędach liście są ułożone pojedynczo i skrętolegle, natomiast na krótkopędach skupiają się od 3 do 5 w rozetkach. Za szczególnie pierwotną cechę należy uznać widlaste unerwienie liści. Nerwy rozchodzą się wachlarzowato od nasady ogonka. Jest to unerwienie nie spotykane u roślin okrytonasiennych. Liście jesienią zjawiskowo przebarwiają się na złocistożółty kolor. Drzewa preferuję glebę żyzną, dostatecznie wilgotną, ale przepuszczalną, o odczynie lekko kwaśnym (pH 5–6). Stanowisko słoneczne, ciepłe, osłonięte od wiatrów. Młode rośliny wymagają okrycia na zimę, zarówno systemu korzeniowego, jak i korony, starsze egzemplarze są w pełni odporne na mróz. Miłorzęby są wrażliwe na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Nie zaleca się stosowania nawozów zawierających wapń. Jak wszystkie odmiany miłorzębu także 'Fastigiata' toleruje niekorzystne warunki glebowe oraz zanieczyszczenie środowiska na obszarach zurbanizowanych. Zdarza się, że drzewa wymagają cięcia korekcyjnego w celu uzyskania jednego centralnego lidera oraz smukłego pokroju. W takim przypadku należy skrócić lub całkowicie wyciąć pędy zaburzające kształt korony. Dzięki gęstej i wąskiej koronie odmiana z powodzeniem może być wykorzystywana do obsadzania ciągów komunikacyjnych, ulic w miastach, a także sadzona w parkach oraz ogrodach, pojedynczo lub w grupach. Za szerszą popularyzacją w miastach przemawia również fakt, że jest to odmiana męska czyli nie wydająca nasion. Odmiana wymieniona na liście Królewskiego Ogrodu Botanicznego w Kew (Wielka Brytania) już w 1896 roku.

Miscanthus sacchariflorus

miskant cukrowy

Ekspansywna, łatwa w utrzymaniu trawa o ozdobnych liściach i kwiatostanach. W warunkach naturalnych porasta wilgotne łąki i zarośla na Dalekim Wschodzie, w Chinach i Japonii. W Polsce rozpoczyna wegetację na początku maja, niemal miesiąc później od rodzimych gatunków traw. Oprócz ogrodów i terenów zieleni jest uprawiany na plantacjach, jako roślina energetyczna. Tworzy mocne źdźbła, które w zależności od zasobności i wilgotności podłoża mogą dorastać od 1 do 2,5 m wysokości. Źdźbła wyrastają z licznych i długich, podziemnych rozłogów. Równowąskie liście są początkowo wzniesione, później łukowato wygięte, zielone, z wyrazistym, czerwonawym nerwem głównym przebiegającym przez środek każdej blaszki liściowej. Liście mają do 80 cm długości, na brzegu są ostro piłkowane, jesienią przebarwiają się na żółto lub jasnobrązowo i zasychają. Pod koniec lata spośród fontanny liści wyłaniają się srebrzystobiałe, palczasto-groniaste kwiatostany. Mają one około 30 cm długości, początkowo są zwarte, później otwierają się i stają puszyste, pięknie srebrzą się w promieniach słońca. Kwiatostany pozostają ozdobne przez kilka miesięcy. W przeciwieństwie do miskanta chińskiego, łany miskanta cukrowego są podatne na wyleganie pod wpływem silnego wiatru i deszczu. Rośliny można zabezpieczyć przed wyleganiem rozkładając wiosną na rabatach siatkę o szerokich oczkach, którą później się podnosi i mocuje na brzegach do wbitych w ziemię palików. Miskant cukrowy preferuje gleby żyzne, wilgotne, o pH lekko kwaśnym lub obojętnym, stanowiska słoneczne. Stale wilgotna gleba gwarantuje szybki, bujny wzrost, natomiast gatunek ten wykazuje wysoką tolerancję na suszę, znosi też znacznie gorsze warunki glebowe. Jest w pełni odporny na mróz, nie wymaga żadnego zabezpieczania na zimę. Wiosną zeszłoroczne, zaschnięte pędy trzeba obciąć nisko przy ziemi. Wokół roślin można rozsypać uniwersalny nawóz wieloskładnikowy. Gatunek ten wykazuje znaczną tolerancję na zanieczyszczenie gleby i powietrza oraz wysokie zasolenie podłoża. Ze względu na ekspansywny charakter wzrostu i tworzenie silnych, podziemnych rozłogów miskant cukrowy wymaga stałej kontroli i ograniczania rozrastania się na sąsiednie rabaty. Pozostawiony bez kontroli potrafi szybko opanować cały ogród. Trawa polecana do tworzenia kompozycji naturalistycznych w ogrodach przydomowych i parkach, pięknie prezentuje się sadzony nad wodą. Liczba roślin na 1 m2 - 3.

Prunus cerasifera 'Pissardii'

śliwa wiśniowa 'Pissardii'

Oryginalna odmiana czerwonolistnej śliwy, znaleziona przez M. Pissarda w Tauris, w okolicy Teheranu. Geny tej odmiany możemy odnaleźć w genotypach wszystkich pozostałych czerwonolistnych śliw. Małe drzewo o owalnej koronie, dorastające do 5 m wys. i 3 m szer. Liście eliptyczne, metalicznie błyszczące, ciemnopurpurowe, nie zmieniające koloru przez cały sezon. Kwiaty białe lub różowe ukazują się przed rozwojem liści, IV. Preferuje stanowiska słoneczne i półcieniste, gleby przeciętne. Odmiana odporna na klimat miejski i suszę. Do sadzenia pojedynczo i w grupach, polecana na szpalery i formowane żywopłoty.