Buxus sempervirens 'Fastigiata'

bukszpan zawszezielony 'Fastigiata'

pokrój: kolumnowy

docelowa wysokość: od 3 m do 5 m

nasłonecznienie: stanowisko cieniste

nasłonecznienie: stanowisko półcieniste

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

rodzaj gleby: roślina tolerancyjna

zastosowanie: zieleń publiczna

Zimozielony krzew o zwartym, kolumnowym pokroju i niezbyt szybkim tempie wzrostu. Po wielu latach osiąga do 3-4 m wysokości i 1 m szerokości. Liście ciemnozielone, skórzaste owalne, lśniące, o wielkości typowej dla gatunku. Nie posiada dużych wymagań glebowych, dobrze rośnie na każdej przeciętnej glebie ogrodowej, z wyjątkiem zalewanych i skrajnie słabych, piaszczystych. Może być sadzony w pełnym słońcu i w półcieniu. Toleruje pełne zacienienie. Dobrze znosi suszę i niskie temperatury, ale może cierpieć od wysuszających wiatrów i wczesnowiosennych wahań temperatury. Wskazane jest stanowisko osłonięte. W celu uniknięcia deformacji, zimą wskazane jest strząsanie mokrego śniegu. Odmiana o dość nietypowym pokroju dla bukszpanu. Może być wykorzystana do tworzenia żywopłotów formowanych. Dobrze będzie się prezentować sadzona pojedynczo lub w grupie, po kilka sztuk razem.

autorzy opisu tekstowego: Andrzej Kujawa Szkółka „Bąblin” Andrzej KUJAWA

grupa roślin liściaste
grupa użytkowa liściaste krzewy
forma krzew
siła wzrostu wzrost typowy dla gatunku
pokrój kolumnowy
docelowa wysokość od 3 m do 5 m
barwa liści (igieł) ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł) liście zimozielone
nasłonecznienie stanowisko cieniste
stanowisko półcieniste
stanowisko słoneczne
wilgotność roślina tolerancyjna
ph podłoża odczyn zasadowy
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
roślina tolerancyjna
walory ciekawy pokrój
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
parki
zieleń publiczna
żywopłot
strefa 6
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autor opisu tabelarycznego: Andrzej Kujawa Szkółka „Bąblin” Andrzej KUJAWA

Poznaj również

zdjecie rosliny: barbula klandońska

Caryopteris ×clandonensis

barbula klandońska

Gatunek mieszańcowy, uzyskany ze krzyżowania barbuli szarej (C. incana) z barbulą mongolską (C. mongolica) w latach 30 XX wieku w Wielkiej Brytanii. Niewielki krzew o półkulistym pokroju i ozdobnych, niebieskich kwiatach, rozwijających się w drugiej połowie lata, wabiący liczne owady zapylające. Dorasta do 1 m wysokości. Tworzy cienkie, proste, słabo rozgałęzione pędy oraz zielone, matowe liście, wąskoeliptyczne, nieregularnie ząbkowane, 5-8 cm długości, od spodu pokryte drobnymi włoskami. Liście ułożone naprzeciwlegle. Kwiaty wargowe, o krótkiej rurce, niebieskie do fioletowych, wyrastają z kątów liści na szczytach tegorocznych pędów, zebrane w niewielkie kwiatostany (nibybaldaszki). Kwiaty rozwijają się późno, na przełomie sierpnia i września, przyjemnie pachną. Krzewy kwitną do października. Roślina preferuje gleby przepuszczalne, stanowiska słoneczne, osłonięte zimą od wiatru. Gatunek nie w pełni odporny na mróz, polecana do uprawy w cieplejszych rejonach kraju lub w pojemnikach chowanych na zimę do chłodnych pomieszczeń. Rośliny uprawiane w gruncie warto na zimę kopczykować, tak jak róże. Na wiosnę, po usunięciu kopczyków pędy należy przyciąć na wysokości 10-15 cm o ziemi. Gatunek oferowany w sprzedaży w licznych odmianach różniących się siłą wzrostu kolorem ulistnienia i kwiatów. Coraz częściej spotykany w ogrodach i na działkach.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
246
osób online