Rosa arvensis

róża pnąca

Synonim łaciński.: Rosa sylvestris Herrm.

pokrój: pnącze

pokrój: przewisający (płaczący, zwisły)

docelowa wysokość: od 5 m do 10 m

docelowa wysokość: od 3 m do 5 m

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

wilgotność: roślina tolerancyjna

To jedna z nielicznych, dzikich róż o pnącym pokroju. Od tego gatunku róży pochodzi mało znana w Polsce grupa róż Ayshire, powstała w początkach XIX wieku w Szkocji. Większość z nich jest bardzo dekoracyjna, o pięknych, kształtnych kwiatach i barwnych, czerwonych, kulistych owocach. Odmiany Ayshire były cenione za wysoką mrozoodporność (niektóre strefa 3), odporność na choroby, tolerancję słabych gleb, suszy i częściowego zacienienia. Sam gatunek, czyli róża pnąca, jest równie uroczy. Całe rośliny mogą osiągać w korzystnych warunkach od 2 do ok. 6 m. Rosną bardzo silnie, w związku z czym wymagają mocnych podpór. Pędy elastyczne, długie, liczne. Liście 5-listkowe, świeżozielone, matowe. W czerwcu rośliny przyciągają wzrok, obsypane pojedynczymi, białymi, dość dużymi kwiatami (śr. ok. 6 cm), o intensywnym zapachu, a od połowy lata drobnymi, ciemnoczerwonymi owocami. Rośliny są dość odporne na mróz, jednak w czasie ostrej zimy pędy mogą przemarzać. Wówczas uszkodzone pędy należy przyciąć do zdrowego miejsca, aby rośliny szybko się zregenerowały. Różę pnącą prowadzi się dość swobodnie. Przy cięciu, należy pamiętać, że róża ta kwitnie na pędach co najmniej rocznych. Można ją przycinać nie każdej wiosny, można też ciąć ją latem po kwitnieniu. Gatunek sadzony jest najczęściej pojedynczo lub po kilka egzemplarzy, w większych odległościach od siebie. Najlepiej sprawdza się w ogrodach i parkach o charakterze naturalistycznym, swobodnym. Malowniczo wygląda posadzona w ogrodzie skalnym. Można tę różę stosować jako roślinę okrywową, na skarpach, zabezpieczając grunt przed erozją.

autorzy opisu tekstowego: Marta Monder; Związek Szkółkarzy Polskich

zasięg geograficzny zachodnia i południowo-zachodnia Europa, rzadko w Europie Środkowej, 500-1750 m n.p.m.
pochodzenie pierwsza publikacja: William Hudson (Huds.) 1762 Flora anglica 192; odkrywca, hodowca (selekcjoner): William Hudson Wielka Brytania
grupa roślin róże
grupa użytkowa róże czepne (pnące)
forma krzew
siła wzrostu roślina szybkorosnąca
wzrost typowy dla gatunku
pokrój pnącze
przewisający (płaczący, zwisły)
docelowa wysokość od 5 m do 10 m
od 3 m do 5 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów pojedyncze
pachnące
barwa kwiatów białe
pora kwitnienia czerwiec
owoce czerwone
ozdobne
kuliste
pora owocowania sierpień
wrzesień
październik
nasłonecznienie stanowisko półcieniste
stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
roślina tolerancyjna
ph podłoża odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
walory ozdobne owoce
pachnące kwiaty
ozdobne z kwiatów
roślina kolczasta lub ciernista
zastosowanie parki
ogrody skalne
kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody)
w grupach
soliter (pojedynczo)
owoce na przetwory
strefa 6b
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Bogdan Hajdrowski Szkółka Krzewów Ozdobnych i Róż Bogdan HAJDROWSKI

Poznaj również

zdjecie rosliny: tojad Carmichaela \'Arendsii\'

Aconitum carmichaelii 'Arendsii'

tojad Carmichaela 'Arendsii'

Wysoka, kępiasta bylina o efektownych kwiatach. Roślina długowieczna w sprzyjających warunkach, ale nie rozrastająca się szeroko, pozostająca w zwartej kępie za sprawą bulwiastych korzeni. Odznacza się obfitym kwitnieniem i dość późną porą kwitnienia. Pokrojem przypomina bardziej znane ostróżki, ale różni się od nich kształtem kwiatów. Pędy słabo rozgałęzione, sztywne, ulistnione na całej długości, zakończone kwiatostanem luźniejszym niż u form typowych dla gatunku. Pędy w czasie kwitnienia dorastają nawet do wysokości 80 – 120 cm. Liście klapowane, o brzegach ząbkowanych, skórzaste, ciemnozielone, pod spodem nieco jaśniejsze. Kwiaty okazałe, grzbieciste, lazurowo niebieskie, zebrane są w gęste wiechy z pionowymi rozgałęzieniami na wierzchołkach pędów. Kwitnie w IX – X. Tojady najlepiej rosną w miejscach półcienistych, na glebie próchnicznej, stale umiarkowanie wilgotnej, zimnej. Nie znoszą prażącego słońca. Im dłużej rosną na jednym miejscu, tym obficiej kwitną. Należą do bylin szczególnie długowiecznych. Dobrze reagują na większe dawki nawożenia, zwłaszcza azotem. Korzystne jest ściółkowanie gleby, które reguluje wilgotność podłoża. Roślina wrażliwa na grzybowe choroby naczyniowe, którym sprzyjają zranienia łodyg – należy bardzo uważać przy prowadzeniu prac pielęgnacyjnych. Mrozoodporność bardzo dobra. Tojady sadzi się na półcienistych rabatach, w większych ogrodach skalnych, a także wśród krzewów i drzew pojedynczo lub w małych grupach. Gęstość sadzenia – 7 roślin na 1 m2.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
309
osób online