Pinus parviflora 'Beran'

Rosa multiflora

róża wielokwiatowa

Róża wielokwiatowa przybyła do Europy z Dalekiego Wschodu w 1781 roku. W XVIII wieku stała się jednym z najcenniejszych gatunków róż o licznych odmianach botanicznych i uprawnych. W drugiej połowie XIX wieku miała ogromne znaczenie w hodowli nowych odmian i grup. Wśród nich są najczęściej silnie rosnące róże pnące o drobnych kwiatach zebranych w bukiety, bardzo obficie kwitnące, nierzadko tworzące ozdobne owoce. Starsze odmiany kwitły raz w roku, dziś spotyka się odmiany tego typu powtarzające kwitnienie. Z jej udziałem powstała również jedna z podstawowych niegdyś grup róż – wielokwiatowych Rosa polyantha (1875) – obficie kwitnących i powtarzających kwitnienie w sposób ciągły do jesieni, co wówczas było ogromnym osiągnięciem. Ponadto do dziś, zarówno gatunek, jak i liczne odmiany, wykorzystywane są w szkółkarstwie jako podkładki dla odmian róż ze wszystkich grup uprawnych, głównie pnących i rabatowych. Gatunek bardzo zmienny. Krzewy rosną intensywnie, są bardzo gęste, przeważnie dorastają do około 3 m wysokości i takiej samej średnicy, ale wspinając się na naturalne podpory mogą osiągać znacznie większą wysokość. Kwiaty małe, pachnące, średnicy 2-3 cm, białe, rzadziej lekko zaróżowione, zebrane w wielokwiatowe wiechy. Kwitnie na przełomie czerwca i lipca, bardzo obficie, na ubiegłorocznych pędach. Owoce czerwone, gładkie, drobne, wielkości grochu, bez kielicha, dojrzewające w sierpniu i wrześniu, bardzo ozdobne. Liście zmiennej wielkości, dość duże, 7-9 listkowe, zwykle błyszczące, świeżozielone. Listki są odwrotnie jajowate lub eliptyczne, piłkowane, nagie lub owłosione, jesienią długo utrzymujące zieloną barwę, czasem zmieniającą się na pomarańczowoczerwoną. Pędy długie, zwisające lub wspinające, zielone lub brązowe, o średniej wielkości zakrzywionych licznych kolcach, osiągają do 4-7 m długości. Bez podpór pędy przewieszają się łukowato i są splątane. Zazwyczaj krzewy nie przemarzają, uszkodzenia zdarzają się tylko podczas surowych sezonów zimowych. Po przycięciu regenerują szybko. Odporność na choroby dobra, ale zdarza się, że krzewy są porażane przez mączniaka prawdziwego i czarną plamistość. Najlepiej rosną na żyznych, dobrze uprawionych glebach, ale tolerują słabsze, suchsze i kwaśne. Tolerują także zanieczyszczenie powietrza w miastach. Stanowisko powinno być słoneczne, jednak mogą rosnąć w półcieniu, zwłaszcza gdy za podpory służą niskie drzewa o luźnej koronie. Nie wymagają cięcia, z wyjątkiem cięcia sanitarnego i czasami odmładzającego. Owoce stanowią pokarm dla ptaków, a także materiał bukieciarski (również odmiany). Gatunek stosowany jako róża parkowa i pnąca w zieleni miejskiej, w parkach i ogrodach, w założeniach o charakterze naturalistycznym, sadzony w formie żywopłotów nieformowanych, grupowo i pojedynczo, przy podporach naturalnych (drzewa, skały), w pobliżu zbiorników wodnych. Doskonale komponuje się z różnymi gatunkami krzewów i drzew liściastych, iglastych, bylin oraz roślin sezonowych. Rozstawa sadzenia zależy od zastosowania i warunków: przeciętnie jako róża parkowa co 1,5-2 m, na żywopłoty gęściej, jako róża czepna pojedynczo lub co 1,5 m.

Hosta 'Bold Edger'

funkia 'Bold Edger'

Bylina o atrakcyjnych liściach. Liście średniej wielkości, sercowate, zielone z regularnym, złotym do kremowego obrzeżeniem. Kwiaty intensywnie fioletowe, w długich kwiatostanach, w VII. Późno rozpoczyna wegetację. Wymaga bardzo żyznej, próchnicznej, stale wilgotnej gleby. Nadaje się na rabaty, do okrywania większych powierzchni w cieniu. Do sadzenia w małych grupach, po 2-3 lub po 3-10 razem. Liczba roślin na 1 m² - 7.

Rhododendron 'Fabiola'

azalia 'Fabiola'

Nowa, bardzo atrakcyjna odmiana azalii o pełnych kwiatach. Pokrój luźny, wyprostowany. Po 10 latach osiąga 1,30 m wysokości i 0,90 m szerokości. Kwiaty karminowoczerwone, pełne, zebrane w kuliste kwiatostany. W upalne dni delikatnie pachnące. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Wymaga gleby próchnicznej, kwaśnej. Preferuje stanowiska półcieniste. Roślina polecana do ogródków przydomowych, parków oraz ogrodów wrzosowiskowych. Mrozoodporność do -26 st. C

Vinca minor 'Plena'

barwinek pospolity 'Plena'

Niewielka, zimozielona krzewinka o ścielących się po ziemi pędach, błyszczących liściach i podwójnych kwiatach. Odmiana notowana w uprawie już w drugiej połowie XVIII wieku, tworzy długie, wiotkie pędy płonne, które pełzają po powierzchni gruntu i łatwo się zakorzeniają, oraz krótkie, 10-15 cm pędy kwiatowe, wyrastające wiosną z miejsc, w których zakorzeniły się pędy płonne. Liście jajowatolancetowate, zaostrzone na wierzchołkach, skórzaste, ciemnozielone. Niebieskie kwiaty wyrastają pojedynczo z pachwin liści, są osadzone na długich szypułkach. Kwiaty półpełne, mają 1,5-2 cm średnicy, zbudowane z płatków o nieregularnych kształtach, wywiniętych lub skręconych, ułożonych nieco chaotycznie. Rośliny kwitną obficie na wiosnę, później sporadycznie tworzą pojedyncze kwiaty. Barwinek dobrze rośnie na większości gleb ogrodowych, poza skrajnie suchymi i wilgotnymi, znosi niedobór wody. Preferuje miejsca półcieniste i cieniste. Sadzony na stanowiskach słonecznych może lekko przemarzać w mroźne, bezśnieżne zimy, ale ścięty na wiosnę z łatwością się regeneruje i szybko odrasta. Nadaje się do zadarniania gleby pod koronami drzew, do obsadzania skarp, nasypów, brzegów ścieżek. Nadaje się do sadzenia w każdym cienistym zakątku ogrodu