Pyrus communis 'Lipcówka Kolorowa'

Anemone ×hybrida 'Königin Charlotte'

zawilec mieszańcowy 'Königin Charlotte'

Cenna, stara (1906) odmiana hodowli Lemoine'a, wyróżniająca się dużymi, półpełnymi,osadzonymi na długich pędach, srebrzystoróżowymi kwiatami, których listki okwiatu ('płatki') są lekko zawinięte do wewnątrz i karbowane na wierzchołkach. Rośliny kwitną późnym latem i jesienią, osiągają wysokość 1,5 m. Wymagają półcienistego stanowiska (znoszą miejsca słoneczne, ale pod warunkiem, że podłoże będzie stale wilgotne). Preferują glebę próchniczną, przepuszczalną, ale nie za lekką (wskazany udział gliny). Mogą być ekspansywne - wymagają 'ograniczania' co 2, 3 lata, gdyż się 'rozpełzają'. Nadają się na rabaty bylinowe, na których tworzą okazałe kępy, a także do ogrodów naturalistycznych (najlepiej w grupach) i na kwiaty cięte (o krótkiej jednak trwałości).

Acer tataricum

klon tatarski

Duży krzew lub niewysokie drzewo osiągające do 10 metrów wysokości (przeważnie 4-8 m). Występuje n w płudniowo-wschodniej Europie. Rozgałęzia się od nasady pnia. Pędy cienkie, brązowe, kora szara. Liście zmienne, przeważnie nieklapowane, podwójnie ząbkowane, stosunkowo sztywne, ciemnozielone, od spodu jaśniejsze; atrakcyjne jesienią, przebarwiające się czerwono lub żółto. Kwitnie w piątym roku. Kwiaty białe, lekko pachnące, zebrane w wiechy pojawiają się po rozwoju liści, w końcu maja. Latem pojawiają się dekoracyjne, czerwone skrzydlaki, które z wiekiem brązowieją, utrzymując się całą zimę. Lubi gleby przeciętnie wilgotne, ale jest bardzo wytrzymały na suszę. Preferuje stanowiska o pełnym nasłonecznieniu, ale dobrze znosi półcień. Polecany jako nieduże drzewo do małych ogrodów, ładnie wygląda jako soliter, świetnie znosi strzyżenie, dzięki czemu sprawdza się jako krzew żywopłotowy.

Picea pungens f. glauca

świerk kłujący forma niebieska

Nazwa zbiorowa dla wszystkich form o cechach gatunku, srebrzystym zabarwieniu igieł i nieznanej tożsamości odmianowej. Poszczególne egzemplarze mogą różnić się pomiędzy sobą, ponieważ zwykle rośliny rozmnażane są przez wysiew nasion, a następnie selekcję najlepiej wybarwionych egzemplarzy. Rośliny o takich cechach występują także w naturalnym środowisku Gór Skalistych w zachodniej części Ameryki Północnej. Jest to duże drzewo o regularnym, stożkowym pokroju, powszechnie znane jako srebrny świerk. Na naturalnych stanowiskach osiąga wysokość ponad 30 m. Drzewa rosnące swobodnie posiadają korony ugałęzione do samej ziemi. Gałęzie sztywne, odstające pod kątem prostym od przewodnika. Igły sztywne, zaostrzone, bardzo kłujące, do 3 cm długości, czterokanciaste, ułożone promieniście, srebrzystozielone do srebrzystych. Poszczególne egzemplarze różnią się od siebie intensywnością barwy. Szyszki zwisające, jasnobrązowe, długości 8-10 cm, z drobnymi, miękkimi, pofalowanymi łuskami. Gatunek światłolubny, odporny na niskie temperatury i warunki miejskie. Wymagania glebowe i wilgotnościowe małe. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, wilgotnych, przepuszczalnych, kwaśnych lub lekko kwaśnych. Polecany do nasadzeń pojedynczych i kompozycji ogrodowych oraz szpalerów. Często wykorzystywany jako bożonarodzeniowa choinka. Gałęzie wykorzystywane do kompozycji bukieciarskich. Gatunek uprawiany z nasion, wskutek tego sadzonki różnią się między sobą i w różnym stopniu zachowują cechy odmiany matecznej.

Taxus ×media 'Krzysztof'

cis pośredni 'Krzysztof'

Piękna, aktualnie zapomniana i niedoceniana, polska odmiana cisa wyhodowana na początku XX wieku o wąskokolumnowym pokroju, żółto-zielonych liściach i powolnym tempie wzrostu. Po 10 latach uprawy dorasta do 1-1,2 m wysokości. Krzew u dołu jest węższy, rozszerza się ku górze. Liczne pędy są proste i sztywne. Liście są dosyć duże, wąskie, ułożone promieniście wokół pędów i gałązek. Cechą charakterystyczną odmiany są złociste obwódki okalające brzegi zielonych blaszek liściowych. Krzew preferuje gleby żyzne, wilgotne, stanowiska słoneczne do półcienistych (znosi pełny cień, ale wtedy słabiej się wybarwia). Odmiana zdrowa, o dobrej mrozoodporności. Polecana do sadzenia w ogrodach przydomowych pojedynczo oraz w formie szpalerów i żywopłotów w rozstawie co 80 cm.