Hydrangea quercifolia 'Burgundy'

Dianthus plumarius 'Heidi'

goździk postrzępiony 'Heidi'

Niska, poduszkowata bylina, dorastająca do 35 cm wysokości. Wyróżnia się silnie pachnącymi, pełnymi kwiatami o ciemnoczerwonej barwie. Kwiaty osadzone pojedynczo lub po 2-3, na szczycie wzniesionej, drewniejącej u podstawy łodygi. Płatki kwiatów są podzielone prawie do połowy. Liście równowąskie, ostro zakończone, niebieskozielone. Kwitnie obficie, od V do VII. Bylina tolerancyjna w stosunku do gleby. Może rosnąć na przeciętnie żyznym, przepuszczalnym podłożu. Gleba powinna mieć odczyn zasadowy. Do wzrostu wymaga przede wszystkim słonecznych stanowisk. Dobrze znosi okresy suszy. Bylina w pełni mrozoodporna. Może być sadzona w ogrodach skalnych, na murkach kwiatowych, także na obrzeżach rabat bylinowych. Najlepiej wygląda w większych grupach, po 10-20 roślin. Odmiana o pełnych kwiatach, stosowana na kwiat cięty.

Buddleja davidii 'Gulliver'

budleja Davida 'Gulliver'

Szybko rosnący krzew o rozłożystym pokroju tworzący efektowne, bardzo duże kwiatostany. Dorasta do 1,7 m wysokości. Pędy są proste, szare, zwieńczone kwiatostanami. Liście sezonowe, lancetowate, szarozielone. Drobne, liliowe kwiaty z małym, pomarańczowym oczkiem są zebrane w długie i grube, wiechowate kwiatostany osiągające do 30 cm długości. Krzewy kwitną na pędach jednorocznych od lipca do września wabiąc liczne motyle i pszczoły. Systematyczne usuwanie przekwitłych kwiatostanów stymuluje rośliny do tworzenia nowych kwiatów i wydłuża okres kwitnienia. Krzew preferuje gleby żyzne, przepuszczalne, stanowiska słoneczne, osłonięte od wiatru i ciepłe. Odmiana nie w pełni odporna na mróz, strefa. W surowe zimy może przemarzać, dlatego późną jesienią zaleca się obsypywanie podstawy pędów kopczykami ziemi lub kory. Wiosną pędy należy przycinać nisko nad ziemią. Krzew polecany do sadzenia w ogrodach przydomowych w cieplejszych rejonach kraju. Roślina zgłoszona do Konkursu Roślin Nowości wystawy 'Zieleń to Życie' w 2015 r. przez Handelskwekerij G. HOOGENRAAD.

Rosa sericea f. pteracantha

róża jedwabista f. oskrzydlona

Róża interesująca ze względu na ogromne kolce i rzadko spotykaną u róż budowę kwiatu, złożonego najczęściej z czterech płatków okwiatu. Krzewy dorastają do 1 m wysokości i zazwyczaj nie są zbyt gęste. Młode pędy długie, zwykle słabo rozgałęzione, o wspaniałych, spłaszczonych, dużych, kolcach kilkucentymetrowej długości, za młodu wiśniowoczerwonych. Z czasem kolce stają się jasnobrunatne, podobnie jak pędy. Oprócz kolców na pędach występują licznie drobne szczecinki, również wiśniowe, a potem szarobrunatne. Wielkość spłaszczonych kolców zależy od siły wzrostu pędu – im silniejszy, tym większe kolce. Liście drobne, o 9-13 listkach, matowozielone, czasem przypominają liście paproci. Rzadki gatunek róży o kwiatach z czterema płatkami okwiatu, aczkolwiek niektóre z nich mogą mieć ich więcej. Kwiaty białokremowe lub białe, z żółtymi pręcikami, nieduże lub średniej wielkości (śr. ok. 3-6 cm), osadzone siedząco wzdłuż ubiegłorocznych pędów. Pojawiają się raz w roku, dość wcześnie - na początku maja, czasem nawet wcześniej, zależnie od przebiegu wiosennej pogody. Owoce kuliste do kulistospłaszczonych, śr. ok. 1,2 cm, pomarańczowoczerwone. Wskazane jest cięcie wiosenne, aby spowodować wyrastanie młodych, silnych pędów z ozdobnymi kolcami. Odmiana dość odporna na mróz, ale w ostre zimy pędy mogą przemarzać. Z tego powodu warto kopczykować podstawę krzewów, a krzewy sadzić na stanowiskach ciepłych i zacisznych. Różę tę stosuje się w eksponowanych miejscach, w ogrodach amatorskich, na rabatach, jako oryginalną ciekawostkę. Przeciętna rozstawa sadzenia – co 1 m. Jeśli chodzi o ten gatunek i odmianę, to panuje tu pewne zamieszanie, dotyczące rozróżnienia róży czteropłatkowej (R. omeiensis) i róży jedwabistej (R. sericea) 'Pteracantha'. To dwie różne odmiany tych dwóch gatunków, do tego według różnych autorów, każda z tych dwóch odmian, uważana jest za odmianę geograficzną, formę botaniczną lub odmianę uprawną. Odmiana 'Ptaracantha' róży czteropłatkowej, w porównaniu do jedwabistej, rośnie blisko dwukrotnie silniej, ma owoce wydłużone lub gruszkowate, a liście o listkach jeszcze drobniejszych i liczniejszych niż u liści róży jedwabistej.

Picea pungens 'Oldenburg'

świerk kłujący 'Oldenburg'

Odmiana świerka kłującego o regularnym pokroju i srebrzystym zabarwieniu igieł. Pokrój szeroki, stożkowy. Korony już u młodych roślin bardzo gęste, regularne, gałęzie ułożone poziomo. Wzrost silny, porównywalny do wzrostu świerków rozmnażanych z siewu. Po 10 latach osiąga do 2-3 m wysokości. Dorasta do 10-15 m wysokości i 5-8 m szerokości. Igły długie, sztywne, grube, czworokanciaste, kłujące, ułożone na pędach promieniście, srebrzystoniebieskie po obu stronach, zachowujące swoją barwę przez cały rok. Szyszki 6-10 cm długości, o pofalowanych łuskach, jasnobrązowe. Do sadzenia na stanowiskach słonecznych. Odmiana o niewielkich wymaganiach glebowych. Dobrze rośnie na wszystkich uprawnych, ogrodowych glebach, najlepiej na żyznych, wilgotnych, przepuszczalnych, kwaśnych lub lekko kwaśnych. Wytrzymała na mrozy. Najlepiej wygląda posadzona pojedynczo lub w niewielkiej grupie w dużych ogrodach i w parkach. Odmiana rozmnażana przez szczepienie. Stosunkowo łatwo wyprowadza przewodnik. Młode szczepione rośliny wymagają palikowania jedynie w pierwszym roku uprawy.