Rosa TEENY BOPPER 'Wekiscorou'

róża TEENY BOPPER 'Wekiscorou'

Grupa Shrub (Modern shrub)

nazwa handlowa: Rosa TEENY BOPPER

nazwa hodowlana: Rosa 'Wekiscorou'

pokrój: krzewiasty wyprostowany

docelowa wysokość: od 0,2 m do 0,5 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

Niski, karłowy krzew o zwartym, poduszkowatym, półkulistym pokroju i niewielkich, ale licznych, żywoczerwonych kwiatach z drobnym, białymi przebarwieniami, dorastający do około 30-45 cm wysokości i podobnej średnicy. Pędy wzniesione, liczne, gęste, liście drobne, błyszczące. Kwiaty półpełne, czerwone, aksamitne, z białym oczkiem w środku, średnicy 3-4 cm, zebrane po kilka w kwiatostanach na końcach pędów. Płatki (około 25) są od wewnątrz czerwone, na zewnątrz mają srebrzysty połysk, w pąku są ciemnoczerwone. Na płatkach pojawiają się od czasu do czasu białe przebarwienia w postaci plamek lub pasków. Środek kwiatu wypełniony jest żółtymi pręcikami i pylnikami o złocistych, później brązowych woreczkach pyłkowych. Kwiaty pojawiają się w czerwcu. Później krzewy powtarzają kwitnienie w kilku rzutach. Systematyczne usuwanie przekwitłych kwiatów sprzyja zawiązywaniu kolejnych pąków i wydłuża kwitnienie. Kwiaty pachną bardzo delikatnie. Odmiana polecana do uprawy na glebach lekko gliniastych, próchniczych, umiarkowane wilgotnych, przepuszczalnych. Wymaga stanowisk słonecznych, ciepłych, osłoniętych. Mrozoodporność dosyć dobra, ale we wschodnich rejonach kraju krzewy wymagają starannego zabezpieczenia na zimę. Cięcie wiosenne umiarkowane, należy usunąć wszystkie przemarznięte pędy. Odmiana polecana do uprawy w ogrodach przydomowych na brzegach rabat różanych i bylinowych, na skalniakach, jako niski, obwódkowy żywopłot. Nadaje się do uprawy w pojemnikach ustawianych na balkonach i tarasach.

autorzy opisu tekstowego: Bogdan Hajdrowski Szkółka Krzewów Ozdobnych i Róż Bogdan HAJDROWSKI

pochodzenie odkrywca, hodowca (selekcjoner): Christian Bédard, 2006 r. USA; wprowadzenie do handlu: Weeks Wholesale Rose Grower, Inc. 2009
grupa roślin róże
grupa użytkowa róże wielokwiatowe
forma krzew
siła wzrostu roślina wolnorosnąca
pokrój krzewiasty wyprostowany
docelowa wysokość od 0,2 m do 0,5 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście opadające na zimę
rodzaj kwiatów półpełne
barwa kwiatów czerwone
wielobarwne
pora kwitnienia czerwiec
lipiec
sierpień
wrzesień
październik
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
walory ozdobne z kwiatów
roślina kolczasta lub ciernista
zastosowanie ogrody przydomowe
ogrody skalne
rabaty
pojemniki, balkony, tarasy
w grupach
strefa 6b
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Bogdan Hajdrowski Szkółka Krzewów Ozdobnych i Róż Bogdan HAJDROWSKI

Poznaj również

zdjecie rosliny: magnolia Soulange\'a

Magnolia ×soulangeana

magnolia Soulange'a

Najbardziej znana i najczęściej sadzona ze wszystkich magnolii. Historia Magnolia x soulangeana sięga początku XIX wieku. Etienne Soulange-Bodin (1774–1846), oficer kawalerii w wojsku Napoleona, po powrocie z wojny, założył Société d'horticulture de Paris w Formont pod Paryżem i został jego pierwszym dyrektorem. To tutaj w 1820 roku, dokonał krzyżowania M.denudata z M.liliflora. Mieszańce zakwitły po raz pierwszy w 1827 roku. Efekt był niezwykły ze względu na genialne w kształcie i barwie kwiaty - szeroko rozchylone, biało-purpurowe. Nowe rośliny z pierwszego pokolenia mieszańców Soulange-Bodina zostały szybko rozpowszechnione na Wyspach Brytyjskich poprzez Royal Horticulture Society i szkółki. Następne pokolenia mieszańców były efektem prac wielu hodowców w Europie, Japonii i Ameryce Północnej. Wkrótce powstało wiele odmian drugiej i trzeciej generacji różniących się kształtem (tulipan, kształt misy, kształt spodka) i barwą kwiatów (mlecznobiałe, różne odcienie różu, intensywnie czerwonofioletowe, a nawet dwubarwne). Zmienne okazały się także pokrój rośliny i termin kwitnienia. Przypuszcza się, że już wcześniej, przed 1830 istniały w Japonii hybrydy, powstałe samoistnie z krzyżowania roślin rosnących w małej w odległości od siebie, w ogrodach przy świątyniach lub pałacach. Istnieje zarejestrowanych ponad 100 odmian Magnolia x soulangeana. Wiele z nich przetrwało próbę czasu i jest uprawianych od XIX w. Istnieje też grupa odmian powstałych współcześnie. Klon uznany za ” typ” to wielopniowy krzew o szeroko rozpostartej zaokrąglonej koronie, z czasem przekształcający się w niewielkie drzewo. Liście bardzo zmienne, szeroko eliptyczne lub odwrotnie jajowate, do 20 cm dł. i 11,5 cm szer., ciemnozielone, błyszczące, pod spodem jaśniejsze, z rzadkimi włoskami wzdłuż osi środkowej i żyłek, dekoracyjne. Pąki wydłużone, wysmukłe, srebrzyście owłosione, intensywnie różowe. Kwiaty składają się z dziewięciu działek (petali), mają kształt miskowaty, po otwarciu stają się białe wewnątrz i różowe na zewnątrz, z fioletoworóżowym przebarwieniem u podstawy. Mięsiste płatki zachodzą na siebie tworząc kielich. Kwiaty wydzielają subtelny zapach. Efekt potęgowany jest przez dużą obfitość kwiatów. Kwitnie przed rozwojem liści, w połowie sezonu kwitnienia magnolii. W Polsce szczyt kwitnienia przypada na koniec IV / początek V. Kwitną już młode rośliny, po dwóch lub trzech latach uprawy w szkółce. Magnolia x soulangeana jest prosta w uprawie. Jest jedną z najbardziej odpornych na wiatr magnolii. Najbardziej narażone jest na uszkodzenia wiosną, kiedy ciężkie mrozy występują nad ranem po długim okresie łagodnej pogody, która pobudziła rośliny do aktywnej wegetacji. Mogą wówczas ucierpieć rozwijające się kwiaty, które brunatnieją, tracąc cały swój urok. Bardziej dokuczliwe są surowe zimy, w czasie których mogą zostać uszkodzone pąki kwiatowe. Kwiaty się wówczas nie rozwiną wcale. Dlatego właściwe jest stanowisko słoneczne lub lekko cieniste, osłonięte. Magnolia x soulangeana wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, nie za ciężkiej, zasobnej w próchnicę, przepuszczalnej, chociaż rośnie na większości typów gleb, z wyjątkiem suchych gleb wapiennych. Najwłaściwszy jest odczyn gleby lekko kwaśny (pH 5-6). Wigor roślin zależy od wilgotności gleby. Nie należy dopuszczać do przeschnięcia podłoża wokół rośliny, szczególne od maja do lipca. Wrażliwa jest na mechaniczne uszkodzenie korzeni. Przycinanie pędów także jest niewskazane. Zimą należy chronić system korzeniowy poprzez okrywanie. Korzystne jest całoroczne ściółkowanie. W sezonie warto magnolię nawozić, ale nie wolno używać nawozów zawierających wapń.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11350
rośliny
7793
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9118
roślin w produkcji
222
osób online