Hydrangea macrophylla MISS SAORI 'H2002'

Clematis 'Last Dance'

powojnik 'Last Dance'

Jedna z najpóźniej kwitnących odmian, IX-XI, znana również pod nazwą 'Orange Peel'. Kwiaty małe, ciemnożółte, po nocnych chłodach pomarańczowe. Liście drobne, zielone z niebieskim odcieniem. Rośnie silnie, ma małe wymagania, toleruje suszę, jest mrozoodporna. Dobrze się nadaje np. do obsadzania ogrodzeń i wszelkiego rodzaju podpór, lub jako roślina okrywowa.

Pinus banksiana

sosna Banksa

Północnoamerykańska sosna o luźnej i nieregularnej koronie i często krzywym pniu. Konary ułożone nieregularnie i powyginane. Dolne gałęzie obwisające i przeważnie zaschnięte. Rośliny rosnące na ubogich glebach często od dołu rozgałęzione i pokrzywione. W zwarciu strzały proste i korona osadzona wysoko. Wzrost początkowo szybki. Dorasta do 15-20 m wys. Igły żółtawozielone, po 2 w pęczku, skręcone i pogięte, krótkie, długości 2-4 cm, o trwałości 2-3 lata. Bardzo liczne szyszki ułożone w okółkach dookoła pędów, 3-5 cm długości, pozostają na drzewie przez wiele lat. Niektóre gałęzie całe oblepione szyszkami. Sosna mało dekoracyjna, ale o najmniejszych wymaganiach glebowych. Gatunek pionierski, Rośnie na glebach jałowych i wydmach. Odporna na mróz.. Tylko młode rośliny są oryginalne. Do sadzenia w miejscach suchych, na piaskach, w ekstremalnie trudnych warunkach.

Ginkgo biloba 'King of Dongting'

miłorząb dwuklapowy 'King of Dongting'

Silnie rosnące drzewo o wyprostowanym pokroju i regularnej, luźnej koronie. Charakteryzujące się wyjątkowo dużymi liśćmi i nasionami. Siła wzrostu podobna jak u gatunku. Po 10 latach uprawy drzewo dorasta do 3 m wysokości. Kora drzewa przez długi czas jest szara i gładka, z wiekiem staję się ciemnobrązowa, a u starych drzew dość głęboko spękana. Roślina tworzy 2 rodzaje pędów: nagie, żółtobrązowe, ułożone pionowo długopędy oraz znacznie mniejsze i cieńsze, wałeczkowate krótkopędy pokryte licznie bliznami po opadłych liściach. Pąki brązowe, szerokostożkowate, okryte łuskami. Liście typowe, jak u gatunku, ciemnozielone, skórzaste, wachlarzowate, szerokość 6–10 cm, z charakterystycznym wcięciem na wierzchołku dzielącym blaszki na dwie klapy (bilobus – dwuklapowy). Na długopędach liście są ułożone pojedynczo i skrętolegle, natomiast na krótkopędach skupiają się od 3 do 5 w rozetkach. Za szczególnie pierwotną cechę należy uznać widlaste unerwienie liści. Nerwy rozchodzą się wachlarzowato od nasady ogonka. Jest to unerwienie nie spotykane u roślin okrytonasiennych. Liście jesienią przebarwiają się na żółtozłocisty kolor i pięknie mienią się w promieniach słonecznych. Jest to kolon żeński, tworzący duże nasiona. Wiosną na krótkopędach wyrastają cienkie, długie szypułki z zalążkami. Zazwyczaj tylko jeden z nich rozwija się i przekształca w nasiono. Do zapylenia dochodzi wiosną, jeśli w pobliżu rośnie egzemplarz męski. Miłorząb jest wiatropylny, a pyłek może być przenoszony nawet na odległość 1,5 km. Zapłodnienie przebiega w kilka miesięcy po zapyleniu, często już w opadłych na ziemię zalążkach i przy udziale ruchliwych plemników. Kuliste nasiono (nie owoc, rośliny nagonasienne nie tworzą owoców) miłorzębu pokryte jest mięsistą, początkowo zieloną, a po dojrzeniu bursztynowożółtą osnówką. Dojrzałe nasiono po opadnięciu na ziemię bardzo nieprzyjemnie pachnie wydzielając woń zjełczałego masła. W krajach azjatyckich nasiona, a właściwie ich jądra, spożywa się w różnych postaciach, natomiast drzewa miłorzębów uprawia się w sadach, tak, jak u nas drzewa owocowe. Kandyzowane nasiona sprzedawane są jako „orzechy”, a pozyskany z nich wyciąg wykorzystuje się jako dodatek w procesie produkcji niektórych gatunków piwa. Drzewo wymaga ziemi żyznej, dostatecznie wilgotnej, przepuszczalnej, zasobnej w próchnicę o odczynie lekko kwaśnym (pH 5-6). Odmiana odporna na choroby, szkodniki oraz tolerancyjna na zanieczyszczenie powietrza. Przycinanie pędów nie jest wskazane. Zaleca się ściółkowanie gleby wokół drzewa, szczególnie po posadzeniu młodych roślin. Starsze rośliny odporne na mróz, młode warto w pierwszych latach osłonić na zimę. Odmiana rzadko spotykana w uprawie, nietypowa i poszukiwana przez kolekcjonerów. Nadaje się do sadzenia jako soliter w przydomowych ogrodach oraz w założeniach parkowych.

Taxus ×media 'Krzysztof'

cis pośredni 'Krzysztof'

Piękna, aktualnie zapomniana i niedoceniana, polska odmiana cisa wyhodowana na początku XX wieku o wąskokolumnowym pokroju, żółto-zielonych liściach i powolnym tempie wzrostu. Po 10 latach uprawy dorasta do 1-1,2 m wysokości. Krzew u dołu jest węższy, rozszerza się ku górze. Liczne pędy są proste i sztywne. Liście są dosyć duże, wąskie, ułożone promieniście wokół pędów i gałązek. Cechą charakterystyczną odmiany są złociste obwódki okalające brzegi zielonych blaszek liściowych. Krzew preferuje gleby żyzne, wilgotne, stanowiska słoneczne do półcienistych (znosi pełny cień, ale wtedy słabiej się wybarwia). Odmiana zdrowa, o dobrej mrozoodporności. Polecana do sadzenia w ogrodach przydomowych pojedynczo oraz w formie szpalerów i żywopłotów w rozstawie co 80 cm.