Zimozielona paproć o błyszczących, skórzastych, soczyście zielonych liściach przypominających języki. Blaszki liściowe równowąskie, całobrzegie, niepowcinane, wzniesione, wyrastają w formie rozet z podziemnych kłączy. W zależności od warunków uprawy liście mają od 20 do 60 cm długości i około 6 cm szerokości, u nasady są sercowate, na wierzchołkach zaostrzone, a ich powierzchnia jest lekko pofalowana. Młode liście w trakcie rozwoju przypominają pastorał. Na spodniej stronie części liści w okresie lata, od lipca do września, pojawiają się brązowe zarodnie okryte zawijkami, zebrane w regularnych, poprzecznych rządkach ułożonych ukośnie względem nerwu głównego. Stanowią one widoczny, ciekawy i dekoracyjny element, zwracający uwagę. Powstają w nich mikroskopijnej wielkości zarodniki, które roznoszone przez wiatr kiełkują na wilgotnym podłożu i dają początek roślinom tzw. drugiego pokolenia – gametofitowi. Ta kilkumilimetrowa struktura ma zwykle kształt serca. Na gametoficie tworzą się komórki płciowe, które po połączeniu (niezbędna do tego jest woda w postaci kropel rosy albo deszczu) rozwijają się w nowy sporofit – czyli tzw. pierwsze pokolenie – dorosłe paprocie. Taki cykl rozwojowy nazywamy przemianą pokoleń. Języcznik zwyczajny preferuje gleby organiczne, o wysokiej zawartości próchnicy, zasadowe lub obojętne, stale wilgotne, przepuszczalne. Doskonale czują się sadzony od północnej strony budynków, w cieniu drzew i wysokich krzewów, nad brzegami strumieni i oczek wodnych – wszędzie tam, gdzie nie docierają bezpośrednio promienie słoneczne, a światło jest rozproszone. W takich warunkach zimuje dobrze i jest odporny na mróz, znosi spadki temperatury zimą do -30 st. C. Natomiast na stanowiskach eksponowanych zimą na słońce liście mogą ulegać częściowym uszkodzeniom. Aby tego uniknąć można paproć cieniować stroiszem, okrywać opadającymi z drzew liśćmi lub siatką cieniującą. Uszkodzone zimą stare liście języcznika są jednak szybko zastępowane wiosną rozetę nowych liści. Języcznik zwyczajny pięknie prezentuje się sadzony pojedynczo lub w grupach w ogrodach leśnych, naturalistycznych, tworzy element runa leśnego. Sprawdza się w zarówno w ascetycznych ogrodach japońskich, ale też ciekawie komponuje się z kamieniami w ogrodach skalnych. Może być uprawiany w ceramicznych pojemnikach ustawianych na cienistych balkonach i tarasach.
UWAGA! Bazy danych Związku Szkółkarzy Polskich nie mogą by traktowane jako narzędzie do przeprowadzania wyczerpujących poszukiwań na temat prawnej ochrony odmian i nazw roślin oraz dostępności roślin w ofercie szkółek. Jednocześnie informujemy, że dokładamy wszelkich starań, aby dane prezentowane w naszym serwisie były aktualne i kompletne.
