Pinus parviflora 'Beran'

sosna drobnokwiatowa 'Beran'

pokrój: półkulisty

docelowa wysokość: od 1 m do 2 m

nasłonecznienie: stanowisko słoneczne

wilgotność: podłoże umiarkowanie wilgotne

Karłowy krzew iglasty o półkulistym, zwartym pokroju i bardzo wolnym tempie wzrostu, znaleziona w Czechach jako czarcia miotła. Rocznie roślina przyrasta o 5-7 cm, po 10 latach uprawy osiąga 50 cm średnicy. Pędy są liczne, ułożone blisko siebie, rozgałęzione, gęsto pokryte igłami. Igły są szarozielone, krótkie, mają około 3 cm długości, są zebrane po 5 w pęczku. Młode igły są soczyście jasnozielone z wyraźnymi, białymi paskami na spodzie, starsze igły ciemnieją i przyjmują odcień srebrzysty. Roślina o niewielkich wymaganiach glebowych, preferuje gleby przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne, stanowiska słoneczne. Odmiana odporna na mróz, polecana do sadzenia w ogrodach skalnych, japońskich i orientalnych oraz na rabatach z karłowymi roślinami iglastymi.Odmiana zgłoszona w 2017 r. do Konkursu Roślin Nowości 25 Międzynarodowej Wystawy 'Zieleń to Życie' przez Szkółkę Krzewów Ozdobnych Jolanta i Jan NOWACZYK.

autorzy opisu tekstowego: Grzegorz Falkowski; Związek Szkółkarzy Polskich

pochodzenie odkrywca, hodowca (selekcjoner): Jan Beran Czechy; wprowadzenie do handlu: 2005
grupa roślin iglaste
grupa użytkowa iglaste
forma krzew
siła wzrostu roślina wolnorosnąca
pokrój półkulisty
docelowa wysokość od 1 m do 2 m
barwa liści (igieł) szare, niebieskawe, srebrzyste
zimozieloność liści (igieł) igły zimozielone
nasłonecznienie stanowisko słoneczne
wilgotność podłoże umiarkowanie wilgotne
ph podłoża odczyn lekko kwaśny do obojętnego
rodzaj gleby przeciętna ogrodowa
próchniczna
walory ciekawy pokrój
ozdobne z liści/igieł
roślina zimozielona
zastosowanie ogrody przydomowe
ogrody skalne
ogrody wrzosowiskowe
ogrody orientalne
strefa 5b
STREFA Temp. minimalne
5a -26°C / -23°C
6a -23°C / -21°C
6b -20<°C / -18°C
7a -18°C / -15°C
7b -15°C / -12°C

autorzy opisu tabelarycznego: Grzegorz Falkowski Związek Szkółkarzy Polskich

Poznaj również

zdjecie rosliny: róża wielokwiatowa

Rosa multiflora

róża wielokwiatowa

Róża wielokwiatowa przybyła do Europy z Dalekiego Wschodu w 1781 roku. W XVIII wieku stała się jednym z najcenniejszych gatunków róż o licznych odmianach botanicznych i uprawnych. W drugiej połowie XIX wieku miała ogromne znaczenie w hodowli nowych odmian i grup. Wśród nich są najczęściej silnie rosnące róże pnące o drobnych kwiatach zebranych w bukiety, bardzo obficie kwitnące, nierzadko tworzące ozdobne owoce. Starsze odmiany kwitły raz w roku, dziś spotyka się odmiany tego typu powtarzające kwitnienie. Z jej udziałem powstała również jedna z podstawowych niegdyś grup róż – wielokwiatowych Rosa polyantha (1875) – obficie kwitnących i powtarzających kwitnienie w sposób ciągły do jesieni, co wówczas było ogromnym osiągnięciem. Ponadto do dziś, zarówno gatunek, jak i liczne odmiany, wykorzystywane są w szkółkarstwie jako podkładki dla odmian róż ze wszystkich grup uprawnych, głównie pnących i rabatowych. Gatunek bardzo zmienny. Krzewy rosną intensywnie, są bardzo gęste, przeważnie dorastają do około 3 m wysokości i takiej samej średnicy, ale wspinając się na naturalne podpory mogą osiągać znacznie większą wysokość. Kwiaty małe, pachnące, średnicy 2-3 cm, białe, rzadziej lekko zaróżowione, zebrane w wielokwiatowe wiechy. Kwitnie na przełomie czerwca i lipca, bardzo obficie, na ubiegłorocznych pędach. Owoce czerwone, gładkie, drobne, wielkości grochu, bez kielicha, dojrzewające w sierpniu i wrześniu, bardzo ozdobne. Liście zmiennej wielkości, dość duże, 7-9 listkowe, zwykle błyszczące, świeżozielone. Listki są odwrotnie jajowate lub eliptyczne, piłkowane, nagie lub owłosione, jesienią długo utrzymujące zieloną barwę, czasem zmieniającą się na pomarańczowoczerwoną. Pędy długie, zwisające lub wspinające, zielone lub brązowe, o średniej wielkości zakrzywionych licznych kolcach, osiągają do 4-7 m długości. Bez podpór pędy przewieszają się łukowato i są splątane. Zazwyczaj krzewy nie przemarzają, uszkodzenia zdarzają się tylko podczas surowych sezonów zimowych. Po przycięciu regenerują szybko. Odporność na choroby dobra, ale zdarza się, że krzewy są porażane przez mączniaka prawdziwego i czarną plamistość. Najlepiej rosną na żyznych, dobrze uprawionych glebach, ale tolerują słabsze, suchsze i kwaśne. Tolerują także zanieczyszczenie powietrza w miastach. Stanowisko powinno być słoneczne, jednak mogą rosnąć w półcieniu, zwłaszcza gdy za podpory służą niskie drzewa o luźnej koronie. Nie wymagają cięcia, z wyjątkiem cięcia sanitarnego i czasami odmładzającego. Owoce stanowią pokarm dla ptaków, a także materiał bukieciarski (również odmiany). Gatunek stosowany jako róża parkowa i pnąca w zieleni miejskiej, w parkach i ogrodach, w założeniach o charakterze naturalistycznym, sadzony w formie żywopłotów nieformowanych, grupowo i pojedynczo, przy podporach naturalnych (drzewa, skały), w pobliżu zbiorników wodnych. Doskonale komponuje się z różnymi gatunkami krzewów i drzew liściastych, iglastych, bylin oraz roślin sezonowych. Rozstawa sadzenia zależy od zastosowania i warunków: przeciętnie jako róża parkowa co 1,5-2 m, na żywopłoty gęściej, jako róża czepna pojedynczo lub co 1,5 m.

Dostępne u producenta

Statystyka e-katalogu roślin

11349
rośliny
7792
opisów

Ostatni wpis:

2023-01-20
Cornus kousa 'China Girl'
17988
zdjęć
9119
roślin w produkcji
260
osób online