Callicarpa bodinieri var. giraldii

Sciadopitys verticillata

sośnica japońska

Zimozielone drzewo o wyjątkowo oryginalnym ulistnieniu – grubych igłach zwracających uwagę głęboką, ciemnozieloną barwą oraz charakterystycznym, piętrowym ułożeniem na pędach. Gatunek endemiczny, występujący naturalnie w Japonii na wyspach Honsiu (południowa część), Sikoku i Kiusiu, gdzie osiąga imponujące rozmiary 30-40 m wysokości. Do Europy sprowadzony w 1861. Tworzy wyraźny pień przewodni, od którego odchodzą liczne, wzniesione gałęzie boczne. Drzewo przyjmuje formę regularnego stożka, u starszych egzemplarzy korona staje się bardziej cylindryczna. Rośnie powoli, osiągając po 10 latach uprawy około 1 m wysokości. Młode pędy są pokryte cienką korą w słomkowym kolorze, która na pniu i starszych gałęziach brązowieje, grubieje i z wiekiem łuszczy się. Wytwarza dwa rodzaje igieł – niepozorne, drobne, łuskowate, brązowe, ściśle przylegające do gałęzi oraz ozdobne, soczyście ciemnozielone igły długości do 15 cm, grube, błyszczące, zebrane po 20-30 w parasolowatych okółkach na szczytach pędów. Ze względu na osobliwe ułożenie igieł angielska nazwa rośliny to „umbrella pine”. Igły są zrośnięte po dwie, są miłe w dotyku (nie kłują). Co ciekawe pod względem budowy anatomicznej bardziej przypominają pędy, niż liście. Sośnica japońska jest gatunkiem rozdzielnopłciowym jednopiennym. Jajowate, szarobrązowe szyszki dojrzewają w drugim roku po kwitnieniu, osiągają 10 cm długości i 5 cm średnicy. W krajowej literaturze dendrologicznej gatunek ten opisywany jest jako wymagający, trudny w uprawie w naszych warunkach klimatycznych, wrażliwy na mróz. Niemniej obserwacje z ostatnich 20-30 lat pozwalają wyciągać nieco odmienne wnioski - sośnica japońska całkiem dobrze sprawdza się w uprawie nie tylko w najcieplejszych regionach Polski, na Dolnym Śląsku i Pomorzu Zachodnim, ale też na zachodzie i w centrum kraju. Dzięki szkółkom i centrom ogrodniczym, oferującym kompaktowe odmiany o niedużych rozmiarach i wolnym tempie wzrostu, gatunek ten powoli zyskuje na popularności. Preferują gleby żyzne, wilgotne, o kwaśnym odczynie, stanowiska półcieniste lub lekko ocienione. Na wschodzie kraju rośliny można uprawiać w pojemnikach, które na zimę przenosi się do widnych, nieogrzewanych pomieszczeń. Drzewo zaliczane do tzw. biżuterii ogrodowej – grupy gatunków i odmian roślin stosowanych w niewielkiej liczbie, w miejscach eksponowanych, służących wzbogaceniu kompozycji ogrodowych o element skupiający uwagę. Jest to jeden z najciekawszych gatunków iglastych, ciekawostka dendrologiczna oraz roślina kolekcjonerska, która pomimo teoretycznie niepełnej odporności mrozowej dosyć dobrze sprawdza się w naszym klimacie i z pewnością zasługuje na szerszą popularyzację i upowszechnienie..

Nepeta ×faassenii

kocimiętka Fassena

Bylina o mocno rozgałęzionych pędach. Liście szarozielone. Kwiaty lawendowe w kłosowatych kwiatostanach, od V do IX. Nie ma specjalnych wymagań, znosi umiarkowaną suszę. Doskonała jako roślina wypełniająca na dużych rabatach bylinowych, ze względu na ulistnienie dekoracyjne przez cały sezon wegetacyjny. Polecana do sadzenia w dużych grupach po 10-20. Liczba roślin na 1 m2 - 12.

Hemerocallis 'Frans Hals'

liliowiec 'Frans Hals'

Bylina o długich, wąskich liściach tworzących obfite kępy. Od V-VII ukazują się kwiaty na wyniosłych szypułkach. Kwiaty duże, liliokształtne, dwubarwne, żółto–pomarańczowe. Dla dobrego kwitnienia potrzebuje dużo słońca oraz żyznej i przepuszczalnej gleby. Doskonała na rabaty w grupach po 3-10 lub 10-20 roślin razem. Liczba roślin na 1 m2: 3-5.

Malva moschata

ślaz piżmowy

Wysoka bylina o łodygach wzniesionych i rozgałęzionych, wysokości 60-90 cm. Podobna trochę do popularnej malwy czyli prawoślazu (Althaea). Kwiaty jasnoróżowe, w VI-IX. Gleba nie powinna zawierać znacznych ilości wapnia. Pasuje do nasadzeń naturalistycznych. Do sadzenia pojedynczo lub 2-3 w grupie. Liczba roślin na 1 m² - 7.