Syringa vulgaris 'Tribute to Vavilov'

Vinca minor 'La Grave'

barwinek pospolity 'La Grave'

Zimozielona, płożąca krzewinka. Odmiana uważana za najlepiej zadarniającą. Pędy w dwóch rodzajach: płone płożące się po ziemi i ukorzeniające się w węzłach oraz kwiatowe wznoszące się do ok. 10-15 cm wysokości. Pędy przyrastają rocznie 0,3-0,8 m. Liście eliptyczne, 2-3 cm dł., ciemnozielone, błyszczące. Kwiaty niebieskie, 2-3 cm śr., pojedyncze, na szypułkach w kątach liści tegorocznych pędów kwiatowych, IV-IX. Stanowisko półcieniste do cienistego, lub słoneczne, jeśli podłoże jest dostatecznie wilgotne. Gleby próchniczne i świeże. Odmiana bardzo odporna. W czasie bezśnieżnych zim może podmarzać, ale dobrze regeneruje się na wiosnę. Podstawowa roślina okrywowa tworząca runo pod drzewami, niedopuszczająca do rozwoju chwastów. Nadaje się do pojemników, na groby oraz jako obwódki grządek, ale wówczas wymaga starannego przycinania. Tradycyjnie używana jako przybranie wielkanocnego stołu.

Ajuga reptans BLACK SCALLOP 'Binblasca'

dąbrówka rozłogowa BLACK SCALLOP 'Binblasca'

niska bylina okrywowa o ciemnych, niemal czarnych liściach i fioletowych kwiatach. Rośnie szybko, tworzy niskie poduchy. Roślina częściowo zachowująca liście przez okres zimy, rozrastająca się za pomocą łatwo ukorzeniających się rozłogów. Liście odwrotnie jajowate, u nasady węższe, zaokrąglone na wierzchołku, lekko pomarszczone, zebrane w rozety. Cechą charakterystyczną odmiany jest ich wyrazista, bardzo ciemna, brązowopurpurowa barwa. Kwiaty ciemniejsze niż u gatunku, ciemnofioletowe, zebrane w smukłe, kłosokształtne kwiatostany. Kwiaty rozwijają się od końca kwietnia do końca maja. Roślina preferują gleby żyzne, próchniczno-gliniaste, stale wilgotne, ale przepuszczalne, miejsca o świetle rozproszonym. doskonale sprawdza się na wszelkiego rodzaju cienistych rabatach bylinowych, w poszyciu drzew i krzewów, ogrodach leśnych i naturalistycznych. Nadaje się do uprawy w ogrodach skalnych, ogrodach dachowych (połacie północne) oraz w pojemnikach, sadzona samodzielnie lub częściej jako uzupełnienie kompozycji. Odmiana zgłoszona do Konkursu Roślin Nowości w 2010 r. przez Gospodarstwo Specjalistyczne PANEK Dariusz Panek.

Rosa glauca

róża czerwonawa

Róża czerwonawa to często spotykany gatunek w górzystych rejonach Europy Południowej, w Polsce zadomowiony, uprawiany i dziczejący. Zawdzięcza swą nazwę sinofioletowemu odcieniowi ulistnienia. Znane są odmiany uprawne, np. ‘Parkfeuer’. Sam gatunek był czasami wykorzystywany w krzyżówkach hodowlanych. Ze względu na barwne ulistnienie krzew chętnie sadzony w ogrodach i parkach. Osiąga do 3 m wysokości i 1-1,5 m szerokości. Pąki o rubinowych działkach kielicha rozwijają się w pojedyncze płaskie kwiaty, o ciemnoróżowych do ciemnolilaróżowych, wąskich płatkach z białą podstawą, wyraźnie rozdzielonych. Kwiaty niezbyt duże, o średnicy 3-4 cm, zebrane w kwiatostanach na krótkich pędach wyrastających z ubiegłorocznych przyrostów, pachną słabo. Krzew kwitnie późno, w końcu czerwca i lipcu, niezbyt obficie, ale dość długo. Owoce jasnoczerwone do wiśniowoczerwonych, kuliste, nieduże, o średnicy 1-1,5 cm, gładkie, rzadziej lekko ogruczolone. Owoce (hypancja) są jadalne i mogą być wykorzystywane w kuchni, podobnie jak owoce pozorne innych gatunków róż. Pędy bardzo kolczaste, kolce proste, lekko zgięte lub hakowate, czerwonobrunatne i sinoczerwonofioletowo nabiegłe. Młode pędy często pozbawione kolców. Pędy silne, proste, lekko rozchylone na boki, łukowato wygięte. Liście sinozielone z purpurowym odcieniem, gładkie lub ogruczolone, o 5-7 (9) jajowatych listkach, średniej wielkości, matowe, piłkowane na brzegach. Gatunek łatwy w uprawie, dobrze rośnie prawie na każdej glebie, wytrzymały na okresowe niedobory wody. Krzewy charakteryzuje wysoka mrozoodporność, nie wymagają okrywania. Cięcie tylko odmładzające, co kilka lat. Krzewy nie są podatne na choroby, sporadycznie wymagają opryskiwania tylko w przypadku większego zagrożenia - czasem mogą być porażane przez rdzę i szkodniki. Rośliny preferują stanowiska słoneczne, jednak bardzo dobrze tolerują miejsca lekko zacienione. Różę czerwonawą sadzi się w zestawieniach kolorystycznych pojedynczo, w grupach, w formie swobodnych żywopłotów, w parkach i ogrodach naturalistycznych, skalnych, w trudniejszych warunkach glebowych. Krzewy sadzone w środowisku naturalnym pełnią funkcję ekologiczną np. w zadrzewieniach śródpolnych, na miedzach, przy ogrodzeniach stanowią schronienie i źródło pożywienia dla owadów, drobnych zwierząt i ptaków. Doskonale prezentują się na tle roślin liściastych i iglastych, a także wśród różnorodnych bylin.

Hydrangea macrophylla 'Mariesii Grandiflora'

hortensja ogrodowa 'Mariesii Grandiflora'

Niski, kompaktowy krzew o sezonowych liściach i zaokrąglonym pokroju, dorastający do 1,2 m wysokości. Liście duże, ciemnozielone, odwrotnie jajowate, ząbkowane, jesienią nabiegłe w odcieniu bordo. Kwiatostany talerzowate, spłaszczone, wypełnione w środku drobnymi, przed rozwinięciem lekko różowymi, później różowymi lub niebieskawymi kwiatami płodnymi, na zewnątrz otoczonymi dużymi i efektownymi, perłoworóżowymi kwiatami płonnymi. Kwiaty płonne są większe niż u innych odmian w tym typie, zbudowane z 4 nierównych, zachodzących na siebie płatków o ząbkowanych brzegach, które pod względem botanicznym są rozrośniętymi działkami kielicha. Kwiaty te są osadzone na białoseledynowych, długich szypułkach. We wrześniu brzeżne kwiaty płonne odwracają się do dołu, ukazując kremowozielone zabarwienie spodniej strony płatków. Kwiaty pojawiają się na pędach ubiegłorocznych, od lipca do września, zarówno na silnych pędach głównych, jak i drobniejszych pędach bocznych. Kwiaty zawiązują się latem poprzedniego roku, dlatego pędów nie należy wiosną przycinać, a jedynie usuwać pędy stare, przemarznięte i suche. Odmiana polecana do uprawy na glebach żyznych, stale umiarkowanie wilgotnych i przepuszczalnych. W okresie kwitnienia ma duże zapotrzebowanie na wodę. Najlepiej rośnie na stanowiskach półcienistych, osłoniętych od wiatru. W ostre zimy pędy mogą przemarzać, dlatego na wschodzie i w centrum kraju krzewy wymagają okrycia. Na zachodzie kraju zwykle zimują dobrze i regularnie kwitną. Jeśli nawet pędy przemarzną, to krzewy dobrze regenerują z pąków przyziemnych, ale wówczas nie zakwitną w danym roku. Ich ozdobą pozostaną bujne liście. Odmiana polecana do uprawy w miejscach eksponowanym w ogrodach przydomowych oraz na rabatach w parkach, w zieleni osiedlowej.