Buxus sempervirens 'Fastigiata'

Chamaecyparis obtusa

cyprysik tępołuskowy

Początkowo krzew, później małych rozmiarów drzewo. W Polsce dorasta do 15 m wysokości, w ojczyźnie (w Japonii) do 40 m. Korona szerokostożkowata. Rozgałęzienia płaskie, przewijające. Łuski tępo zakończone, z wierzchu ciemnozielone, od spodu z wyraźnymi białymi liniami tworzącymi wzór Y. Szyszki 8-12 mm średnicy, przed dojrzeniem o jasnozielonym zabarwieniu, dojrzałe jasnobrązowe. Zastosowanie w większych ogrodach, naturalistycznych nasadzeniach, również w zieleni osiedlowej, założeniach parkowych, szczególnie w starych rewitalizowanych parkach. Drzewo do Europy introdukowane przez P.F. von Siebolda w 1861 roku, wkrótce po tym sprowadzone do Polski, do Kórnika.

Caryopteris ×clandonensis

barbula klandońska

Gatunek mieszańcowy, uzyskany ze krzyżowania barbuli szarej (C. incana) z barbulą mongolską (C. mongolica) w latach 30 XX wieku w Wielkiej Brytanii. Niewielki krzew o półkulistym pokroju i ozdobnych, niebieskich kwiatach, rozwijających się w drugiej połowie lata, wabiący liczne owady zapylające. Dorasta do 1 m wysokości. Tworzy cienkie, proste, słabo rozgałęzione pędy oraz zielone, matowe liście, wąskoeliptyczne, nieregularnie ząbkowane, 5-8 cm długości, od spodu pokryte drobnymi włoskami. Liście ułożone naprzeciwlegle. Kwiaty wargowe, o krótkiej rurce, niebieskie do fioletowych, wyrastają z kątów liści na szczytach tegorocznych pędów, zebrane w niewielkie kwiatostany (nibybaldaszki). Kwiaty rozwijają się późno, na przełomie sierpnia i września, przyjemnie pachną. Krzewy kwitną do października. Roślina preferuje gleby przepuszczalne, stanowiska słoneczne, osłonięte zimą od wiatru. Gatunek nie w pełni odporny na mróz, polecana do uprawy w cieplejszych rejonach kraju lub w pojemnikach chowanych na zimę do chłodnych pomieszczeń. Rośliny uprawiane w gruncie warto na zimę kopczykować, tak jak róże. Na wiosnę, po usunięciu kopczyków pędy należy przyciąć na wysokości 10-15 cm o ziemi. Gatunek oferowany w sprzedaży w licznych odmianach różniących się siłą wzrostu kolorem ulistnienia i kwiatów. Coraz częściej spotykany w ogrodach i na działkach.

Thuja occidentalis 'Brabant'

żywotnik zachodni 'Brabant'

Bardzo popularna odmiana holenderskiego pochodzenia, wprowadzona do uprawy w 1984 roku. Tworzy ona drzewa o wąskokolumnowym lub bardziej stożkowym pokroju, dorastające w wieku 10 lat do 3,5 m wysokości i 1,5 m średnicy. Stare egzemplarze mogą osiągać nawet ponad 15 m wysokości i ponad 2 m średnicy. Pędy główne ustawione pionowo. Gałązki boczne krótkie, płaskie, wachlarzowate, poziomo odstające, pokryte jasnozielonymi łuskami dobrze utrzymującymi zielone zabarwienie także w okresie zimowym. Rośliny do uprawy wymagają dosyć żyznych, umiarkowanie wilgotnych gleb oraz słonecznych, ewentualnie lekko cienistych stanowisk. Odmiana ‘Brabant’ jest odporna na mróz i może rosnąć na terenie całego kraju. Jest ona polecana do sadzenia w ogrodach przydomowych i parkach jako roślina szpalerowa i żywopłotowa. Gęstość sadzenia w rzędzie: co 0,6-0,8 m. Przez wielu dendrologów jest uznawana za mieszańca żywotnika zachodniego z żywotnikiem olbrzymim.

Actinidia arguta 'Geneva'

aktinidia ostrolistna 'Geneva'

Bardzo plenna, mrozoodporna i najwcześniej owocująca odmiana Aktinidia arguta. Rozpoczyna owocowanie w wieku 3-4 lat. Owoce średnie, słodkie i smaczne, o wyczuwalnym miodowym posmaku nadają się do spożycia wraz ze skórką. Dojrzewają od połowy września do października. Ponieważ jest to żeńska odmiana, po to, aby zaowocować wymaga posadzenia obok męskiej rośliny. Potrzebuje mocnych podpór, lubi ciepłe, osłonięte stanowiska. Osiąga do 10 metrów wysokości. Mrozoodporność do -30 stopni Celsjusza.