Asplenium scolopendrium

Zimozielona paproć o błyszczących, skórzastych, soczyście zielonych liściach przypominających języki. Blaszki liściowe równowąskie, całobrzegie, niepowcinane, wzniesione, wyrastają w formie rozet z podziemnych kłączy. W zależności od warunków uprawy liście mają od 20 do 60 cm długości i około 6 cm szerokości, u nasady są sercowate, na wierzchołkach zaostrzone, a ich powierzchnia jest lekko pofalowana. Młode liście w trakcie rozwoju przypominają pastorał. Na spodniej stronie części liści w okresie lata, od lipca do września, pojawiają się brązowe zarodnie okryte zawijkami, zebrane w regularnych, poprzecznych rządkach ułożonych ukośnie względem nerwu głównego. Stanowią one widoczny, ciekawy i dekoracyjny element, zwracający uwagę. Powstają w nich mikroskopijnej wielkości zarodniki, które roznoszone przez wiatr kiełkują na wilgotnym podłożu i dają początek roślinom tzw. drugiego pokolenia – gametofitowi. Ta kilkumilimetrowa struktura ma zwykle kształt serca. Na gametoficie tworzą się komórki płciowe, które po połączeniu (niezbędna do tego jest woda w postaci kropel rosy albo deszczu) rozwijają się w nowy sporofit – czyli tzw. pierwsze pokolenie – dorosłe paprocie. Taki cykl rozwojowy nazywamy przemianą pokoleń. Języcznik zwyczajny preferuje gleby organiczne, o wysokiej zawartości próchnicy, zasadowe lub obojętne, stale wilgotne, przepuszczalne. Doskonale czują się sadzony od północnej strony budynków, w cieniu drzew i wysokich krzewów, nad brzegami strumieni i oczek wodnych – wszędzie tam, gdzie nie docierają bezpośrednio promienie słoneczne, a światło jest rozproszone. W takich warunkach zimuje dobrze i jest odporny na mróz, znosi spadki temperatury zimą do -30 st. C. Natomiast na stanowiskach eksponowanych zimą na słońce liście mogą ulegać częściowym uszkodzeniom. Aby tego uniknąć można paproć cieniować stroiszem, okrywać opadającymi z drzew liśćmi lub siatką cieniującą. Uszkodzone zimą stare liście języcznika są jednak szybko zastępowane wiosną rozetę nowych liści. Języcznik zwyczajny pięknie prezentuje się sadzony pojedynczo lub w grupach w ogrodach leśnych, naturalistycznych, tworzy element runa leśnego. Sprawdza się w zarówno w ascetycznych ogrodach japońskich, ale też ciekawie komponuje się z kamieniami w ogrodach skalnych. Może być uprawiany w ceramicznych pojemnikach ustawianych na cienistych balkonach i tarasach.

zasięg geograficzny	Europa południowa, zachodnia i środkowa, Bliski Wschód, północno-zachodnia Afryka, Ameryka Północna
grupa roślin	byliny
forma	bylina
pokrój	kępiasty
docelowa wysokość	od 0,5 m do 1 m
barwa liści (igieł)	jasnozielone ciemnozielone
zimozieloność liści (igieł)	liście zimozielone
nasłonecznienie	stanowisko cieniste
wilgotność	podłoże wilgotne
ph podłoża	odczyn zasadowy
rodzaj gleby	próchniczna
zastosowanie	ogrody przydomowe parki roślina okrywowa ogrody skalne ogrody orientalne ogrody wodne i bagienne kompozycje naturalistyczne (parki i ogrody) rabaty pojemniki, balkony, tarasy w grupach ogrody osiedlowe

STREFA	Temp. minimalne
5B	-26°C / -23°C
6a	-23°C / -21°C
6b	-20°C / -18°C
7a	-18°C / -15°C
7b	-15°C / -12°C