Comptonia peregrina

Rosa sericea f. pteracantha

róża jedwabista f. oskrzydlona

Róża interesująca ze względu na ogromne kolce i rzadko spotykaną u róż budowę kwiatu, złożonego najczęściej z czterech płatków okwiatu. Krzewy dorastają do 1 m wysokości i zazwyczaj nie są zbyt gęste. Młode pędy długie, zwykle słabo rozgałęzione, o wspaniałych, spłaszczonych, dużych, kolcach kilkucentymetrowej długości, za młodu wiśniowoczerwonych. Z czasem kolce stają się jasnobrunatne, podobnie jak pędy. Oprócz kolców na pędach występują licznie drobne szczecinki, również wiśniowe, a potem szarobrunatne. Wielkość spłaszczonych kolców zależy od siły wzrostu pędu – im silniejszy, tym większe kolce. Liście drobne, o 9-13 listkach, matowozielone, czasem przypominają liście paproci. Rzadki gatunek róży o kwiatach z czterema płatkami okwiatu, aczkolwiek niektóre z nich mogą mieć ich więcej. Kwiaty białokremowe lub białe, z żółtymi pręcikami, nieduże lub średniej wielkości (śr. ok. 3-6 cm), osadzone siedząco wzdłuż ubiegłorocznych pędów. Pojawiają się raz w roku, dość wcześnie - na początku maja, czasem nawet wcześniej, zależnie od przebiegu wiosennej pogody. Owoce kuliste do kulistospłaszczonych, śr. ok. 1,2 cm, pomarańczowoczerwone. Wskazane jest cięcie wiosenne, aby spowodować wyrastanie młodych, silnych pędów z ozdobnymi kolcami. Odmiana dość odporna na mróz, ale w ostre zimy pędy mogą przemarzać. Z tego powodu warto kopczykować podstawę krzewów, a krzewy sadzić na stanowiskach ciepłych i zacisznych. Różę tę stosuje się w eksponowanych miejscach, w ogrodach amatorskich, na rabatach, jako oryginalną ciekawostkę. Przeciętna rozstawa sadzenia – co 1 m. Jeśli chodzi o ten gatunek i odmianę, to panuje tu pewne zamieszanie, dotyczące rozróżnienia róży czteropłatkowej (R. omeiensis) i róży jedwabistej (R. sericea) 'Pteracantha'. To dwie różne odmiany tych dwóch gatunków, do tego według różnych autorów, każda z tych dwóch odmian, uważana jest za odmianę geograficzną, formę botaniczną lub odmianę uprawną. Odmiana 'Ptaracantha' róży czteropłatkowej, w porównaniu do jedwabistej, rośnie blisko dwukrotnie silniej, ma owoce wydłużone lub gruszkowate, a liście o listkach jeszcze drobniejszych i liczniejszych niż u liści róży jedwabistej.

Hydrangea paniculata 'Everest'

hortensja bukietowa 'Everest'

Rzadko uprawiana odmiana hortensji bukietowej o wyjątkowo dużych kwiatostanach i rozłożystym pokroju. Osiąga wysokość do 2 m. Pędy wyprostowane lub skierowane ukośnie do góry. Kwiatostany stożkowate, bardzo długie, do 40 cm, złożone z kwiatów płodnych i bardziej dekoracyjnych 4-płatkowych kwiatów płonnych, których jest więcej. Kwiaty na początku kwitnienia barwy czysto białej, dość wcześnie zmieniającej się na intensywnie ciemnoróżową. Okres kwitnienia, VII-IX. Najlepiej rośnie na glebach próchnicznych, o odczynie lekko kwaśnym. Stanowisko słoneczne lub półcieniste. Wymaga gleb umiarkowanie wilgotnych, szczególnie w okresie kwitnienia. Wskazane jest cięcie prześwietlające, co 2-3 lata, w celu uzyskania mniejszej ilości pędów. Zapewnia to dorodne kwiatostany. Odmiana warta częstszego stosowania w ogrodach, nie tylko w kolekcjach. Kwiatostany robią niesamowite wrażenie swą wielkością.

Clematis 'Pamela Jackman'

powojnik 'Pamela Jackman'

Jedna z najwcześniej i najobficiej kwitnących odmian. Osiąga 2,5 m. Kwiaty niebieskie, długości 6 cm; IV-V. W lecie i jesienią rośliny zdobią puszyste owocostany. Nie lubi gleb suchych, kwaśnych. Nie wymaga cięcia. Polecana do obsadzania niskich ogrodzeń, stosowania w ogrodach skalnych, między krzewami lub bylinami.

Acaena microphylla 'Kupferteppich'

acena drobnolistna 'Kupferteppich'

Niska, zadarniająca bylina o długich, płożących się pędach. Osiąga wysokość 5-15 cm. Liście zimozielone, pierzaste, czerwonobrązowo nabiegłe, , jesienią w odcieniu miedzianym. Kwiaty niepozorne, z białymi pylnikami, zebrane w kuliste główki, stają się dekoracyjne po przekwitnieniu dzięki czerwonym kielichom. Kwitnie w lipcu. Rośnie dość szybko, ma roczne przyrosty do kilkudziesięciu cm, a więc po 2 – 3 latach można część pędów przyciąć, aby zagęścić pokrój. Przycina się także wczesną wiosną pędy częściowo przemarznięte. Wymaga stanowiska słonecznego. Szkodliwy dla niej jest nadmiar wilgoci zimą. Gleba powinna być niezbyt ciężka, umiarkowanie sucha, przepuszczalna, ale raczej gliniasta niż próchniczna. Acena nadaje się do zadarniania niewielkich powierzchni w ogrodzie skalnym i wrzosowiskowym. Jest też idealną rośliną towarzyszącą dla wiosennych roślin cebulowych i bulwiastych wymagających słonecznego stanowiska. Nadaje się do swobodnych założeń typu łąka kwietna. Do sadzenia pojedynczo lub 2-3 w grupie, ale także w wielkich grupach po kilkadziesiąt roślin. Liczba roślin na 1 m² - 12 szt.