Inula ensifolia

Hydrangea macrophylla

hortensja ogrodowa

Hortensja ogrodowa nazywana również wielkolistną to krzew pochodzący z Azji, naturalnie występujący na obszarze od Himalajów po Japonię. Dorasta do 3 m wysokości. W Polskich warunkach klimatycznych osiąga do 1-1,5 m wysokości i podobną szerokość. Pędy wyprostowane, słabo rozgałęzione. Liście szerokojajowate lub eliptyczne, grubopiłkowane, błyszczące. Forma dzika tworzy płaskie kwiatostany zbudowane z ozdobnych kwiatów płonnych oraz z niepozornych kwiatów płodnych. Kwiatostany mogą być koloru białego, różowego, niebieskiego, barwa kwiatów zależy bowiem od absorpcji jonów glinu, który dostępny jest dla roślin przy kwaśnym pH podłoża. Kwitnie od lipca na pędach zeszłorocznych (dwuletnich). Często powtarza kwitnienie, dzięki czemu pojedyncze kwiaty zdobią roślinę do jesieni. Forma dzika jest prawie nie spotykana w ogrodach. Uprawiane są jej liczne odmiany ogrodowe, o ozdobnych kwiatostanach średnicy 15-20 cm. Kwiatostany mogą być płaskie, wypukłe i kuliste, zbudowane z różnej wielkości kwiatów płonnych i płodnych. Rozwijają się od czerwca do września. Hortensje ogrodowe najlepiej rosną na stanowiskach półcienistych, na glebach próchnicznych, zasobnych w składniki pokarmowe, stale umiarkowanie wilgotnych, o odczynie kwaśnym do obojętnego. Na glebach zasadowych często na liściach występuje chloroza, świadcząca o nieodpowiednim pH gleby. We wschodnich i centralnych rejonach kraju krzewy wymagają przed zimą starannego zabezpieczenia pędów przed przemarzaniem. W województwach zachodnich zwykle dobrze zimują i obficie kwitną. Odmiany polecane są do uprawy w ogrodach przydomowych i parkach oraz w pojemnikach chowanych na zimę do jasnych, nieogrzewanych pomieszczeń, latem zdobiących balkony i tarasy.

Quercus robur 'Concordia'

dąb szypułkowy 'Concordia'

Jedna z najlepszych żółtolistnych odmian roślin drzewiastych. Małe, wolnorosnące drzewo o szerokiej, kopulastej koronie, w starszym wieku kulistej. W wieku 40 lat osiąga 8-10 m wysokości. Liście drobne, skórzaste, z 3-6 parami nieregularnie rozmieszczonych, zaokrąglonych klap. Młode wiosenne liście żółte, starsze stopniowo zielenieją i stają się zielonożółte. Owoce - żołędzie, w półokrągłych miseczkach, zebrane po 2-6, na długich szypułkach. Gatunek o dużych wymaganiach glebowych. Preferuje gleby świeże i głębokie, o dużej zawartości próchnicy, umiarkowanie wilgotne. Na glebach słabych i suchych rośnie wolniej. Roślina światłolubna, ale nie do sadzenia w pełnym słońcu, gdyż liście mogą ulegać przypaleniu. Polecana do ogrodów przydomowych, parków i zieleni osiedlowej, do sadzenia na tle roślin o ciemniejszym ulistnieniu.

Achillea ptarmica

krwawnik kichawiec

Dość szybko rosnąca bylina, która może być ekspansywna (gdy uprawiana jest w sprzyjających warunkach). Dorasta do wysokości 60-100 cm. Jest to rodzimy gatunek, który występuje przede wszystkim na zachodzie naszego kraju. Ozdobą rośliny są luźne baldachogrona barwy białej, nadające się na kwiaty cięte. Kwitnienie przypada na VII-IX. W uprawie są przeważnie pełnokwiatowe odmiany. Jest to bylina tolerancyjna co do stanowiska i odporna na suszę, ale najodpowiedniejsze są dla niej miejsca słoneczne i gleby lekko wilgotne, przepuszczalne. W ogrodzie z reguły wymaga podpierania, jeszcze zanim zacznie kwitnąć. W uprawie - od XVI w., wykorzystywana w medycynie i jako 'tabaka' (ususzone liście). Krwawnik kichawiec to jedna z ulubionych roślin znanej angielskiej architektki krajobrazu Gertrude Jeckyll, która chętnie wykorzystywała go na obwódki rabat. Gatunek ten nadaje się do ogrodów przydomowych i naturalistycznych.

Abies veitchii

jodła Veitcha

Drzewo o stożkowym, regularnym pokroju i szybkim wzroście, osiągające w wieku 30 lat ponad 10 m wys. Pędy ustawione skośnie do góry, dzięki czemu widoczne są białe spody igieł. Wymaga dosyć żyznych i wilgotnych gleb. Jedna z odporniejszych jodeł. Polecana do dużych ogrodów i parków.