Rosa arvensis
róża pnąca
Synonim łaciński.: Rosa sylvestris Herrm.
pokrój: pnącze
pokrój: przewisający (płaczący, zwisły)
docelowa wysokość: od 5 m do 10 m
docelowa wysokość: od 3 m do 5 m
nasłonecznienie: stanowisko półcieniste
nasłonecznienie: stanowisko słoneczne
wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne
wilgotność: roślina tolerancyjna
To jedna z nielicznych, dzikich róż o pnącym pokroju. Od tego gatunku róży pochodzi mało znana w Polsce grupa róż Ayshire, powstała w początkach XIX wieku w Szkocji. Większość z nich jest bardzo dekoracyjna, o pięknych, kształtnych kwiatach i barwnych, czerwonych, kulistych owocach. Odmiany Ayshire były cenione za wysoką mrozoodporność (niektóre strefa 3), odporność na choroby, tolerancję słabych gleb, suszy i częściowego zacienienia. Sam gatunek, czyli róża pnąca, jest równie uroczy. Całe rośliny mogą osiągać w korzystnych warunkach od 2 do ok. 6 m. Rosną bardzo silnie, w związku z czym wymagają mocnych podpór. Pędy elastyczne, długie, liczne. Liście 5-listkowe, świeżozielone, matowe. W czerwcu rośliny przyciągają wzrok, obsypane pojedynczymi, białymi, dość dużymi kwiatami (śr. ok. 6 cm), o intensywnym zapachu, a od połowy lata drobnymi, ciemnoczerwonymi owocami. Rośliny są dość odporne na mróz, jednak w czasie ostrej zimy pędy mogą przemarzać. Wówczas uszkodzone pędy należy przyciąć do zdrowego miejsca, aby rośliny szybko się zregenerowały. Różę pnącą prowadzi się dość swobodnie. Przy cięciu, należy pamiętać, że róża ta kwitnie na pędach co najmniej rocznych. Można ją przycinać nie każdej wiosny, można też ciąć ją latem po kwitnieniu. Gatunek sadzony jest najczęściej pojedynczo lub po kilka egzemplarzy, w większych odległościach od siebie. Najlepiej sprawdza się w ogrodach i parkach o charakterze naturalistycznym, swobodnym. Malowniczo wygląda posadzona w ogrodzie skalnym. Można tę różę stosować jako roślinę okrywową, na skarpach, zabezpieczając grunt przed erozją.
| zasięg geograficzny | zachodnia i południowo-zachodnia Europa, rzadko w Europie Środkowej, 500-1750 m n.p.m. |
| pochodzenie | pierwsza publikacja: William Hudson (Huds.) 1762 Flora anglica 192; odkrywca, hodowca (selekcjoner): William Hudson Wielka Brytania |
| grupa roślin | róże |
| grupa użytkowa | róże czepne (pnące) |
| forma | krzew |
| siła wzrostu | roślina szybkorosnąca wzrost typowy dla gatunku |
| pokrój | pnącze przewisający (płaczący, zwisły) |
| docelowa wysokość | od 5 m do 10 m od 3 m do 5 m |
| barwa liści (igieł) | ciemnozielone |
| zimozieloność liści (igieł) | liście opadające na zimę |
| rodzaj kwiatów | pojedyncze pachnące |
| barwa kwiatów | białe |
| pora kwitnienia | czerwiec |
| owoce | czerwone ozdobne kuliste |
| pora owocowania | sierpień wrzesień październik |
| nasłonecznienie | stanowisko półcieniste stanowisko słoneczne |
| wilgotność | podłoże umiarkowanie wilgotne roślina tolerancyjna |
| ph podłoża | odczyn lekko kwaśny do obojętnego |
| rodzaj gleby | przeciętna ogrodowa |
| walory | ozdobne owoce pachnące kwiaty ozdobne z kwiatów roślina kolczasta lub ciernista |
| zastosowanie | parki ogrody skalne kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody) w grupach soliter (pojedynczo) owoce na przetwory |
| strefa | 6b |
| STREFA | Temp. minimalne |
| 5a | -26°C / -23°C |
| 6a | -23°C / -21°C |
| 6b | -20<°C / -18°C |
| 7a | -18°C / -15°C |
| 7b | -15°C / -12°C |
